Dinsdagavond omstreeks 19.30 stond Ruben voor mijn deur om me op te halen. Ik mocht niet weten waarheen we gingen... Spannend toch?!
Eerst gestopt bij Elvin om nog enkele zaken te regelen en zijn NIEUWE AUTO te bewonderen. Woow... wat een super mooi ding is dat!!! Super...
Goed... broer en elvin in de auto gezet en vertrekken konden we naar de volgende stopplaats: Shakers. Daarna nog bij broer van Elvin en vervolgens ging onze tocht richting Zanderij. mmm... gaan ze me op het vliegtuig zetten ofzo???
Toen ik het bordje Repubiek zag, wist ik het. We gaan naar Marcie en zijn Familie. Upla... gelijk had ik. Omstreeks 22.00 kwamen we aan bij de familie van Marc. Het was een warme ontvangst. Ik gaf dan ook licht in het donker en werd uitgebreid voorgesteld aan de ganse familie. Hihi... en die heren maar lachen achter me... Even snel gegeten en vervolgens waren we Ruben al kwijt. Tot we plots gesnurk hoorde uit een hangmat. AAAAAHHH.... hij was in droomland. Sterren gekeken (nog nooit heb ik zoveel sterren gezien!!) en beetje in het water gezeten. Ooohja... de vuurwerkshow was ik even vergeten. De jongens hadden vuurwerk meegenomen. Dus klein showke... ook de kleinste aanwezige: 5 jarig meisje, was van de partij. Heerlijk... zo'n kind te horen spreken in het engels. Ze had dan ook letterlijk de GVR gevonden (Nonkel Marc is dan ook 2 meter). Super genoten die avond... Na enige tijd Ruben toch maar uit zijn schoonheidsslaapje gehaald (woow... dat was duidelijk op eigen risico!). Maargoed... hij was snel weer op zijn positieve... terug de auto in en naar de stad.
Het was een heerlijk uitje...
Merci Ruben, de jongens en familie van Marcie...
woensdag 29 december 2010
Kerstmis in de tropen...
De voorbije week is het ook in Suriname kerstfeest geweest...
Een kort verslagje:
Het personeelsetentje:
Donderdag 23 december 2010 werden alle personeelsleden van de Huberstichting uitgenodigd om deel te nemen aan het kerstfeestje en de cadeautjes uitwisseling. Zowel Nelleke, Judith als ik vonden het een geweldig idee. De week ervoor ongelofelijk stress voor het gepaste cadeau te vinden, maar nadat ik men creatieve brein had laten werken, toch wat gevonden. 'Een tas, niet kort, met handvat'.
De dag zelf zijn we omstreeks 17.40 vertrokken richting de plaats van afspraak, Warung Reza. Daar aangekomen werden we verzocht plaats te nemen aan tafel. Toen de verantwoordelijke aankwam, moesten de tafels herschikt worden, goed zo'n 30minuten later waren we gezeten. Er werd stilte gevraagd voor het gebed en vervolgens kregen de het voorgerecht (heerlijke Sautosoep) voor onze neus gezet. Mmmm...... genieten. Tussen het voorgerecht en de hoofdschotel was er ruimte en tijd voor het zingen van kerstliederen. Zuster Hellen gaf alvast de maat en toon aan... ;)
Vervolgens nasi rames achterover slaan en de tijd voor de cadeautjes was aangebroken. Stress en spanning was te voelen in de zaal. Eén voor één moesten we naar voren gaan om cadeautje te geven of om in ontvangst te nemen. Hihi... toen het mijn beurt was keek Trees zeer verbaasd. Dat kon niet haar cadeau zijn, dacht ze. Maar niets was minder waar! Ikzelf heb 3 meter stof gekregen, dat ik ga gebruiken voor pangi en sjaal van te maken. Ten slotte nog het dessert en foto's schieten.
Het was een geslaagd kerstfeestje...
Party bij de Belgen:
De volgende dag 24 december werd ik omstreeks 16.00 verwacht in de Agilalaan 33. Daar zaten vier meiden op me te wachten, klaar om eraan te beginnen. De voorbereidingen voor het kerstetentje konden beginnen. Ieder was verantwoordelijk voor zijn eigen gerechtjes. Heerlijk zag het er allemaal uit.
Omstreeks 18.30 stond Juju erop de flessen te kraken. Eerlijk zo'n glaasje Martini brut met enkele hapjes.
Vervolgens konden we aan de eerste tapaz beginnen. mmmmm... het ene na het andere. Ondertussen telefoon van Ruben (vanuit het binnenland), verjaardag vieren van Soetkin en cadeautjes uitwisselen. Ik heb echt geweldige cadeautjes gekregen (MERCI RIET). De nacht heb ik ook bij de dames doorgebracht. Ik had de eer het bed te mogen delen met Juju. Nuja;.. dat ging niet zonder horten en stoten. Want in het donker vond Juju het zo fijn om de klamboe met haak en dergelijke uit het plafond te trekken. Toen dit gebeurde zagen we na enige tijd 3 hoofden aan de deur: Nelleke, Marjolijn en Riet die een vreemd geluid hoorde... lachen tot de buik er pijn van deed.
Kerstdag:
Op kerstdag zijn we met zijn allen richting de kathedraal getrokken om de ochtendmis bij te wonen. Vreemd gevoel... ik miste pastoor Ronny en Ludo wel een beetje. We moesten het met Bischop Debecker doen (een belg!!). Tijdens de viering was er een super mooi koor en werd Men. Brahim bekrood tot Commandeur door de paus. Toen we buiten kwamen, kregen we een drankje aangeboden door Fernandes en brandde de zon op mijn bol. Vreemd zo in december, op kerst!!
Terug thuis, hebben we de overschot opgegeten en vervolgens zaten we allemaal in een inkakmoment. Dus slaaptijd. Ik heb toen mijn spullen gepakt en ben naar huis gefietst. Daar even met mama geskypt en toen ging het fout...
Tranen kwamen en kwamen... Ik miste mijn familie, mama, papa en vooral mijn broerie Sep!! Maar goed ben in mijn bed gekropen en geslapen zoals een roos. Dit dipje hebben we ook gehad...
Tweede kerstdag:
Juju en ik hadden goede plannen... Gaan zwemmen... nuja het zwembad gesloten. Dan maar sapje gaan drinken in het T vat. HEERLIJK... Rustig teruggereden naar huis en de dag was ook weer voorbij...
Een kort verslagje:
Het personeelsetentje:
Donderdag 23 december 2010 werden alle personeelsleden van de Huberstichting uitgenodigd om deel te nemen aan het kerstfeestje en de cadeautjes uitwisseling. Zowel Nelleke, Judith als ik vonden het een geweldig idee. De week ervoor ongelofelijk stress voor het gepaste cadeau te vinden, maar nadat ik men creatieve brein had laten werken, toch wat gevonden. 'Een tas, niet kort, met handvat'.
De dag zelf zijn we omstreeks 17.40 vertrokken richting de plaats van afspraak, Warung Reza. Daar aangekomen werden we verzocht plaats te nemen aan tafel. Toen de verantwoordelijke aankwam, moesten de tafels herschikt worden, goed zo'n 30minuten later waren we gezeten. Er werd stilte gevraagd voor het gebed en vervolgens kregen de het voorgerecht (heerlijke Sautosoep) voor onze neus gezet. Mmmm...... genieten. Tussen het voorgerecht en de hoofdschotel was er ruimte en tijd voor het zingen van kerstliederen. Zuster Hellen gaf alvast de maat en toon aan... ;)
Vervolgens nasi rames achterover slaan en de tijd voor de cadeautjes was aangebroken. Stress en spanning was te voelen in de zaal. Eén voor één moesten we naar voren gaan om cadeautje te geven of om in ontvangst te nemen. Hihi... toen het mijn beurt was keek Trees zeer verbaasd. Dat kon niet haar cadeau zijn, dacht ze. Maar niets was minder waar! Ikzelf heb 3 meter stof gekregen, dat ik ga gebruiken voor pangi en sjaal van te maken. Ten slotte nog het dessert en foto's schieten.
Het was een geslaagd kerstfeestje...
Party bij de Belgen:
De volgende dag 24 december werd ik omstreeks 16.00 verwacht in de Agilalaan 33. Daar zaten vier meiden op me te wachten, klaar om eraan te beginnen. De voorbereidingen voor het kerstetentje konden beginnen. Ieder was verantwoordelijk voor zijn eigen gerechtjes. Heerlijk zag het er allemaal uit.
Omstreeks 18.30 stond Juju erop de flessen te kraken. Eerlijk zo'n glaasje Martini brut met enkele hapjes.
Vervolgens konden we aan de eerste tapaz beginnen. mmmmm... het ene na het andere. Ondertussen telefoon van Ruben (vanuit het binnenland), verjaardag vieren van Soetkin en cadeautjes uitwisselen. Ik heb echt geweldige cadeautjes gekregen (MERCI RIET). De nacht heb ik ook bij de dames doorgebracht. Ik had de eer het bed te mogen delen met Juju. Nuja;.. dat ging niet zonder horten en stoten. Want in het donker vond Juju het zo fijn om de klamboe met haak en dergelijke uit het plafond te trekken. Toen dit gebeurde zagen we na enige tijd 3 hoofden aan de deur: Nelleke, Marjolijn en Riet die een vreemd geluid hoorde... lachen tot de buik er pijn van deed.
Kerstdag:
Op kerstdag zijn we met zijn allen richting de kathedraal getrokken om de ochtendmis bij te wonen. Vreemd gevoel... ik miste pastoor Ronny en Ludo wel een beetje. We moesten het met Bischop Debecker doen (een belg!!). Tijdens de viering was er een super mooi koor en werd Men. Brahim bekrood tot Commandeur door de paus. Toen we buiten kwamen, kregen we een drankje aangeboden door Fernandes en brandde de zon op mijn bol. Vreemd zo in december, op kerst!!
Terug thuis, hebben we de overschot opgegeten en vervolgens zaten we allemaal in een inkakmoment. Dus slaaptijd. Ik heb toen mijn spullen gepakt en ben naar huis gefietst. Daar even met mama geskypt en toen ging het fout...
Tranen kwamen en kwamen... Ik miste mijn familie, mama, papa en vooral mijn broerie Sep!! Maar goed ben in mijn bed gekropen en geslapen zoals een roos. Dit dipje hebben we ook gehad...
Tweede kerstdag:
Juju en ik hadden goede plannen... Gaan zwemmen... nuja het zwembad gesloten. Dan maar sapje gaan drinken in het T vat. HEERLIJK... Rustig teruggereden naar huis en de dag was ook weer voorbij...
vrijdag 24 december 2010
Enkele cijfergegevens en weetjes
- Ik heb eindelijk een verblijfsvergunning voor het land Suriname. Deze is nog even geldig!! Heerlijk...
- Ik ben nog ongeveer 49 dagen in Suriname
- Ik moet nog 8 nachtjes slapen en Annemie staat met haar beide voeten op Surinaams grondgebied
- Ook mijn mama kom terug naar Suriname (25/1 tot 3/2)
- Ik heb nog zo'n 8 uitstappen op de planning staan
- Ik wens jullie allemaal een vrolijk kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar!!!
- Ik ben nog ongeveer 49 dagen in Suriname
- Ik moet nog 8 nachtjes slapen en Annemie staat met haar beide voeten op Surinaams grondgebied
- Ook mijn mama kom terug naar Suriname (25/1 tot 3/2)
- Ik heb nog zo'n 8 uitstappen op de planning staan
- Ik wens jullie allemaal een vrolijk kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar!!!
Alles klaar voor de komst van de kerstman?
De week in de stichting:
De voorbije week was het druk druk op het werk. Iedereen: personeel en kinderen waren precies even alle structuur kwijt. Het was één heksenketel. Maargoed... de week is voorbij...
Gisteren (donderdag 23 december 2010) was het personeelsetentje met de Huberstichting. Omstreeks 18.00 werden we verwacht in warung Raza.
Alvorens te eten werden de tafels herschikt, werd er een moment van gebed voorzien en begon Zuster helen in het niets kerstliedjes te kelen... heerlijk!
Het was een ontspannende avond met het personeel van de Huberstichting. Merci!
De komende dagen:
De komende dagen is het ook hier in Surianme kerstmis. Vanavond heb ik ervoor gekozen te vieren samen met 5 andere Belgen. Morgenochtend worden we om 10.00 verwacht in de kerk, om vervolgens den overschot op te eten. De 26ste is de kaars uit en moeten we ons klaarmaken om de 29ste te beginnen feesten voor het einde van het jaar... (verslag volgt nog).
De voorbije week was het druk druk op het werk. Iedereen: personeel en kinderen waren precies even alle structuur kwijt. Het was één heksenketel. Maargoed... de week is voorbij...
Gisteren (donderdag 23 december 2010) was het personeelsetentje met de Huberstichting. Omstreeks 18.00 werden we verwacht in warung Raza.
Alvorens te eten werden de tafels herschikt, werd er een moment van gebed voorzien en begon Zuster helen in het niets kerstliedjes te kelen... heerlijk!
Het was een ontspannende avond met het personeel van de Huberstichting. Merci!
De komende dagen:
De komende dagen is het ook hier in Surianme kerstmis. Vanavond heb ik ervoor gekozen te vieren samen met 5 andere Belgen. Morgenochtend worden we om 10.00 verwacht in de kerk, om vervolgens den overschot op te eten. De 26ste is de kaars uit en moeten we ons klaarmaken om de 29ste te beginnen feesten voor het einde van het jaar... (verslag volgt nog).
Brownsberg en stone-eiland editie 2
Terug van weggeweest...
Het voorbije weekend (18-19 december) ben ik samen met de vier belgen richting Brownsberg getrokken.
Zaterdag ochtend omstreeks 08.00 werden we verwacht aan T vat. Wanneer ik aankwam was de verantwoordelijke Ruben net aangekomen en de reisleiders Rudi en Ewald waren ook reeds van de partij. De belgen hadden enige vertraging opgelopen... Van Ruben had ik een stuk chocoladetaart in mijn handen gedrukt gekregen en zo moest ik dan gepakt en gezakt de bus op.
Vertrekken konden we.. (samen met nog ongeveer 8 andere).
De weg richting brownsberg verliep niet echt vlekkeloos. Het is hier namelijk regentijd... de weg naar het plateau van Brownsberg is niet verhard. Dus.... U kan de gevolgen al inschatten... schuiven....
Onze bus had niet geheel veel problemen om de berg op de komen, maar andere bussen voor ons wel. Zo een een bus van Berg en Dal waarin enkele kinderen zaten. Vrouwen en kinderen van die bus hebben wij dan opgevangen in onze bus... Best gezellig zo met zen alle...
Ondertussen bij de stilstaande bussen verscheen....(jullie geloven het nooit)... Rastaman S. Het was een heerlijk weerzien met drie kussen en een brasa. Net zoals het moet!
Na enige tijd praten, moest ik weer de bus in, om onze tocht verder te zetten.
Wanneer aangekomen, genoten van uitzichten, gebak, hangmatten opgehangen en toen riep Reisleider Rudi: Binnen 10 minuten vertrekken we... WAaaa... stappers aan en klaar stonden we... in een rij twee aan twee.
De tocht naar de Ireneval en de Leoval kon beginnen. Onderweg stilgestaan bij tunnels, bomen en dergelijke. Het water van de vallen was heerlijk koud... Na ongeveer 4 uur waren we terug in het basiskamp.. Heerlijk..
Douche, Nasi eten (gemaakt door Ewald) en ontspannen. Ook gedag zeggen tegen Valentino die onze busbestuurder werd. Maar helaas, hij is met een groep de berg moeten afglijden, in het donker, naar de stad. Dit omdat de andere bestuurder niet meer wou ridjen.
Na enkele spellekes konden we kipjes eten met gebakken aardappelen... MMMMMM....
Omstreeks 21.00 zat de sfeer er al dik in...(hoe zou dat komen zo vroeg? Zou de Borgoe er iets mee te maken hebben gehad? ).
We hebben een concert gehouden met allemaal meezingers, spelletjes gespeeld zoals 'Seg ken jij de mosselman?',... het was dolle pret... (en de bodem van de fles Borgoe kwam steeds dichter en dichter).
Niet veel later was dan ook onze kaars uit... Wanneer ik in mijn hangmat kroop had ik een hoofd waarin het kermis was... Boenke boenke... hihi...
De volgende ochtend om 06.00 de hangmat uit om de zonsopgang te zien... Stukje ervoor gelopen zelfs... Woow... wat een inspanning... Maar wel de moeite waard!!!
Om 08.30 ontbijt (en Ja, geen minuut later want Rudi stond met de klok erbij). Vervolgens naar het hoogste punt van de berg, foto's schieten en terug om bami tot ons te nemen.
Daarna inpakken en wegwezen... terug die bus in richting Stone-eiland. Heerlijk schuiven die berg af...
Wanneer aangekomen heerlijk hangmatteren en praatje maken met rudi en ewald. De tijd vloeg haast voorbij en de twee jongens hebben een nieuwe bijnaam:
Rudi = bosjesman
Ewald = coconuthoofd-man.
Onderweg naar de stad beetje getukt in de bus...
Het was een zeer geslaagde trip...
MERCI Rudi, Ewald, Belgen en andere gasten!!
Dikke zoen Saar
Het voorbije weekend (18-19 december) ben ik samen met de vier belgen richting Brownsberg getrokken.
Zaterdag ochtend omstreeks 08.00 werden we verwacht aan T vat. Wanneer ik aankwam was de verantwoordelijke Ruben net aangekomen en de reisleiders Rudi en Ewald waren ook reeds van de partij. De belgen hadden enige vertraging opgelopen... Van Ruben had ik een stuk chocoladetaart in mijn handen gedrukt gekregen en zo moest ik dan gepakt en gezakt de bus op.
Vertrekken konden we.. (samen met nog ongeveer 8 andere).
De weg richting brownsberg verliep niet echt vlekkeloos. Het is hier namelijk regentijd... de weg naar het plateau van Brownsberg is niet verhard. Dus.... U kan de gevolgen al inschatten... schuiven....
Onze bus had niet geheel veel problemen om de berg op de komen, maar andere bussen voor ons wel. Zo een een bus van Berg en Dal waarin enkele kinderen zaten. Vrouwen en kinderen van die bus hebben wij dan opgevangen in onze bus... Best gezellig zo met zen alle...
Ondertussen bij de stilstaande bussen verscheen....(jullie geloven het nooit)... Rastaman S. Het was een heerlijk weerzien met drie kussen en een brasa. Net zoals het moet!
Na enige tijd praten, moest ik weer de bus in, om onze tocht verder te zetten.
Wanneer aangekomen, genoten van uitzichten, gebak, hangmatten opgehangen en toen riep Reisleider Rudi: Binnen 10 minuten vertrekken we... WAaaa... stappers aan en klaar stonden we... in een rij twee aan twee.
De tocht naar de Ireneval en de Leoval kon beginnen. Onderweg stilgestaan bij tunnels, bomen en dergelijke. Het water van de vallen was heerlijk koud... Na ongeveer 4 uur waren we terug in het basiskamp.. Heerlijk..
Douche, Nasi eten (gemaakt door Ewald) en ontspannen. Ook gedag zeggen tegen Valentino die onze busbestuurder werd. Maar helaas, hij is met een groep de berg moeten afglijden, in het donker, naar de stad. Dit omdat de andere bestuurder niet meer wou ridjen.
Na enkele spellekes konden we kipjes eten met gebakken aardappelen... MMMMMM....
Omstreeks 21.00 zat de sfeer er al dik in...(hoe zou dat komen zo vroeg? Zou de Borgoe er iets mee te maken hebben gehad? ).
We hebben een concert gehouden met allemaal meezingers, spelletjes gespeeld zoals 'Seg ken jij de mosselman?',... het was dolle pret... (en de bodem van de fles Borgoe kwam steeds dichter en dichter).
Niet veel later was dan ook onze kaars uit... Wanneer ik in mijn hangmat kroop had ik een hoofd waarin het kermis was... Boenke boenke... hihi...
De volgende ochtend om 06.00 de hangmat uit om de zonsopgang te zien... Stukje ervoor gelopen zelfs... Woow... wat een inspanning... Maar wel de moeite waard!!!
Om 08.30 ontbijt (en Ja, geen minuut later want Rudi stond met de klok erbij). Vervolgens naar het hoogste punt van de berg, foto's schieten en terug om bami tot ons te nemen.
Daarna inpakken en wegwezen... terug die bus in richting Stone-eiland. Heerlijk schuiven die berg af...
Wanneer aangekomen heerlijk hangmatteren en praatje maken met rudi en ewald. De tijd vloeg haast voorbij en de twee jongens hebben een nieuwe bijnaam:
Rudi = bosjesman
Ewald = coconuthoofd-man.
Onderweg naar de stad beetje getukt in de bus...
Het was een zeer geslaagde trip...
MERCI Rudi, Ewald, Belgen en andere gasten!!
Dikke zoen Saar
donderdag 9 december 2010
De voorbije werkweken...
De afgelopen drie maanden heb ik vooral dingen verteld die zich afspelen tijdens mijn vrije tijd. Het lijkt wel alsof ik hier op vakantie ben toch?!
Wel niets is minder waar... Ik ben hier nog steeds actief als vrijwilliger in de Huberstichting. Daarom heb ik ervoor gekozen om dit bericht te wijden aan een werkweek binnen de stichting.
Maandag:
Maandag ochtend omstreeks 07.30 sta ik (fris en monter) in de stichting. Er is dan vaak nog maar één kindje. De andere worden opgehaald met bussen. Het volledige aantal kinderen is ten vroegste aanwezig tussen 09.00 en 10.00. Dus wachten is de boodschap... Vervolgens doen we een korte ochtendzegen en kunnen de kinderen naar hun groepen (de kinderen zijn in groepen ingedeeld) en de school. Ondertussen begin ik met de eerste therapiesessies. Omstreeks 11.30 worden de kinderen verbroekt en krijgen de eerste kinderen eten. Hierbij assisteer ik, waar het zelfstandig kan probeer ik te stimuleren. Om 12.00 gaat de schoolbel en komen de kinderen van de school ook naar de zaal. Daar probeer ik terug wat therapie te geven aan kinderen die schoollopen. Wanneer de klok 13.00 slaat eten de andere kinderen. Hierbij geef ik vaak eten en welbepaalde kinderen. Daarna mogen de kinderen niets actief doen, geen therapietijd dus. Omstreeks 13.45 zit mij werkdag erop.
Dinsdag:
Dit is de enige dag in de week dat ik namiddagdienst draai. Dit ziet er even heel anders uit. De kinderen die blijven overnachten binnen de stichting zijn nog aanwezig. Kinderen staan op speelmodus. Dus... spelen is de boodschap: in het zand, met bakfietsen, racen,... Maar het is ook tijd voor individuele therapie in de kleine ruimte. We zijn dan ook maar met 3 begeleiders + ik (veel minder dan in een gemiddelde voormiddag). De kinderen kijken echt uit naar individuele therapie. Dan krijgen ze even persoonlijke aandacht, in een afzonderlijk lokaal. Na deze sessies is er een groot deel van de tijd verstreken. Omstreeks 18.00 eten de kinderen brood en drinken ze thee. Vervolgens worden ze gebaden. Heerlijk... kinderen wassen met de sproeier, inzepen zodat ze wel barka's lijken,... Kinderen in slaapkleren en bedje in is de boodschap. Tussen 19.00 en 20.00 zit men werkdag erop... Moe en voldaan kan ik huiswaarts keren.
Woensdag:
Ziet er ongeveer hetzelfde uit als een maandag. Alleen zijn de kinderen reeds aanwezig in de stichting. Wanneer ik om 07.30 mijn hoofd laat zien in de stichting wordt luid mijn naam geroepen en komen de kinderen naar me toe gespurt. Ieder kind kreegt individueel een "goede morgen". Ook al kunnen ze niet zelfstnandig van plaats. Ik vind het een super gevoel als ik zo binnen kom. Een ochtendhumeur heb je opslag niet meer toch? HIERVOOR DOE IK HET, DE KIDS!!!
Vervolgens weer ochtendzegen en blabla (zie maandag).
Donderdag:
Gaat van start zoals woensdag, behalve het verschil dat ik omstreeks 09.00 vertrek met twee kids naar de ergotherapeut in het revalidatiecentrum, 1 kind naar de logopediste en nog een aantal kinderen naar de tandarts. Heel hectische bedoening. Eerst alle kinderen in de bus... dan wachten op busbestuurder (die meestal ergens in de stichting aan het dwalen is). Dan vertrekken en hun naar het reva. Iedereen terug die bus uit. Allemaal bij de juiste therapeut en vervolgens wachten bij de tandarts. Geen evidentie, tandarts bij deze kinderen. Hoewel als ze eens de mond opendoen, blijven liggen gaat het heel eenvoudig.
Kort verhaal: Vorige week moest ik met kindje naar de tandarts. Het had tandpijn. Goed... Kind op de stoel, allemaal geen probleem (wat een luxe). Tand moest getrokken worden! Even met een wattenstaafje met roosspul erop tegen het tandvlees, tang en vala klaar. Even op doekjes bijten en weg konden we... Euh... ik zag bleek in de plaats van het kind.
Omstreeks 11.00 à 11.30 komen we terug aan in de stichting en dan jah;.. eten geven en blabla (zie vorige dagen).
Moe en voldaan kan ik donderdag omstreeks 13.45 zeggen: " Tot volgende week, prettig weekend!"
Zo nu hebben jullie ongeveer een die hoe mijn werkweek er standaard uitziet. Af en toe komen er uitzonderingen tussen en dergelijke. Geen elke dag is dezelfde toch?!
Wel niets is minder waar... Ik ben hier nog steeds actief als vrijwilliger in de Huberstichting. Daarom heb ik ervoor gekozen om dit bericht te wijden aan een werkweek binnen de stichting.
Maandag:
Maandag ochtend omstreeks 07.30 sta ik (fris en monter) in de stichting. Er is dan vaak nog maar één kindje. De andere worden opgehaald met bussen. Het volledige aantal kinderen is ten vroegste aanwezig tussen 09.00 en 10.00. Dus wachten is de boodschap... Vervolgens doen we een korte ochtendzegen en kunnen de kinderen naar hun groepen (de kinderen zijn in groepen ingedeeld) en de school. Ondertussen begin ik met de eerste therapiesessies. Omstreeks 11.30 worden de kinderen verbroekt en krijgen de eerste kinderen eten. Hierbij assisteer ik, waar het zelfstandig kan probeer ik te stimuleren. Om 12.00 gaat de schoolbel en komen de kinderen van de school ook naar de zaal. Daar probeer ik terug wat therapie te geven aan kinderen die schoollopen. Wanneer de klok 13.00 slaat eten de andere kinderen. Hierbij geef ik vaak eten en welbepaalde kinderen. Daarna mogen de kinderen niets actief doen, geen therapietijd dus. Omstreeks 13.45 zit mij werkdag erop.
Dinsdag:
Dit is de enige dag in de week dat ik namiddagdienst draai. Dit ziet er even heel anders uit. De kinderen die blijven overnachten binnen de stichting zijn nog aanwezig. Kinderen staan op speelmodus. Dus... spelen is de boodschap: in het zand, met bakfietsen, racen,... Maar het is ook tijd voor individuele therapie in de kleine ruimte. We zijn dan ook maar met 3 begeleiders + ik (veel minder dan in een gemiddelde voormiddag). De kinderen kijken echt uit naar individuele therapie. Dan krijgen ze even persoonlijke aandacht, in een afzonderlijk lokaal. Na deze sessies is er een groot deel van de tijd verstreken. Omstreeks 18.00 eten de kinderen brood en drinken ze thee. Vervolgens worden ze gebaden. Heerlijk... kinderen wassen met de sproeier, inzepen zodat ze wel barka's lijken,... Kinderen in slaapkleren en bedje in is de boodschap. Tussen 19.00 en 20.00 zit men werkdag erop... Moe en voldaan kan ik huiswaarts keren.
Woensdag:
Ziet er ongeveer hetzelfde uit als een maandag. Alleen zijn de kinderen reeds aanwezig in de stichting. Wanneer ik om 07.30 mijn hoofd laat zien in de stichting wordt luid mijn naam geroepen en komen de kinderen naar me toe gespurt. Ieder kind kreegt individueel een "goede morgen". Ook al kunnen ze niet zelfstnandig van plaats. Ik vind het een super gevoel als ik zo binnen kom. Een ochtendhumeur heb je opslag niet meer toch? HIERVOOR DOE IK HET, DE KIDS!!!
Vervolgens weer ochtendzegen en blabla (zie maandag).
Donderdag:
Gaat van start zoals woensdag, behalve het verschil dat ik omstreeks 09.00 vertrek met twee kids naar de ergotherapeut in het revalidatiecentrum, 1 kind naar de logopediste en nog een aantal kinderen naar de tandarts. Heel hectische bedoening. Eerst alle kinderen in de bus... dan wachten op busbestuurder (die meestal ergens in de stichting aan het dwalen is). Dan vertrekken en hun naar het reva. Iedereen terug die bus uit. Allemaal bij de juiste therapeut en vervolgens wachten bij de tandarts. Geen evidentie, tandarts bij deze kinderen. Hoewel als ze eens de mond opendoen, blijven liggen gaat het heel eenvoudig.
Kort verhaal: Vorige week moest ik met kindje naar de tandarts. Het had tandpijn. Goed... Kind op de stoel, allemaal geen probleem (wat een luxe). Tand moest getrokken worden! Even met een wattenstaafje met roosspul erop tegen het tandvlees, tang en vala klaar. Even op doekjes bijten en weg konden we... Euh... ik zag bleek in de plaats van het kind.
Omstreeks 11.00 à 11.30 komen we terug aan in de stichting en dan jah;.. eten geven en blabla (zie vorige dagen).
Moe en voldaan kan ik donderdag omstreeks 13.45 zeggen: " Tot volgende week, prettig weekend!"
Zo nu hebben jullie ongeveer een die hoe mijn werkweek er standaard uitziet. Af en toe komen er uitzonderingen tussen en dergelijke. Geen elke dag is dezelfde toch?!
 |
| Therapiesessie in Logo/Ergo lokaal. |
dinsdag 7 december 2010
Gebeurtenissen van de laatste dagen...
Weer even weggeweest...
Waar zal ik beginnen? Goed laat me inpikken op Donderdag 2 december 2010. Specifiek deze datum om 03.00 in de ochtend. Toen ging mijn wekker af. Bed uit, kleren aan en een boterhammeke met choco achter de kiezen. Nog geen 15 minuten later kreeg ik bericht: we zijn er over 10 minuten. Perfecte tijdsinschatting.
Omstreeks 03.25 stopte Rudie met de auto voor mijn deur. De andere inzittende waren Ruben en Elvin. Plaatsgenomen en richting Zanderij konden we...
De twee heren waren nogal stil... na even hun ervan bewust te hebben gemaakt van: Allo jullie mogen op vakantie. Was het al beter.... Na een uur durende autorit kwamen we aan waar we moesten zijn... De luchthaven... Auto uit, inchecken, eten en dan dag zeggen...
(Gedver, ik besefte ineens hoe moeilijk ik het ga hebben als ik terug naar België ga moeten keren. Mmmm. :'( )
Om 05.55 was ik terug thuis... niet meer de moeite om te slapen. Want om 07.00 moest ik op het werk zijn. De tijd opgevuld met skypesessies... heerlijk...
Om 07.00 stond ik fris en opgewerkt op het werk, want.... het was KINDERDAG!! WIehaaa... pieterbaas spelen altijd geestig. Een laag houdskool op uw gezicht, armen en nek en klaar waren we... HEERLIJKE dag... kinderen hebben echt genoten.
(na het middageten heb ik me toch twee uur in mijn bed gelegd).
S avonds was ik uitgenodigd bij de vier belgen (Nelleke, Judith, Marjolijn en Riet). Met een Sangria en een Borgoe zijn we de nacht in gegaan... (Merci Meiden).
Vrijdag logistieke dag en op tocht...
Vrijdag ochtend naar het bankkantoor (waar het weer een massabedoening was), vervolgens naar de Cambio en de winkel. Thuisgekomen even alles in men hoofd op een rijtje en vervolgens richting de Belgen. Klaar voor een fietstochtje richting de stad. Na beetje fout te hebben gereden kwamen we aan waar we moesten zijn... boekenmarkt. Vervolgens richting "ons erf" voor de craftbeurs. Super...
Daarna in het donker terug naar huis... we waren overdag al een bezienswaardigheid (6 bakra's op een fiets). Voor de mannen hier een once in a lifetime moment! Laat staan als het donker was...
(eerlijk: ik voelde me niet zo op mijn gemak op mijn fietske).
Als de kat van huis is, dan....
Vervolgens bij de Belgen een borgoe-colake en een douche. Op naar de stad, de nacht in...
Juist, eerst nog een fondke leggen in T vat. Mmmm...toch maar voor patat gekozen (achteraf gezien: gelukkig).
Na onze maaltijd naar La Caff, waar enkele bakra's zich hadden verzameld. Gekozen om te rest van de avond verder te doen op Borgoe... Na enige tijd voelde ik het toch stevig in mijn hoofdje.. Plots was het ook 02.30. Maar het feestje was nog lang niet gedaan... Op naar Zin, voor afterparty. Plons, een aantal van ons het zwembad in. Ik ben braaf langs de kant gebleven.... Heerlijke avond...
De volgende ochtend..
De volgende ochtend, is het altijd wat minder na zo'n avonden. Stem super hees, verdwaasde kop, beetje brak. Maar oké nog... Tegen de middag terug naar de Belgen. Eens kijken hoe het daar gaat... ook 4 brakkies. Alle moed bij elkaar en richting het zwembad. Beetje afkoelen. Heerlijk een 50 meter bad. Ik was wel bijna dood als ik aan de overkant kwam. Maargoed... Het was ook wel zwemmen in de regen... eens iets anders toch?!
Zondag: Kinderdag in Nos Kasita
Eén voor twaalf, had ervoor gezorgd dat de kinderen van Tante lottie (90 weeskinderen) ook kinderdag konden vieren. Super te zien hoe deze kinderen genoten... Een schuimkussen, eten met hopen, soft om te drinken, super taart, cadeautjes voor iedereen,... Ikzelf was overeten na deze dag... Hihi...ben thuisgekomen, douche en de kaars was uit. Maandag terug werkendag....
Waar zal ik beginnen? Goed laat me inpikken op Donderdag 2 december 2010. Specifiek deze datum om 03.00 in de ochtend. Toen ging mijn wekker af. Bed uit, kleren aan en een boterhammeke met choco achter de kiezen. Nog geen 15 minuten later kreeg ik bericht: we zijn er over 10 minuten. Perfecte tijdsinschatting.
Omstreeks 03.25 stopte Rudie met de auto voor mijn deur. De andere inzittende waren Ruben en Elvin. Plaatsgenomen en richting Zanderij konden we...
De twee heren waren nogal stil... na even hun ervan bewust te hebben gemaakt van: Allo jullie mogen op vakantie. Was het al beter.... Na een uur durende autorit kwamen we aan waar we moesten zijn... De luchthaven... Auto uit, inchecken, eten en dan dag zeggen...
(Gedver, ik besefte ineens hoe moeilijk ik het ga hebben als ik terug naar België ga moeten keren. Mmmm. :'( )
Om 05.55 was ik terug thuis... niet meer de moeite om te slapen. Want om 07.00 moest ik op het werk zijn. De tijd opgevuld met skypesessies... heerlijk...
Om 07.00 stond ik fris en opgewerkt op het werk, want.... het was KINDERDAG!! WIehaaa... pieterbaas spelen altijd geestig. Een laag houdskool op uw gezicht, armen en nek en klaar waren we... HEERLIJKE dag... kinderen hebben echt genoten.
(na het middageten heb ik me toch twee uur in mijn bed gelegd).
S avonds was ik uitgenodigd bij de vier belgen (Nelleke, Judith, Marjolijn en Riet). Met een Sangria en een Borgoe zijn we de nacht in gegaan... (Merci Meiden).
Vrijdag logistieke dag en op tocht...
Vrijdag ochtend naar het bankkantoor (waar het weer een massabedoening was), vervolgens naar de Cambio en de winkel. Thuisgekomen even alles in men hoofd op een rijtje en vervolgens richting de Belgen. Klaar voor een fietstochtje richting de stad. Na beetje fout te hebben gereden kwamen we aan waar we moesten zijn... boekenmarkt. Vervolgens richting "ons erf" voor de craftbeurs. Super...
Daarna in het donker terug naar huis... we waren overdag al een bezienswaardigheid (6 bakra's op een fiets). Voor de mannen hier een once in a lifetime moment! Laat staan als het donker was...
(eerlijk: ik voelde me niet zo op mijn gemak op mijn fietske).
Als de kat van huis is, dan....
Vervolgens bij de Belgen een borgoe-colake en een douche. Op naar de stad, de nacht in...
Juist, eerst nog een fondke leggen in T vat. Mmmm...toch maar voor patat gekozen (achteraf gezien: gelukkig).
Na onze maaltijd naar La Caff, waar enkele bakra's zich hadden verzameld. Gekozen om te rest van de avond verder te doen op Borgoe... Na enige tijd voelde ik het toch stevig in mijn hoofdje.. Plots was het ook 02.30. Maar het feestje was nog lang niet gedaan... Op naar Zin, voor afterparty. Plons, een aantal van ons het zwembad in. Ik ben braaf langs de kant gebleven.... Heerlijke avond...
De volgende ochtend..
De volgende ochtend, is het altijd wat minder na zo'n avonden. Stem super hees, verdwaasde kop, beetje brak. Maar oké nog... Tegen de middag terug naar de Belgen. Eens kijken hoe het daar gaat... ook 4 brakkies. Alle moed bij elkaar en richting het zwembad. Beetje afkoelen. Heerlijk een 50 meter bad. Ik was wel bijna dood als ik aan de overkant kwam. Maargoed... Het was ook wel zwemmen in de regen... eens iets anders toch?!
Zondag: Kinderdag in Nos Kasita
Eén voor twaalf, had ervoor gezorgd dat de kinderen van Tante lottie (90 weeskinderen) ook kinderdag konden vieren. Super te zien hoe deze kinderen genoten... Een schuimkussen, eten met hopen, soft om te drinken, super taart, cadeautjes voor iedereen,... Ikzelf was overeten na deze dag... Hihi...ben thuisgekomen, douche en de kaars was uit. Maandag terug werkendag....
zondag 28 november 2010
Op trip met Nele en Kim
Op het eerste zicht zag het er naaruit dat het een ongelofelijk saai weekend ging worden (26-28 november '10). Maar niets was minder waar.
Vrijdag ben ik samen met Rewitta (dochter van collega) naar de Hermittage mall gefietst voor het zoeken naar een nieuw fototoestel en enkele kleine spullen. Vervolgens naar de Choi's voor inkopen. Rewitta vond het een geweldige uitstap. Nuja... hoe was je zelf als tienjarige..?
Het zag er naaruit dat ik de rest van het weekend zowat alleen in de stad zou zijn. Kim en Nele gingen op trip, de vier belgen waren ook weg en Ruben zat in Nickerie. Dusja...
Maar... daar kwam Kim met het geweldige voorstel gewoon mee met hun een dag op trip te gaan naar Babunhol. Wiehaaa....
Zaterdagochtend om 06.00 de wekker om 06.40 de fiets op richting Nele en Kim thuis, om vervolgens onmiddellijk plaats te nemen in een busje. Daar zaten we dan met zen drieën op de achterbank. Vertrekken konden we... plotseling kregen we telefoon dat er nog drie mensen mee moesten in dat busje. WAT? Goed... de schotels met rijst, pom en pastei op onze schoot en vervolgens drie mensen vooraan, drie daarachter en wij met drie op de achterste bank. Rijden maar... Gelukkig was het maar voor een korte rit. We moesten overstappen in een stadsbus. Op de klapstoelen plaatsgenomen en vertrekken maar. Best gezellig...
Eens aangekomen op Babunhol (na een stuk heen en weer schommelen in de bus) hangmat hangen, omgeving verkennen met Nele en Kim. Het relaxen en hangmatteren kon beginnen. Afkoeling zochten we met ons gat in de Surinameriver. Heerlijk genieten...
Omstreeks 12.30 werden we "aan tafel" verwacht om en heerlijke surinaamse maaltijd tot ons te nemen. Rijst, pom, pastei, komkommer, kousenband,... Onmiddellijk was het duidelijk voor mij: pom en pastei is niet mijn ding. Dus gegaan voor kousenband, komkommer en rijst. De mensen vroegen alvast of ik op dieet was. Zo ging de dag stilaan verder... beetje hangmat hangen, slapen, zwemmen,... Omstreeks 18.00 zijn we terug vertrokken naar de stad. Plaatsnemen in de bus...die zowat leek op een diepvries. Brrr... goed airco uit. En verder bollen, richting de stad.
Terug aangekomen bij de laatste stopplaats waar wij vertrokken werd ons medegedeeld dat we moesten blijven zitten en thuis gebracht werden. Wiehaa wat een luxe (DACHTEN WE). Volgende stop 't vat. Wiehaa.. zaterdagavond de stad in... Geen goed plan. Super druk... daar de volgende lading mensen uit de bus gezwierd. Vervolgens de reisleidster afzetten bij haar thuis, daar moesten wij dan nog eens de bus mee uitladen en ze zelf stond erop te kijken. Grrr...
Vervolgens terug de bus in met zen drieën en op naar het einddoel. Onderweg praatje gemaakt met de busbestuurder en zo voor elkaar gekregen dat ik niet meer moest fietsen naar huis. HEERLIJK... Het was tenslotte al donker en 20.30. Kim en Nele de bus uitgezet en mijn fiets in de bus gestoken. Wiehaaa... op naar mijn eindbestemming. Busman super hard bedankt, een boterham met choco naar binnen gestoken en naar droomland....
Vrijdag ben ik samen met Rewitta (dochter van collega) naar de Hermittage mall gefietst voor het zoeken naar een nieuw fototoestel en enkele kleine spullen. Vervolgens naar de Choi's voor inkopen. Rewitta vond het een geweldige uitstap. Nuja... hoe was je zelf als tienjarige..?
Het zag er naaruit dat ik de rest van het weekend zowat alleen in de stad zou zijn. Kim en Nele gingen op trip, de vier belgen waren ook weg en Ruben zat in Nickerie. Dusja...
Maar... daar kwam Kim met het geweldige voorstel gewoon mee met hun een dag op trip te gaan naar Babunhol. Wiehaaa....
Zaterdagochtend om 06.00 de wekker om 06.40 de fiets op richting Nele en Kim thuis, om vervolgens onmiddellijk plaats te nemen in een busje. Daar zaten we dan met zen drieën op de achterbank. Vertrekken konden we... plotseling kregen we telefoon dat er nog drie mensen mee moesten in dat busje. WAT? Goed... de schotels met rijst, pom en pastei op onze schoot en vervolgens drie mensen vooraan, drie daarachter en wij met drie op de achterste bank. Rijden maar... Gelukkig was het maar voor een korte rit. We moesten overstappen in een stadsbus. Op de klapstoelen plaatsgenomen en vertrekken maar. Best gezellig...
Eens aangekomen op Babunhol (na een stuk heen en weer schommelen in de bus) hangmat hangen, omgeving verkennen met Nele en Kim. Het relaxen en hangmatteren kon beginnen. Afkoeling zochten we met ons gat in de Surinameriver. Heerlijk genieten...
Omstreeks 12.30 werden we "aan tafel" verwacht om en heerlijke surinaamse maaltijd tot ons te nemen. Rijst, pom, pastei, komkommer, kousenband,... Onmiddellijk was het duidelijk voor mij: pom en pastei is niet mijn ding. Dus gegaan voor kousenband, komkommer en rijst. De mensen vroegen alvast of ik op dieet was. Zo ging de dag stilaan verder... beetje hangmat hangen, slapen, zwemmen,... Omstreeks 18.00 zijn we terug vertrokken naar de stad. Plaatsnemen in de bus...die zowat leek op een diepvries. Brrr... goed airco uit. En verder bollen, richting de stad.
Terug aangekomen bij de laatste stopplaats waar wij vertrokken werd ons medegedeeld dat we moesten blijven zitten en thuis gebracht werden. Wiehaa wat een luxe (DACHTEN WE). Volgende stop 't vat. Wiehaa.. zaterdagavond de stad in... Geen goed plan. Super druk... daar de volgende lading mensen uit de bus gezwierd. Vervolgens de reisleidster afzetten bij haar thuis, daar moesten wij dan nog eens de bus mee uitladen en ze zelf stond erop te kijken. Grrr...
Vervolgens terug de bus in met zen drieën en op naar het einddoel. Onderweg praatje gemaakt met de busbestuurder en zo voor elkaar gekregen dat ik niet meer moest fietsen naar huis. HEERLIJK... Het was tenslotte al donker en 20.30. Kim en Nele de bus uitgezet en mijn fiets in de bus gestoken. Wiehaaa... op naar mijn eindbestemming. Busman super hard bedankt, een boterham met choco naar binnen gestoken en naar droomland....
 |
| Fiets in de bus... |
 |
| Sfeerbeeld... |
donderdag 25 november 2010
Even luisteren naar mijn lichaam...
Ai
De voorbije uren heb ik doorgebracht in mijn bed. Niet enkel en alleen omdat het nacht was, maar ook omdat ik beetje ziek ben.
Gister ochtend had ik steken in mijn buik. Toch maar gaan werken. Maar na ongeveer 30 minuten kon ik het niet meer houden van de pijn. Op de bureau van Hellen werd het te veel. Daar ben ik onmiddellijk met mijn benen de hoogte in gaan liggen, anders kwam het niet meer goed.
Ik moest van de leidsters naar de dokter. Fuck dacht ik... ik wil dat helemaal niet.
Vervolgens samen met Judith naar huis gestukkeld en daar vanop mijn bed uitgezocht naar welke dokter ik het best kon gaan: AZP. Taxi gebeld en weg konden we.
Daar aangekomen moest ik me aanmelden, vervolgens door twee schuifdeuren lopen en me nogmaals aanmelden aan de balie (rechtstreeks bij een arts). Daarna terug naar de eerste balie om me te registeren en te betalen. Ten slotte moest ik wachten. Al vlug kwam er een arts naar mij en die heeft me grondig onderzocht. De diagnose kwam: Acute maagontsteking. Behandeling: 2 spuiten en pilleke nu en thuis nauwelijks eten en veel drinken. Goed... Daar lag ik dan. Wachten op die spuiten....
Na enige tijd kwam de dokter terug en kreeg ik één spuit in mijn bovenbeen en de andere moest rechtstreeks in het bloed. (mmm...risico tot besmetting dacht ik). Eerste keer rechts geprobeerd, na enige tijd keuteren met die naald gaf ze het op. Dan maar de andere kant en uiteindelijk is de naald erin gegaan in mijn handrug... Pijnlijk plekje. Maar niets was toen nog pijnlijker dan die buiksteken.
Na het toedienen van deze medicatie moest ik 30 minuten wachten. Deze minuten werden als snel een uur...
Ten slotte mocht ik met een positief rapport het azp verlaten.
Eens thuisgekomen ben ik men bed in gekropen. Tegen 15.00 er terug eens uitgekomen om ziekenbezoek te ontvangen. S avonds enkel gekookte rijst gegeten en om 19.30 definitief naar droomland.
Het gaat nu al stukken beter met me. Ik ben nog niet 100% en let nog goed op mijn voeding.
Maar het gaat al de positieve kant op...
Merci trouwens aan Judith die mee is gegaan naar AZP en bedankt aan het bezoek om eens een kijkje te komen nemen hoe het met me gaat.
Tot de volgende keer vrienden...
Hopelijk met een positiever blogberichtje...
X
De voorbije uren heb ik doorgebracht in mijn bed. Niet enkel en alleen omdat het nacht was, maar ook omdat ik beetje ziek ben.
Gister ochtend had ik steken in mijn buik. Toch maar gaan werken. Maar na ongeveer 30 minuten kon ik het niet meer houden van de pijn. Op de bureau van Hellen werd het te veel. Daar ben ik onmiddellijk met mijn benen de hoogte in gaan liggen, anders kwam het niet meer goed.
Ik moest van de leidsters naar de dokter. Fuck dacht ik... ik wil dat helemaal niet.
Vervolgens samen met Judith naar huis gestukkeld en daar vanop mijn bed uitgezocht naar welke dokter ik het best kon gaan: AZP. Taxi gebeld en weg konden we.
Daar aangekomen moest ik me aanmelden, vervolgens door twee schuifdeuren lopen en me nogmaals aanmelden aan de balie (rechtstreeks bij een arts). Daarna terug naar de eerste balie om me te registeren en te betalen. Ten slotte moest ik wachten. Al vlug kwam er een arts naar mij en die heeft me grondig onderzocht. De diagnose kwam: Acute maagontsteking. Behandeling: 2 spuiten en pilleke nu en thuis nauwelijks eten en veel drinken. Goed... Daar lag ik dan. Wachten op die spuiten....
Na enige tijd kwam de dokter terug en kreeg ik één spuit in mijn bovenbeen en de andere moest rechtstreeks in het bloed. (mmm...risico tot besmetting dacht ik). Eerste keer rechts geprobeerd, na enige tijd keuteren met die naald gaf ze het op. Dan maar de andere kant en uiteindelijk is de naald erin gegaan in mijn handrug... Pijnlijk plekje. Maar niets was toen nog pijnlijker dan die buiksteken.
Na het toedienen van deze medicatie moest ik 30 minuten wachten. Deze minuten werden als snel een uur...
Ten slotte mocht ik met een positief rapport het azp verlaten.
Eens thuisgekomen ben ik men bed in gekropen. Tegen 15.00 er terug eens uitgekomen om ziekenbezoek te ontvangen. S avonds enkel gekookte rijst gegeten en om 19.30 definitief naar droomland.
Het gaat nu al stukken beter met me. Ik ben nog niet 100% en let nog goed op mijn voeding.
Maar het gaat al de positieve kant op...
Merci trouwens aan Judith die mee is gegaan naar AZP en bedankt aan het bezoek om eens een kijkje te komen nemen hoe het met me gaat.
Tot de volgende keer vrienden...
Hopelijk met een positiever blogberichtje...
X
dinsdag 23 november 2010
Gaan inkopen doen met een man...
Gister avond ben ik samen met R. inkopen gaan doen voor trip. Na 20 minuten rijden kwamen we aan in Paramaribo-noord. Auto geparkeerd, voor de deur wel eens waar.
Vervolgens kreeg ik een winkelkarreke in mijn handen en gaan konden we. De boodschappenlijst kwam uit de broekzak en inladen maar. Gestructureerd ging het eraan toe. Geweldig toch een man die gestructureerd naar de winkel kan gaan (sorry voor de mannelijke lezers).
Die winkel was echt een paradijs voor mij... Ik zou daar echt uren in hebben kunnen rondlopen. Ik zag ook wel in iedere rek producten die wij niet kennen in België. BIjvoorbeeld: porties cornflakes in een potje, nesquik aardbei, cecemel mokka, ketchup in super flessen,... en ga zo maar door.
Nadat geheel de kar vol was naar de kassa... daar stopte mijn taak (hhihi). Nuja... die van R. ook (met uitzondering van betalen). Een man steekt alles in zakjes en in een karretje en vervolgens rijdt die naar uw auto, stopt alles erin en weg kan je...
Ik kan u zeggen het was een unieke ervaring...
Zeker voor herhaling vatbaar.
x
Vervolgens kreeg ik een winkelkarreke in mijn handen en gaan konden we. De boodschappenlijst kwam uit de broekzak en inladen maar. Gestructureerd ging het eraan toe. Geweldig toch een man die gestructureerd naar de winkel kan gaan (sorry voor de mannelijke lezers).
Die winkel was echt een paradijs voor mij... Ik zou daar echt uren in hebben kunnen rondlopen. Ik zag ook wel in iedere rek producten die wij niet kennen in België. BIjvoorbeeld: porties cornflakes in een potje, nesquik aardbei, cecemel mokka, ketchup in super flessen,... en ga zo maar door.
Nadat geheel de kar vol was naar de kassa... daar stopte mijn taak (hhihi). Nuja... die van R. ook (met uitzondering van betalen). Een man steekt alles in zakjes en in een karretje en vervolgens rijdt die naar uw auto, stopt alles erin en weg kan je...
Ik kan u zeggen het was een unieke ervaring...
Zeker voor herhaling vatbaar.
x
zondag 21 november 2010
Fullmoon-party
Vrienden en familie,
Onderstaand bericht zal niet van de hoogste kwaliteit zijn, want ik ben volledig 'brak' van het voorbije weekend.
Zaterdag middag ben ik, samen met 55 andere bakra's richting Ayu vertrokken voor de fullmoon-party. Wiehaa.. Met zen alle de bus in en rijden maar.
Eens afgeweken van de geasfalteerde weg, gingen we aan het hobbelen en kwam er één van de drie bussen vast te zitten in de modder. Goed... na enige trek en sleur werk klus geklaard.
Aangekomen op Ayu hangmatten ophangen, beetje hangen en zitten. Heerlijke cake tot ons nemen en vervolgens bbq. Mmmm... wat kan zoiets toch smaken seg. Maargoed.. omstreeks 20.00 zaten Judith, Nelleke, Riet, Marjolijn en ik hevig mee te zingen met nederlandstalige klassiekers. Ook Eddy was van de partij.
De eerste glazen Borgoe cola werden achterover geslaan en het feest kon beginnen. Omstreeks 20.30 stond iedereen het beste van zichzelf te geven op de dansvloer. En gaan...
Tegen 22.00 kwamen Elvin en Marc toe. Toen kon de pret geheel niet meer stuk. Nuja... Marc (man van 1.93m afgerond 2 meter) had even besloten om een nachtelijke zwempartij te houden samen met mij. Dus zo gezegd zo gedaan. Marc trok me het water in en nat was ik (en mijn kleren). Goed even kledij wisselen en upla weer de dansvloer op met een borgoetje in de hand.
Na enige tijd besloten enkele andere barka's vuur te maken. Heerlijk een kampvuurtje.... de tijd tikte verder. Dansvloer op, dansvloer af. "Serieusgesprek hier" en eens lachen daar. Super gezellige sfeer.
Omsteeks 03.30 bedacht ik bij mezelf, ik zal eens in mijn hangmat kruipen. WIehaaa... Wie trof ik daar aan. Marc natuurlijk. Die had ondertussen mijn gehele hangmat losgeknoopt (gevolg een gescheurde hangmat). Vervolgens was hij daar met geen stokken uit te krijgen, ging hij na enige tijd mijn hangmat hoger hangen. Jah... kon ik er niet meer in en hij riep geheel de tijd 'Goede Morgen'. Het kweken van een ochtendhumeur begon NU!
Omstreeks 08.00 deed in mijn ogen open omdat ik, desondanks, oordopjes werd opgeschrikt door een geluid van een hark, zand en bekertjes. De vuilnismannen Ruben en Eddy waren al druk in de weer.
Daarna een stevig ontbijt en vervolgens relax. Enige tijd een praatje gaan maken met de jongens, Marc geconfronteerd met zijn daden en nog even gedommeld in een hangmat. Genieten!
Ten slotte Sauto soep eten en alles weer inpakken. Ook het terrein moest schoen gemaakt worden. De belgen namen het initiatief en tot onze verbazing bleef iedereen van de andere gasten gewoon lekker op zijn luie krent zitten. Jah... zullen we dit het nationaliteitsverschil noemen tussen Belgen en Nederlenders? ;)
Zo brak als ik weet niet wat, allemaal terug de bussen in en op naar Paramaribo...
Kortom: Het was een geweldige trip.... Volgende keer wil ik er ook weer bij zijn.
Maar morgen is het weer werk-dag... dus bij deze gedachten in de pret gelijk weer over.
X Saar
ps: Kort toch even een bedanking voor de catering en de logistiek mbt de fullmoonparty. Goe gedaan!!!
Onderstaand bericht zal niet van de hoogste kwaliteit zijn, want ik ben volledig 'brak' van het voorbije weekend.
Zaterdag middag ben ik, samen met 55 andere bakra's richting Ayu vertrokken voor de fullmoon-party. Wiehaa.. Met zen alle de bus in en rijden maar.
Eens afgeweken van de geasfalteerde weg, gingen we aan het hobbelen en kwam er één van de drie bussen vast te zitten in de modder. Goed... na enige trek en sleur werk klus geklaard.
Aangekomen op Ayu hangmatten ophangen, beetje hangen en zitten. Heerlijke cake tot ons nemen en vervolgens bbq. Mmmm... wat kan zoiets toch smaken seg. Maargoed.. omstreeks 20.00 zaten Judith, Nelleke, Riet, Marjolijn en ik hevig mee te zingen met nederlandstalige klassiekers. Ook Eddy was van de partij.
De eerste glazen Borgoe cola werden achterover geslaan en het feest kon beginnen. Omstreeks 20.30 stond iedereen het beste van zichzelf te geven op de dansvloer. En gaan...
Tegen 22.00 kwamen Elvin en Marc toe. Toen kon de pret geheel niet meer stuk. Nuja... Marc (man van 1.93m afgerond 2 meter) had even besloten om een nachtelijke zwempartij te houden samen met mij. Dus zo gezegd zo gedaan. Marc trok me het water in en nat was ik (en mijn kleren). Goed even kledij wisselen en upla weer de dansvloer op met een borgoetje in de hand.
Na enige tijd besloten enkele andere barka's vuur te maken. Heerlijk een kampvuurtje.... de tijd tikte verder. Dansvloer op, dansvloer af. "Serieusgesprek hier" en eens lachen daar. Super gezellige sfeer.
Omsteeks 03.30 bedacht ik bij mezelf, ik zal eens in mijn hangmat kruipen. WIehaaa... Wie trof ik daar aan. Marc natuurlijk. Die had ondertussen mijn gehele hangmat losgeknoopt (gevolg een gescheurde hangmat). Vervolgens was hij daar met geen stokken uit te krijgen, ging hij na enige tijd mijn hangmat hoger hangen. Jah... kon ik er niet meer in en hij riep geheel de tijd 'Goede Morgen'. Het kweken van een ochtendhumeur begon NU!
Omstreeks 08.00 deed in mijn ogen open omdat ik, desondanks, oordopjes werd opgeschrikt door een geluid van een hark, zand en bekertjes. De vuilnismannen Ruben en Eddy waren al druk in de weer.
Daarna een stevig ontbijt en vervolgens relax. Enige tijd een praatje gaan maken met de jongens, Marc geconfronteerd met zijn daden en nog even gedommeld in een hangmat. Genieten!
Ten slotte Sauto soep eten en alles weer inpakken. Ook het terrein moest schoen gemaakt worden. De belgen namen het initiatief en tot onze verbazing bleef iedereen van de andere gasten gewoon lekker op zijn luie krent zitten. Jah... zullen we dit het nationaliteitsverschil noemen tussen Belgen en Nederlenders? ;)
Zo brak als ik weet niet wat, allemaal terug de bussen in en op naar Paramaribo...
Kortom: Het was een geweldige trip.... Volgende keer wil ik er ook weer bij zijn.
Maar morgen is het weer werk-dag... dus bij deze gedachten in de pret gelijk weer over.
X Saar
ps: Kort toch even een bedanking voor de catering en de logistiek mbt de fullmoonparty. Goe gedaan!!!
vrijdag 19 november 2010
Er is een tijd van komen en een tijd van gaan... toch?!
De voorbije week (15-19 november) was een emotioneel zware week.
Dinsdag zijn mama en papa terug naar Belgenland vertrokken. Met de nodige tranen is dit proces verlopen. Niet zozeer omdat ze weggingen, maar de confrontatie met het thuisfrond en het goed voelen hier in suriname zorgde even voor verwarring.
Deze emotie was nog niet goed verwerkt of woensdag moest ik afscheid nemen van Rianne en Mirjam. Deze vertrokken donderdag ochtend naar Curaçao. Ook hier zijn de nodige tranen over mijn wangen gevloeid.
Een dipje noemen we dit zeker..
Maar gelukkig helpen tal van mensen me in de klim uit het dipje. Ruben heeft me al snel een klimgordeltje toegesmeten en de kinderen in de stichting laten me zien waarom ik hier ben (ze zorgen voor de opstapjes). Ook mensen uit België trekken mee aan het touw om me boven te krijgen...
Er rest me enkel nog te zeggen:
- Rianne en Mirjam bedankt voor de geweldige tijd hier en ik ga jullie missen
- Ruben en de kids super hard bedankt om me te steunen en me uit het dipje te helpen
Merci Allemaal
X
PS: geen paniek. het gaat echt nogwel oké met mij hoor. Maar dit berichtje post ik omdat het een bijdrage heeft geleverd aan mijn gehele reis hier. En om te tonen dat het ook hier niet steeds rooskleurig is.
Dinsdag zijn mama en papa terug naar Belgenland vertrokken. Met de nodige tranen is dit proces verlopen. Niet zozeer omdat ze weggingen, maar de confrontatie met het thuisfrond en het goed voelen hier in suriname zorgde even voor verwarring.
Deze emotie was nog niet goed verwerkt of woensdag moest ik afscheid nemen van Rianne en Mirjam. Deze vertrokken donderdag ochtend naar Curaçao. Ook hier zijn de nodige tranen over mijn wangen gevloeid.
Een dipje noemen we dit zeker..
Maar gelukkig helpen tal van mensen me in de klim uit het dipje. Ruben heeft me al snel een klimgordeltje toegesmeten en de kinderen in de stichting laten me zien waarom ik hier ben (ze zorgen voor de opstapjes). Ook mensen uit België trekken mee aan het touw om me boven te krijgen...
Er rest me enkel nog te zeggen:
- Rianne en Mirjam bedankt voor de geweldige tijd hier en ik ga jullie missen
- Ruben en de kids super hard bedankt om me te steunen en me uit het dipje te helpen
Merci Allemaal
X
PS: geen paniek. het gaat echt nogwel oké met mij hoor. Maar dit berichtje post ik omdat het een bijdrage heeft geleverd aan mijn gehele reis hier. En om te tonen dat het ook hier niet steeds rooskleurig is.
Weekendtrip 12-13-14 november
Het bovenstaande (de titel) weekend ben ik op trip gegaan naar het binnenland. Gepakt en gezakt moest ik omstreeks 14.15 aan het Texacostation bij de rotonde staan. Zo gezegd zo gedaan. Daar stond ik dan... Na enige tijd had ik me gedrapeerd op mijn rugzak en het wachten kon beginnen. Na zo ongeveer 15 minuten kwam een medewerken van Texaco vragen of ik aan het wachten was. Uhu... was men antwoord. Ondertussen liep de temperatuur op tot zo'n 37°C ofzo... Tenslotte heb ik 45 minuten gewacht, alleen, op een rugzak, in de hitte, als Bakra in Suriname. NOOIT MEER... mensen kwamen naar mij om te vragen of ik wees was, of ik de weg kwijt was, of ik een lift nodig had,... Goed, omstreeks 15.00 kwam er een toeterende bus aangereden vol meiden. De deuren gingen open en Fanski hielp me in de bus. Even rondkijken en geheel de bus zei in koor: "Dag Sarah." HIHI... snel een plaats gezocht en vertrekken maar.
De tocht van zo'n 2 uur kon beginnen, we waren nog niet tegoei weg ik ik had droomland al bereikt. Heerlijk... Wanneer aangekomen op Stone eiland, iedereen de bus uit een slaapplek zoeken. De overige meiden hadden allemaal een bed gevonden, dus ze gingen op bedden slapen. Ruben en ik gingen hangmateren. Dus we gingen alvast mijn hangmat buiten ophangen. Na enige tijd hadden de andere meiden dit ontdekt en gingen deze hun bed inwisselen tegen een hangmat. Grrr....
Vervolgens zijn we samen met Fanski op Pirania jacht gegaan. Na enige tijd hadden we beet! Schoon beestje dat dat is... niet te doen. Vervolgens mochten we aan tafel schuiven, om thea's heerlijke bami tot ons te nemen. MMM....
Met volle maag en met filosofische verhalen van Fanski zocht ik men hangmat op (die ondertussen in een huisje op het water was opgehangen) en zocht ik de weg naar droomland.
Omstreeks 06.00 werd ik wakker, ik deed men ogen open en dag een geweldige zonsopgang... Heerlijk genieten... (Dit is het leven, toch?). Daarna bikini aan, water in en douche.
Na een stevig ontbijt mochten we plaatsnemen in een bootje om vervolgens het stuwmeer op de varen. We gingen opzoek naar goudwinningsplaatsen en een plons nemen in het water. De plons in het water kwam eerst aan de beurt... Heerlijk... Vervolgens mocht ik van Fanski een zwemtochtje maken naar één van de verdorde bomen in het stuwmeer. Moest wel een reddingsvest aan!
Terug op het eiland zagen we (Ruben en ik) dat Rianne, Mirjam, Anje, Daphné, Keyrill en co aangekomen waren op stone eiland. Na een vluchtig contact kon ik weer aan tafel schuiven voor een bak rijst, kousenband, mais en bangbang (vis). Vervolgens de bus inladen en vertrekken naar Brownsberg. Na " een weg" van ongeveer 1 uur ofzo kwamen we aan. (weetje: tijdens de busrit moesten we ineens allemaal verschuiven naar links, om de bus in evenwicht te houden). Ik ben uit de bus gespurt en zo snel mogelijk gaan liggen op een bankje. Ik was zo misselijk als een otter. Niet te geloven. De hobbels in de weg hadden me geen deugd gedaan.
Brownsberg:
Na het ontmisselijken kregen we de eer stapschoenen aan te trekken en Fanski te volgen. We gingen een staptocht maken van ongeveer 2 uur naar de Ireneval. Goed... vertrekken...
Al snel hadden we allemaal door dat het een niet te onderschatten tocht ging worden. Bergop, bergaf... ondertussen werden we af en toe opgeschrikt van het geluid van brulapen. Wat een lawaai jongens... Waar geluid is, is ook aap. En jaja.... ik heb meerdere brulapen gezien. Goed met het zweet overal, kwamen we aan bij de Ireneval. Wat verfrissing deed deugd. Vervolgens konden we na 30 minuten beginnen aan de klim terug. Eveneens niet te onderschatten. We hebben onderweg een andere soort aap gezien. Heerlijk zo aapjes in het wild. Na ongeveer 1 uur terugstappen hebben we allemaal de eindmeet gehaald. Even genieten en uitblazen van het uitzicht over het stuwmeer en douche... here I Come.
Na het douche, kregen we weer een heerlijke maaltijd en werden we verwacht aan het kampvuur. Hier zaten Ruben, Valentino (busman) en Fanski. Heerlijke avond, met Borgoe, cola en bier. Tenslotte weer slaapgevat in mijn hangmat in een temperatuur van 18°C. (gevolg: in hangmat met slaapzakje, langebroek, sokken, sjaal en speelpleintrui).
De volgende ochtend zijn we nog even gaan genieten van de macaronitop. Heerlijk uitzicht....
Berg en Dal:
Na het achter de kiezen slaan van een lekker bord Nasi konden we weer plaatsnemen in de bus om naar berg en dal te vertrekken. WIehaaa hier ging is Sergio terugzien. Maar niets was minder waar. Het werd me niet gegund (was het opgezet spel??). Wij kwamen aan en Sergio reed weg, wij vertrokken en Sergio kwam terug. Grrr... Op berg en dal waren ook Rianne en Mirjam die de extreme kabelbaan erop zitten hadden en plaats gingen nemen op de banaan (haai) op het water. Heerlijke beelden. Ik ben bij Valentino, Thea, Fanski en Ruben gebleven. Het nogmaals aan die draden hangen, was niets voor mij...
De tocht naar de stad werd ingezet...
Met een positieve blik en wat spierpijn in de bovenbenen kijk ik terug naar een geweldige trip.
MERCI Meiden, Fanski, Valentino, Thea en Ruub natuurlijk.
X
De tocht van zo'n 2 uur kon beginnen, we waren nog niet tegoei weg ik ik had droomland al bereikt. Heerlijk... Wanneer aangekomen op Stone eiland, iedereen de bus uit een slaapplek zoeken. De overige meiden hadden allemaal een bed gevonden, dus ze gingen op bedden slapen. Ruben en ik gingen hangmateren. Dus we gingen alvast mijn hangmat buiten ophangen. Na enige tijd hadden de andere meiden dit ontdekt en gingen deze hun bed inwisselen tegen een hangmat. Grrr....
Vervolgens zijn we samen met Fanski op Pirania jacht gegaan. Na enige tijd hadden we beet! Schoon beestje dat dat is... niet te doen. Vervolgens mochten we aan tafel schuiven, om thea's heerlijke bami tot ons te nemen. MMM....
Met volle maag en met filosofische verhalen van Fanski zocht ik men hangmat op (die ondertussen in een huisje op het water was opgehangen) en zocht ik de weg naar droomland.
Omstreeks 06.00 werd ik wakker, ik deed men ogen open en dag een geweldige zonsopgang... Heerlijk genieten... (Dit is het leven, toch?). Daarna bikini aan, water in en douche.
Na een stevig ontbijt mochten we plaatsnemen in een bootje om vervolgens het stuwmeer op de varen. We gingen opzoek naar goudwinningsplaatsen en een plons nemen in het water. De plons in het water kwam eerst aan de beurt... Heerlijk... Vervolgens mocht ik van Fanski een zwemtochtje maken naar één van de verdorde bomen in het stuwmeer. Moest wel een reddingsvest aan!
Terug op het eiland zagen we (Ruben en ik) dat Rianne, Mirjam, Anje, Daphné, Keyrill en co aangekomen waren op stone eiland. Na een vluchtig contact kon ik weer aan tafel schuiven voor een bak rijst, kousenband, mais en bangbang (vis). Vervolgens de bus inladen en vertrekken naar Brownsberg. Na " een weg" van ongeveer 1 uur ofzo kwamen we aan. (weetje: tijdens de busrit moesten we ineens allemaal verschuiven naar links, om de bus in evenwicht te houden). Ik ben uit de bus gespurt en zo snel mogelijk gaan liggen op een bankje. Ik was zo misselijk als een otter. Niet te geloven. De hobbels in de weg hadden me geen deugd gedaan.
Brownsberg:
Na het ontmisselijken kregen we de eer stapschoenen aan te trekken en Fanski te volgen. We gingen een staptocht maken van ongeveer 2 uur naar de Ireneval. Goed... vertrekken...
Al snel hadden we allemaal door dat het een niet te onderschatten tocht ging worden. Bergop, bergaf... ondertussen werden we af en toe opgeschrikt van het geluid van brulapen. Wat een lawaai jongens... Waar geluid is, is ook aap. En jaja.... ik heb meerdere brulapen gezien. Goed met het zweet overal, kwamen we aan bij de Ireneval. Wat verfrissing deed deugd. Vervolgens konden we na 30 minuten beginnen aan de klim terug. Eveneens niet te onderschatten. We hebben onderweg een andere soort aap gezien. Heerlijk zo aapjes in het wild. Na ongeveer 1 uur terugstappen hebben we allemaal de eindmeet gehaald. Even genieten en uitblazen van het uitzicht over het stuwmeer en douche... here I Come.
Na het douche, kregen we weer een heerlijke maaltijd en werden we verwacht aan het kampvuur. Hier zaten Ruben, Valentino (busman) en Fanski. Heerlijke avond, met Borgoe, cola en bier. Tenslotte weer slaapgevat in mijn hangmat in een temperatuur van 18°C. (gevolg: in hangmat met slaapzakje, langebroek, sokken, sjaal en speelpleintrui).
De volgende ochtend zijn we nog even gaan genieten van de macaronitop. Heerlijk uitzicht....
Berg en Dal:
Na het achter de kiezen slaan van een lekker bord Nasi konden we weer plaatsnemen in de bus om naar berg en dal te vertrekken. WIehaaa hier ging is Sergio terugzien. Maar niets was minder waar. Het werd me niet gegund (was het opgezet spel??). Wij kwamen aan en Sergio reed weg, wij vertrokken en Sergio kwam terug. Grrr... Op berg en dal waren ook Rianne en Mirjam die de extreme kabelbaan erop zitten hadden en plaats gingen nemen op de banaan (haai) op het water. Heerlijke beelden. Ik ben bij Valentino, Thea, Fanski en Ruben gebleven. Het nogmaals aan die draden hangen, was niets voor mij...
De tocht naar de stad werd ingezet...
Met een positieve blik en wat spierpijn in de bovenbenen kijk ik terug naar een geweldige trip.
MERCI Meiden, Fanski, Valentino, Thea en Ruub natuurlijk.
X
 |
| Wat ik zag als ik mijn oogjes open deed... |
 |
| Pirania |
Tripjes met moetie en vatie..
Meneer en Mevrouw Michiels zijn, zoals u in het vorige bericht kon lezen, veilig aangekomen in Suriname.
Dus de tripjes konden beginnen (wel nadat ons mama terug 100% was).
Maandag:
Verkenning van de stad en bezoek aan de Huberstichting.
En ja hoor, ze hadden hun persoonlijke gids (Sarah). Best gezellig. Papa was natuurlijk niet weg te slaan op de markt. Moest van zowat alles weten wat het was, waarvoor het diende en dergelijke. Wel interessant zo een nieuwschierigaard mee te hebben.
Vervolgens hapje gaan eten bij Zus en zo, taxi in en op naar mijn nederige stulpje.
Daar aangekomen de gehele valies die ze meehadden voor mij uitgepakt. Mama begon al te borstelen, papa plofte neer met een pintje. Vervolgens de stichting gaan bezoeken. Het was een super weerzien met de kinderen voor me en moeilijk te zien voor mijn ouders. Mama had het er toch even moeilijk mee... maarja...
Dinsdag:
Dolfijnentour en commewijneplantage.
Heerlijk we werden opgehaald door Fanski (De Pool) en die ging de gehele dag onze reisbegeleider zijn. Aangekomen op Leonsberg moesten we met zen drieën en de bootsman de boot in en hup voor je het weet word je geheel meegezogen door de natuur en het uitzicht. Na nog geen 10 minuten werd de boot omgeven door dolfijnen. SUPER mooi. Echt geweldig. We hebben echt ongelofijk veel dolfijnen gezien.
Ik had plaatsgenomen op de boeg van de boot. Tot er ineens een dolfijne bijna in de boot sprong. Toen lag ik bijna in het water. De bootsman (die me nog kende van de vorige keer) riep echt super luid. Maar gelukkig ben in aan boord gebleven. De dolfijnen kwamen zo dichtbij dat ik ze haast kon aanraken. HEERLIJK...
Na dit avontuur zijn we een bezoek gaan brengen aan Fort New Amsterdam. Leuk om even ondergedompeld te worden in de geschiedenis van het land. Na de geschiedenisles gingen we verder naar de Plantages van vroeger. Waar we uitgenodigd werden een plaatselijk bord nasi of bami tot ons te nemen.
Tenslotte keerden we terug naar het vaste land.
Donderdag:
Zijn mama en papa op Kaaimannentrip geweest. Aan de reacties achteraf te horen was dit een zeer geslaagde trip.
Ondertussen dat ouders tussen de kaaimannen en muskieten in een boot zaten, ben ik gaan eten met de groep en drie nieuwe belgen (Judith, Riet en Nelleke). Na de maaltijd zijn we nog afgezakt naar Shakers om vervolgens moe en voldaan in men bed te kruipen.
Het gehele weekend heb ik mama en papa weinig gezien omdat ik zelf op trip was naar Stone eiland, Brownsberg en Berg&dal (Bericht volgt later). Dinsdag 16 november zijn mama en papa terug naar België vertrokken. Met pijn in het hart en met de nodige tranen heb ik ze laten gaan. Tot over enkele maanden ...
Ps: Ik dank Torarica Royal voor de logistieke ondersteuning, specifiek het leveren van warm water. mmm... dat deed deugd vrienden een warme douche....
Dus de tripjes konden beginnen (wel nadat ons mama terug 100% was).
Maandag:
Verkenning van de stad en bezoek aan de Huberstichting.
En ja hoor, ze hadden hun persoonlijke gids (Sarah). Best gezellig. Papa was natuurlijk niet weg te slaan op de markt. Moest van zowat alles weten wat het was, waarvoor het diende en dergelijke. Wel interessant zo een nieuwschierigaard mee te hebben.
Vervolgens hapje gaan eten bij Zus en zo, taxi in en op naar mijn nederige stulpje.
Daar aangekomen de gehele valies die ze meehadden voor mij uitgepakt. Mama begon al te borstelen, papa plofte neer met een pintje. Vervolgens de stichting gaan bezoeken. Het was een super weerzien met de kinderen voor me en moeilijk te zien voor mijn ouders. Mama had het er toch even moeilijk mee... maarja...
Dinsdag:
Dolfijnentour en commewijneplantage.
Heerlijk we werden opgehaald door Fanski (De Pool) en die ging de gehele dag onze reisbegeleider zijn. Aangekomen op Leonsberg moesten we met zen drieën en de bootsman de boot in en hup voor je het weet word je geheel meegezogen door de natuur en het uitzicht. Na nog geen 10 minuten werd de boot omgeven door dolfijnen. SUPER mooi. Echt geweldig. We hebben echt ongelofijk veel dolfijnen gezien.
Ik had plaatsgenomen op de boeg van de boot. Tot er ineens een dolfijne bijna in de boot sprong. Toen lag ik bijna in het water. De bootsman (die me nog kende van de vorige keer) riep echt super luid. Maar gelukkig ben in aan boord gebleven. De dolfijnen kwamen zo dichtbij dat ik ze haast kon aanraken. HEERLIJK...
Na dit avontuur zijn we een bezoek gaan brengen aan Fort New Amsterdam. Leuk om even ondergedompeld te worden in de geschiedenis van het land. Na de geschiedenisles gingen we verder naar de Plantages van vroeger. Waar we uitgenodigd werden een plaatselijk bord nasi of bami tot ons te nemen.
Tenslotte keerden we terug naar het vaste land.
Donderdag:
Zijn mama en papa op Kaaimannentrip geweest. Aan de reacties achteraf te horen was dit een zeer geslaagde trip.
Ondertussen dat ouders tussen de kaaimannen en muskieten in een boot zaten, ben ik gaan eten met de groep en drie nieuwe belgen (Judith, Riet en Nelleke). Na de maaltijd zijn we nog afgezakt naar Shakers om vervolgens moe en voldaan in men bed te kruipen.
Het gehele weekend heb ik mama en papa weinig gezien omdat ik zelf op trip was naar Stone eiland, Brownsberg en Berg&dal (Bericht volgt later). Dinsdag 16 november zijn mama en papa terug naar België vertrokken. Met pijn in het hart en met de nodige tranen heb ik ze laten gaan. Tot over enkele maanden ...
Ps: Ik dank Torarica Royal voor de logistieke ondersteuning, specifiek het leveren van warm water. mmm... dat deed deugd vrienden een warme douche....
 |
| Bewijs dat mama en papa wel in Suriname geweest zijn... |
zondag 7 november 2010
...vervolg
Zo... weg moest ik dan toch niet. De groep was even vergeten dat ik ook nog bestond... WIEHAA... Leve de gastvrijheid van Nederlanders Toch?!
Dus, ik kan verder schrijven...
Boottrip:
Woensdag zijn we met Rianne op boottrip gegaan. Voor mij ondertussen reeds de 3de keer. Maar het blijft steeds genieten. Na een saaie autorit en de boot in het water te hebben gekregen konden we vertrekken. Op zowat mijn vaste plekje was ik genesteld en gaan... HEERLIJK!
Bij zandbank Overbridge, woepaaa kleren uit en water in, genieten... Plotseling kwam Ruben aandraven met taart. Dit ter gelegenheid van mijn 'nog 100 dagen in Suriname'. Oooh...
Het was een beetje vreemd: Taart eten, in bikini met mijn kont in de Surinamerivier begin November. Super toch?
Vervolgens de toch verder gezet naar Overbridge zelf voor het nuttige van een ijsje. Mmmmm....
Daarna naar Ayu om een bak Nasi kip tot me te nemen en vervolgens mijn eten te laten zakken op een zonnige boot. Daarna Jodensavanne gedaan (keer 2, onder lichte druk van de reisleider). De tour zat erop. Dachten we... Op de terugweg naar de auto begon het te regen.... heerlijk op zo een boot (NOT). Zeker als je vooraal op de boeg zit. Na enige tijd veranderde het ook van 'ik rijd met de brommer met de klep van mijn helm open' naar ' ik doe de klep toe en doe een regenbroek aan'. Caro en ik hebben echt dubbel gelegen van het lachen daar op die boot. Vervolgens keken we ineens achter ons. Iedereen zat verscholen onder handdoek, had een vest aan en jaja... die twee belgen zaten daar in hun short, met een topje aan. SToer... Ook al zaten we soms met kop tussen de benen (Want dat doet pijn boi) we hielden vol. We zijn dan ook aan wal gegaan met de slagzin: Belgen zijn sterk!!
Upla... terug in de auto en rijden naar Paramaribo centrum. Onderweg kleine (KUCH) wolkbreuk. Gevolg: Vonken van blikseminslagen op de weg, water van zo'n halve meter op de straat, je zag geen steek... En gaan... zeggen die Surinamers. We konden op de terugweg naar de stad dus ook beter met de boot gegaan zijn toch?
Babunhol:
Donderdag gingen we relaxen op Babunhol. Reisbegeleider Marc ging met ons meegaan. S Ochtens een sms dat de trip een uur later vertrekt. Vervolgens sms dat Marc autopech heeft en de auto van de buren van Ruben gaat halen. Goed... tegen 11.00 kwam meneer Ruben zelf aangereden en instappen konden we. HAHA... wat een mopje. Lekker gerelaxed in de hangmat, boekje gelezen, goed gelachen en plezier gemaakt. Op de terugweg naar de stad reden we plotseling achter het kleine broertje van Ruben. Dus ik: 'voorbijsteken die handel, kan ik men raampje naar beneden doen en hem gedag zeggen'. Hihi... die ramen gingen naar beneden en WOOOOOOW wat een verschijning. Hihi...
Ruben gebeld (op aanvraag van Rianne) naar die jongen om te stoppen ergens. A boeng, kennismaken was de boodschap. Iedereen die auto uit... Rianne verdacht verlegen en stil. Zo ken ik ze niet. Terug instappen en jah... ben ik ik maar bij het broertje in de auto gekropen. Gezellige rit... Deze dag zat er ook weer op.
Moe en voldaan kropen we ons bedje in...
Onverwachte wendingen:
Vrijdag zijn mijn ouders ook toegekomen in Suriname. Ze hebben hun eerste voeten neergeplant in het land waar ik me thuis voel. Heerlijk.. Caro en ik waren mama en papa gaan opwachten in het hotel. Het was een super blij weerzien. Na de kamer te hebben verkend en het vlieg avontuur van mama te horen (Mama is flauwgevallen op het vliegtuig, nu alles terug oké) zijn we samen een hapje gaan eten. Mmmmm...
Vervolgens die twee mensen in hun bed gestoken en daar kwam meneer R. aan. Na enige biertjes hebben R en ik Caro Paramaribo by night laten zien.
Na dit wooow moment zijn we naar Shakers gegaan om ons eens goed te laten gaan. Hihi... Hebben we dan ook gedaan. We waren in deze keet de enige bakra's, dus we gaven licht in het donker. Jongens kwamen aan ons vragen of ze ons hand eens mogen vasthouden. De meest maffe dingen hebben we gezien en meegemaakt. Omstreekt 03.30 hebben we de keet verlaten en zijn we moe en voldaan in ons bed gekropen.
Terugkeer:
Zaterdag heb ik Caro terug naar Zanderij gebracht. Na een stuk pizza en een cola, kwam het emotionele afscheid. Snif...
Dus, ik kan verder schrijven...
Boottrip:
Woensdag zijn we met Rianne op boottrip gegaan. Voor mij ondertussen reeds de 3de keer. Maar het blijft steeds genieten. Na een saaie autorit en de boot in het water te hebben gekregen konden we vertrekken. Op zowat mijn vaste plekje was ik genesteld en gaan... HEERLIJK!
Bij zandbank Overbridge, woepaaa kleren uit en water in, genieten... Plotseling kwam Ruben aandraven met taart. Dit ter gelegenheid van mijn 'nog 100 dagen in Suriname'. Oooh...
Het was een beetje vreemd: Taart eten, in bikini met mijn kont in de Surinamerivier begin November. Super toch?
Vervolgens de toch verder gezet naar Overbridge zelf voor het nuttige van een ijsje. Mmmmm....
Daarna naar Ayu om een bak Nasi kip tot me te nemen en vervolgens mijn eten te laten zakken op een zonnige boot. Daarna Jodensavanne gedaan (keer 2, onder lichte druk van de reisleider). De tour zat erop. Dachten we... Op de terugweg naar de auto begon het te regen.... heerlijk op zo een boot (NOT). Zeker als je vooraal op de boeg zit. Na enige tijd veranderde het ook van 'ik rijd met de brommer met de klep van mijn helm open' naar ' ik doe de klep toe en doe een regenbroek aan'. Caro en ik hebben echt dubbel gelegen van het lachen daar op die boot. Vervolgens keken we ineens achter ons. Iedereen zat verscholen onder handdoek, had een vest aan en jaja... die twee belgen zaten daar in hun short, met een topje aan. SToer... Ook al zaten we soms met kop tussen de benen (Want dat doet pijn boi) we hielden vol. We zijn dan ook aan wal gegaan met de slagzin: Belgen zijn sterk!!
Upla... terug in de auto en rijden naar Paramaribo centrum. Onderweg kleine (KUCH) wolkbreuk. Gevolg: Vonken van blikseminslagen op de weg, water van zo'n halve meter op de straat, je zag geen steek... En gaan... zeggen die Surinamers. We konden op de terugweg naar de stad dus ook beter met de boot gegaan zijn toch?
Babunhol:
Donderdag gingen we relaxen op Babunhol. Reisbegeleider Marc ging met ons meegaan. S Ochtens een sms dat de trip een uur later vertrekt. Vervolgens sms dat Marc autopech heeft en de auto van de buren van Ruben gaat halen. Goed... tegen 11.00 kwam meneer Ruben zelf aangereden en instappen konden we. HAHA... wat een mopje. Lekker gerelaxed in de hangmat, boekje gelezen, goed gelachen en plezier gemaakt. Op de terugweg naar de stad reden we plotseling achter het kleine broertje van Ruben. Dus ik: 'voorbijsteken die handel, kan ik men raampje naar beneden doen en hem gedag zeggen'. Hihi... die ramen gingen naar beneden en WOOOOOOW wat een verschijning. Hihi...
Ruben gebeld (op aanvraag van Rianne) naar die jongen om te stoppen ergens. A boeng, kennismaken was de boodschap. Iedereen die auto uit... Rianne verdacht verlegen en stil. Zo ken ik ze niet. Terug instappen en jah... ben ik ik maar bij het broertje in de auto gekropen. Gezellige rit... Deze dag zat er ook weer op.
Moe en voldaan kropen we ons bedje in...
Onverwachte wendingen:
Vrijdag zijn mijn ouders ook toegekomen in Suriname. Ze hebben hun eerste voeten neergeplant in het land waar ik me thuis voel. Heerlijk.. Caro en ik waren mama en papa gaan opwachten in het hotel. Het was een super blij weerzien. Na de kamer te hebben verkend en het vlieg avontuur van mama te horen (Mama is flauwgevallen op het vliegtuig, nu alles terug oké) zijn we samen een hapje gaan eten. Mmmmm...
Vervolgens die twee mensen in hun bed gestoken en daar kwam meneer R. aan. Na enige biertjes hebben R en ik Caro Paramaribo by night laten zien.
Na dit wooow moment zijn we naar Shakers gegaan om ons eens goed te laten gaan. Hihi... Hebben we dan ook gedaan. We waren in deze keet de enige bakra's, dus we gaven licht in het donker. Jongens kwamen aan ons vragen of ze ons hand eens mogen vasthouden. De meest maffe dingen hebben we gezien en meegemaakt. Omstreekt 03.30 hebben we de keet verlaten en zijn we moe en voldaan in ons bed gekropen.
Terugkeer:
Zaterdag heb ik Caro terug naar Zanderij gebracht. Na een stuk pizza en een cola, kwam het emotionele afscheid. Snif...
...- Tot over drie maanden-...
Een weekje Caro op bezoek..
AANDACHT: Dit bericht is qua lengte langer dan de andere, want het bevat een gehele week.
Zo, even weggeweest. Maar hier ben ik terug.
De voorbije week is Caro op bezoek gekomen om een week lang het leven in Suriname en het land te verkennen.
Caro afhalen op Zanderij.Na veel gefoeter en gedoe toch iemand gevonden om naar Zanderij te rijden. Wou Caro persoonlijk afhalen op de luchthaven. Onderweg nog 100 keer stoppen voor eten, drinken,... (typisch Surinaams). Aangekomen aan de luchthaven mooi in de mensemassa gaan staan, zoals het hoort toch?!. Plotseling zag ik door die schuifdeuren iemand wandelen dat Caro moest zijn. Met een rotvaart, jump over een kind, tussen mensen door ben ik gelopen tot bij haar en haar rond de nek gevlogen. Wat een verwelkoming: geef toe?
Uitstapjes van de voorbije week:
De voorbije week zijn Caro en ik dolfijnen gaan kijken, op boottrip geweest en naar Babunhol gaan relaxen.
De dolfijn flipper:
Dinsdag zijn we op verkenning gegaan in de stad en vervolgens naar Leonsberg gegaan voor de dolfijnentour. Wanneer we daar aankwamen begon er een man tegen me te praten. Na 2 keer vragen wat zegt u? Had ik begrepen dat hij vroeg of we wouden oversteken? Neen, was men antwoord.
Na enige tijd kwam Ruben aan die de trip voor ons geregeld had. We konden plaatsnemen in de boot. Na wat praatjes met Ruben, kwam de bootsman kennismaken. HIHI.. die ene man die vroeg of we wouden oversteken. Caro en ik geheel in een deuk... Grappig. Ruben uit de boot gezet en vertrekken konden we.
Na enige tijd nam we gas terug en zagen we de eerste beestjes boven het wateroppervlak verschijnen. WOOW... en toen kwam het moment een dolfijn (flipper) sprong echt helemaal uit het water. Echt super mooi... vervolgens nog dolfijnen gezien... Na 2 uur, gesprek met bootman en appelsiensapje later keerden we terug om voet aan wal te zetten. Daar moesten we wachten op de taxi. Tijdens het wachten vroeg er een man of we aan het wachten waren op tram 5. Wij: Ja hoor. Vervolgens stopte er een wagen voor ons vol met jongens. Caro en ik keken naar elkaar. Plotseling keek ik terug naar die auto en verscheen er een zoon van een collega. Echt schattige jongen... super toevallig ook. Praatje gemaakt en vervolgens werden we uitgenodigd om te gaan vissen. Helaas we moesten wachten op de taxi...
Het appelsiensap was vervolgens naar men hoofd gestegen en heb niets anders meer gedaan die avond dat gelachen en plezier gemaakt. Vanaf toen: mag ik geen appelsiensap meer drinken.
Vervolg van de week... krijgt u nog. Moet vertrekken... ZOENIEEEE
Zo, even weggeweest. Maar hier ben ik terug.
De voorbije week is Caro op bezoek gekomen om een week lang het leven in Suriname en het land te verkennen.
Caro afhalen op Zanderij.Na veel gefoeter en gedoe toch iemand gevonden om naar Zanderij te rijden. Wou Caro persoonlijk afhalen op de luchthaven. Onderweg nog 100 keer stoppen voor eten, drinken,... (typisch Surinaams). Aangekomen aan de luchthaven mooi in de mensemassa gaan staan, zoals het hoort toch?!. Plotseling zag ik door die schuifdeuren iemand wandelen dat Caro moest zijn. Met een rotvaart, jump over een kind, tussen mensen door ben ik gelopen tot bij haar en haar rond de nek gevlogen. Wat een verwelkoming: geef toe?
Uitstapjes van de voorbije week:
De voorbije week zijn Caro en ik dolfijnen gaan kijken, op boottrip geweest en naar Babunhol gaan relaxen.
De dolfijn flipper:
Dinsdag zijn we op verkenning gegaan in de stad en vervolgens naar Leonsberg gegaan voor de dolfijnentour. Wanneer we daar aankwamen begon er een man tegen me te praten. Na 2 keer vragen wat zegt u? Had ik begrepen dat hij vroeg of we wouden oversteken? Neen, was men antwoord.
Na enige tijd kwam Ruben aan die de trip voor ons geregeld had. We konden plaatsnemen in de boot. Na wat praatjes met Ruben, kwam de bootsman kennismaken. HIHI.. die ene man die vroeg of we wouden oversteken. Caro en ik geheel in een deuk... Grappig. Ruben uit de boot gezet en vertrekken konden we.
Na enige tijd nam we gas terug en zagen we de eerste beestjes boven het wateroppervlak verschijnen. WOOW... en toen kwam het moment een dolfijn (flipper) sprong echt helemaal uit het water. Echt super mooi... vervolgens nog dolfijnen gezien... Na 2 uur, gesprek met bootman en appelsiensapje later keerden we terug om voet aan wal te zetten. Daar moesten we wachten op de taxi. Tijdens het wachten vroeg er een man of we aan het wachten waren op tram 5. Wij: Ja hoor. Vervolgens stopte er een wagen voor ons vol met jongens. Caro en ik keken naar elkaar. Plotseling keek ik terug naar die auto en verscheen er een zoon van een collega. Echt schattige jongen... super toevallig ook. Praatje gemaakt en vervolgens werden we uitgenodigd om te gaan vissen. Helaas we moesten wachten op de taxi...
Het appelsiensap was vervolgens naar men hoofd gestegen en heb niets anders meer gedaan die avond dat gelachen en plezier gemaakt. Vanaf toen: mag ik geen appelsiensap meer drinken.
Vervolg van de week... krijgt u nog. Moet vertrekken... ZOENIEEEE
vrijdag 29 oktober 2010
Het verjaardagsfeestje van Fernando
Hoi Vrienden,
Woensdag 27 oktober mochten Rianne en ik naar het verjaardagsfeest van Fernando. Een student arts die bigi Jari 30 is geworden. Samen met Tanya trokken we omstreeks 20.00 naar het plaats van gebeuren. Mmm.. eerst dachten we dat het een fout feest was... allemaal dames waren aanwezig. Maar ahaaaaaaa daar was Fernando... Na de gelukwensen en een plaats te hebben gezocht vertelde Tanya ons dat ze even naar een vergadering kwam en vervolgens terug kwam. Goed... Daar zaten we dan, in een massa van mensen. Na enige tijd mochten we aanschuiven voor eten. Ofwel koudbuffet ofwel warmbuffet. In de rij van koud beland, dus koud dan maar. Eerste was een roze massa, pasta met kip en champignonnen, koolsalade, lookbroodjes en een stuk kip. Mmmmm... we gingen er volledig voor... Dat roos ding smaakte naar aardappelsalade. Vraag me niet hoe het komt dat dat roos eruit ziet. Echt lekker... Na deze maaltijd hadden Riannen en ik het plan bedacht: wanneer Tanya terugkomt en moet eten gaan we langs de Warme kant staan.
Goed... Tanya kwam er terug aan en wou even dansen met de jarige. Wij de dansvloer op... paar Salsa-passen gezet en na 5 minuten stopte de live-band met spelen. Wij terug naar onze plaats....
....
Oeps... waar is de tas van Tanya en de trui van Rianne? Vreemd? GESTOLEN!
Paniek... wij aan het rondlopen gelijk kiekens zonder kop. Alles zat in die tas, inclusief autosleutels. Na even rondkijken en zoeken bedachten Rianne en ik dat de mistereuse man achter ons plots verdwenen is op het feest. De eerste verdachte... Ondertussen was Tanya haar auto gaan zoeken: Oef die stond er nog. Vervolgens terrein uitkappen.... resultaat NIETS.
Rianne was bij auto gaan staan en belde me om te vertellen dat ze die niet vond. Tanya en ik vliegensvlug de straat op... oef daar stond hij ineens. De papa van Tanya was onderweg om de reservesleutel van de auto te brengen. Die kwam aan en plots stond er een man bij ons met het nieuws dat hij wist waar de tas was. Unk? Dacht ik... van waar komt die man nu ineens.
Iedereen met die kerel mee tot Tanya aan me vroeg: "Sarah, blijf jij bij die auto". De andere verdwenen stilaan uit men zicht... Daar stond ik dan in the middle of nowhere, alleen, in het donker, als Bakra... WIEHAA niet oké. Voelde me na enige tijd ook echt niet meer op mijn gemak. Het enige wat ik kon bedenken was: Sms naar iemand, Ruben.... (Nuja, die man was op trip naar Nickerie... zo een vier uur rijden van waar ik stond). Die man belde me onmiddellijk en vroeg zeer kritisch waar ik dacht dat ik mee bezig was. Wel euh???!!! Na 100 keer vragen waar ik was, kon ik nog steeds niet meer zeggen dan : Hofstraat.
Iedereen met die kerel mee tot Tanya aan me vroeg: "Sarah, blijf jij bij die auto". De andere verdwenen stilaan uit men zicht... Daar stond ik dan in the middle of nowhere, alleen, in het donker, als Bakra... WIEHAA niet oké. Voelde me na enige tijd ook echt niet meer op mijn gemak. Het enige wat ik kon bedenken was: Sms naar iemand, Ruben.... (Nuja, die man was op trip naar Nickerie... zo een vier uur rijden van waar ik stond). Die man belde me onmiddellijk en vroeg zeer kritisch waar ik dacht dat ik mee bezig was. Wel euh???!!! Na 100 keer vragen waar ik was, kon ik nog steeds niet meer zeggen dan : Hofstraat.
Na ongeveer 45 minuten kreeg ik telefoon van Rianne. Deze kwam terug naar mij en de vader van Rianne ging ons naar huis brengen. Oef.... waren wij blij dat we enige tijd later op het terras van men huisje zaten. Wat een surialistisch verhaal toch weer...
Moe en voldoen kroop ik men bed in... Morgen weer een werkdag toch?!
Weetjes:
- Rianne en ik kende Fernando NIET
- Einde van het verhaal: Tanya heeft nog enige tijd op het politiekantoor gezeten. De agente was Bami aan het eten en vroeg of ze even kon wachten. Haar verzekeringspapieren, rijbewijs en dergelijke heeft ze terug. Deze zijn gevonden op straat. De rest is nog steeds weg: autosleutels, huissleutels, trui van Rianne, tas, Cel (GSM).
woensdag 27 oktober 2010
Date met Rianne en The Boys eindigde bij de politie...
Dinsdag 26 oktober 2010 heb ik Rianne, terug gezien na 4 dagen afwezigheid. Super...
We zijn dan ook iets lekkers gaan eten in T'vat en vervolgens naar Zanzibar afgezakt voor een leuke avond met de The boys Ruben en Elvin. Grappig... de Boys waren meer aan het bijpraten in het Surinaams en Rianne en ik waren onze klets aan het houden.
Wanneer het uur van naar huis gaan aangebroken was gingen we alvast een taxi bellen. Mmmm. maar Ruben was met andere auto (Pickup) er. Van de gelegenheid gebruikmaken dacht ik... WIEHAAA.... hij wou me naar huis brengen.
(even details bespreken...)
Na het open trekken van het portier kwam de lucht van 'dit is een gloed nieuwe auto' in men neusgaten. WOOW BOY... heerlijk. Dat ding gleed gewoon over de weg. Echt heerlijk...
Nuja... na enige tijd werden we vriendelijk verzocht door de Surinaamse politie de autoweg te verlaten. Het was autocontrole... HIHI daar stonden we dan met een gloed nieuwe auto. Die nog geen 12 uur in R. zen bezit was. Boorddocumenten: verzekeringen, keuring en rijbewijs. Upla... en door konden we...
De politieman keek wel maar een keertje vreemd naar die Bakra die naasr R. zat. Gniffel Gniffel...
Wat een taxirit boy...
Tot de volgende
X Saar
Weetjes:
- Ik vond die auto echt mooi.
- Ga proberen een internationaalpaspoort te versieren hier en R. vragen of ik een ritje mag maken.
- Vanavond naar het verjaardasfeest van Fernando (Ken hem niet, maar geen probleem hier in Suriname)
- Binnen enkele dagen is de eerste belg voor me in Suriname, wat een vooruitzicht!!!
We zijn dan ook iets lekkers gaan eten in T'vat en vervolgens naar Zanzibar afgezakt voor een leuke avond met de The boys Ruben en Elvin. Grappig... de Boys waren meer aan het bijpraten in het Surinaams en Rianne en ik waren onze klets aan het houden.
Wanneer het uur van naar huis gaan aangebroken was gingen we alvast een taxi bellen. Mmmm. maar Ruben was met andere auto (Pickup) er. Van de gelegenheid gebruikmaken dacht ik... WIEHAAA.... hij wou me naar huis brengen.
(even details bespreken...)
Na het open trekken van het portier kwam de lucht van 'dit is een gloed nieuwe auto' in men neusgaten. WOOW BOY... heerlijk. Dat ding gleed gewoon over de weg. Echt heerlijk...
Nuja... na enige tijd werden we vriendelijk verzocht door de Surinaamse politie de autoweg te verlaten. Het was autocontrole... HIHI daar stonden we dan met een gloed nieuwe auto. Die nog geen 12 uur in R. zen bezit was. Boorddocumenten: verzekeringen, keuring en rijbewijs. Upla... en door konden we...
De politieman keek wel maar een keertje vreemd naar die Bakra die naasr R. zat. Gniffel Gniffel...
Wat een taxirit boy...
Tot de volgende
X Saar
Weetjes:
- Ik vond die auto echt mooi.
- Ga proberen een internationaalpaspoort te versieren hier en R. vragen of ik een ritje mag maken.
- Vanavond naar het verjaardasfeest van Fernando (Ken hem niet, maar geen probleem hier in Suriname)
- Binnen enkele dagen is de eerste belg voor me in Suriname, wat een vooruitzicht!!!
HIP HIP HOERAAAAAA...
.... de Huberstichting is maandag 25 oktober 2010 maarliefst 25 jaar geworden...
vrijdag 22 oktober 2010
Etentjes en Op stap met twee locals...
Woensdag 20 oktober was het etenstijd omstreeks 19.00 in Jasmine ter hoogte van het T'vat. Een gehele bende verzamelde zich op het afgesproken tijdstip Na het even bestuderen van de kaart (zoals altijd neemt dat enige tijd in beslag) en vragen stellen hierover aan Ruben stond mijn keuze snel vast: Rijstschotel à la Jasmine. Goed, zo gezegd, zo gedaan... daar kwam ie dan.. een schotel met een berg rijst gemengd met groentjes en kippie. HEERLIJK was het... echt super lekker. Heb er echt van genoten....
Eigenlijk was het doeleinde van de bijeenkomst geld overhandigen aan Ruben voor de trip van het komende weekend (Ik ga helaas niet mee, maar blijf lekker een weekendje thuis [Zie verder]). Wanneer alle officiële handelingen achter de rug waren, het eten was verwerkt konden we terug naar huizen keren. Kortom: nog op een schappelijk uur onder 'het lakentje'. De volgende ochtend was het toch even moeilijk om mezelf de motiveren men benen (en de rest van men lichaam) uit men bed te krijgen.
Zoals steeds strond ik om 07.30 vol overgave de kindjes persoonlijk een goede morgen te bezorgen. Heerlijk om die lach te zien verschijnen op de kids hun gezichtjes.... (Hier doen we het voor, toch?!)
Tijdens de ochtendzegen (21/10) (= een uur luidkeels meebrullen met de ochtendliederen) vroeg de hoofdzuster me of ik mee wou gaan met kinderen naar het revalidatiecentrum van het Academeische Ziekenhuis voor hun wekelijks uurtje ergotherapie (door Marieke). WIEHAA... trippie....
Maar bij nader inzien is het fout gelopen tijdens deze trip. Op een bepaald moment begon een begeleidster, die ook mee was, tegen mij te roepen in de bus dat ik bepaalde handelingen moest uitvoeren. Nu was ik er klaar mee... ik kan veel verdragen maar niet dat ze me overschreeuwen om het schooluniform van een kind uit te trekken. Nuja.... de temperatuur in mezelf was aan het stijgen, maar zoals het moet heb ik mezelf kunnen beheersen (tot het moment in Rianne zag terug op de stichting). Gedver man... uiteindelijk persoon in kwestie zeer rustig en beleefd aangesproken op haar handelingen. Hopelijk volgende keer beter, niet waar?
'S avonds gingen Rianne en ik eten met twee locals. Heerlijk avondje gehad, super lekker gegeten deze keer was het pasta chicken alfredo. Mocht er best zijn... Na enige tijd (01.30) was het ook weer eens tijd om huiswaarts te keren. Taxi bellen was de boodschap... maar de mensen waarmee we op stap waren stelde voor ons naar huis te brengen... goed zo gezegd zo gedaan.
Toen we bij mijn huis waren aangekomen, vond er een typisch 'oprit' gesprek plaats dat verdikke duurde tot 04.30. Woeps :D... even de tijd uit het oog verloren denk ik...
Toen we bij mijn huis waren aangekomen, vond er een typisch 'oprit' gesprek plaats dat verdikke duurde tot 04.30. Woeps :D... even de tijd uit het oog verloren denk ik...
Toch men bed in gekomen, ogen toe en weg was ik... omstreeks 07.00 vertrokken de bussen van de stichting en begon er iemand doodleuk met een bosmaaier, hels lawaai te maken. Het kletterde echt in men oren (miss. had de uren slaap er ook wat mee te maken). De eerst volgende gedachte kwam in me op: Saar, je hebt ergens oordoppen, ZOEK DEZE'. Mmmmmmm....wat een rust. Heerlijk verder geslapen....
Vervolgens uitgezocht hoe de nieuwe wasmachiene werkt, aan het wassen, skypen met Faar, Blogberichten typen,....
Jaja, het leven in Suriname is heerlijk vrienden...
A boeng
Zoals steeds nog enkele weetjes:
- ik heb nu een wasmachiene die automatisch werkt. Moet niet meer met de hand spoelen.
- Aanstaande woensdag met ik een vorming geven over positionering in de rolstoel.
- de mensen die naar Suriname komen hebben een geldig visum (Merci Sep dat je me op de hoogte hebt gebracht, daar zijn dan broers voor toch?!)
- Dit weekend heb ik een weekendje niets doen op de planning. Geen trips, wel voorbereiden, vorming bedenken, verslaggeving, naar de slager, beetje lezen en het zal snel weer zondag avond zijn toch?!
dinsdag 19 oktober 2010
Even terug mijn valies maken...
Maandag 18 oktober 2010 werd mij het nieuws medegedeeld dat ik in de loop van de namiddag kon verhuizen naar een ander huisje op het domein van de HuberStichting. Woeps... stond even niet in de planning. Na snel een snee brood naar binnen te hebben gestoken was het tijd om de sleutels op te halen en de deur te openen van mijn nieuwe woonst voor de komende 4 maanden. Wooow.... net iets groter, alles nieuw, alles mooi afgewerkt. Echt heerlijk... voelde me direct thuis. Maar dan moest de verhuis nog beginnen. Alles stukje bij beetje inpakken en in het midden van de ruimte droppen. Mijn kledij heb ik maar even terug in mijn valies gestoken en zorgvuldig naar de andere woonst gerold. Vreemd wel om die valies terug vol te steken. Was blij dat ik ze terug mocht leegmaken daarna.
Was wel al even vergeten hoe kl*te het is om een frigo uit te wassen waarin een vriesvakje zit. Gedver man.... Na enige tijd was dus geheel de ruimte een vijver. Maar na de nodige opkuis werken heb ik het vorige pand zeer netjes achter gelaten.
Vervolgens begon het alles in kasten zetten, lichtschakelaars ontdekken, frigo vullen en dergelijke. HEERLIJK... Na ongeveer 3 uur kon ik me op mijn terras zetten met een fris glaasje water. Super...
Heb deze nacht ook echt heel goed geslapen in mijn nieuw huisje. Geeft echt een goed gevoel. Nu kan ik tenminste mensen uitnodigen om op bezoek te komen... Als dat geen luxe is, toch?!
Vandaag dinsdag 19/10/2010 moet ik werken met de late shift: van 14.00 tot 19.00. Eens werken zonder controle van bazen en dergelijke. Gewoon lekker men ding doen. Moet wel heus wat kinderen zien in therapie deze namiddag. Maar dan ben ik bezig toch?
Vanaf heden moet ik iedere ma-woe en don werken van 07.30-13.45 en iederen dinsdag van 14.00-19.00.
Dikke zoen
Saar
Weetjes:
- Ook het mindere nieuws zal ik met jullie delen zeker. Vorige weekend ben ik beetje ziekjes geweest. Had onuitstaanbare hoofdpijn. Echt niet te doen... maar gelukkig is het nu over en heb ik geen tropische aandoening.
- Ik moet nog 7 dagen werken en dan heb ik drie weken vakantie!!!
- Foto's van mijn nieuwe woonst komen op termijn op FB
Was wel al even vergeten hoe kl*te het is om een frigo uit te wassen waarin een vriesvakje zit. Gedver man.... Na enige tijd was dus geheel de ruimte een vijver. Maar na de nodige opkuis werken heb ik het vorige pand zeer netjes achter gelaten.
Vervolgens begon het alles in kasten zetten, lichtschakelaars ontdekken, frigo vullen en dergelijke. HEERLIJK... Na ongeveer 3 uur kon ik me op mijn terras zetten met een fris glaasje water. Super...
Heb deze nacht ook echt heel goed geslapen in mijn nieuw huisje. Geeft echt een goed gevoel. Nu kan ik tenminste mensen uitnodigen om op bezoek te komen... Als dat geen luxe is, toch?!
Vandaag dinsdag 19/10/2010 moet ik werken met de late shift: van 14.00 tot 19.00. Eens werken zonder controle van bazen en dergelijke. Gewoon lekker men ding doen. Moet wel heus wat kinderen zien in therapie deze namiddag. Maar dan ben ik bezig toch?
Vanaf heden moet ik iedere ma-woe en don werken van 07.30-13.45 en iederen dinsdag van 14.00-19.00.
Dikke zoen
Saar
Weetjes:
- Ook het mindere nieuws zal ik met jullie delen zeker. Vorige weekend ben ik beetje ziekjes geweest. Had onuitstaanbare hoofdpijn. Echt niet te doen... maar gelukkig is het nu over en heb ik geen tropische aandoening.
- Ik moet nog 7 dagen werken en dan heb ik drie weken vakantie!!!
- Foto's van mijn nieuwe woonst komen op termijn op FB
zaterdag 16 oktober 2010
De Vlindertuin...
Fa Waka?
Hier alles tip top...
Vandaag een bezoek gebracht aan de vlindertuin. Echt coool...
Het is eigenlijk een kwekerij van vlinders. Dus we zijn echt ondergedompeld in het gehele productieproces van vlinder. Van hieruit worden poppen getransporteerd naar heel Europa en Amerika. Dus... een heel groot aantal van de vlinders die je ziet in de Vlindertuin in Knokke zijn niet geproduceerd in België, maar in SURINAME. Het was echt super mooi...
Daarnaast hebben ze niet alleen vlinders, maar ook slangen en schildpadden. De slangen had ik het niet zo voor, maar de schildpadden, schattig man. Ik heb geleerd dat deze, wanneer er eentje van hun vrienden sterft, ze deze na enige tijd gewoon opeten. Mmmmm...
Ik ga gewoon enkele sfeerbeelden toevoegen... ik kan het beter tonen dan er met woorden over te praten.
Hier alles tip top...
Vandaag een bezoek gebracht aan de vlindertuin. Echt coool...
Het is eigenlijk een kwekerij van vlinders. Dus we zijn echt ondergedompeld in het gehele productieproces van vlinder. Van hieruit worden poppen getransporteerd naar heel Europa en Amerika. Dus... een heel groot aantal van de vlinders die je ziet in de Vlindertuin in Knokke zijn niet geproduceerd in België, maar in SURINAME. Het was echt super mooi...
Daarnaast hebben ze niet alleen vlinders, maar ook slangen en schildpadden. De slangen had ik het niet zo voor, maar de schildpadden, schattig man. Ik heb geleerd dat deze, wanneer er eentje van hun vrienden sterft, ze deze na enige tijd gewoon opeten. Mmmmm...
Ik ga gewoon enkele sfeerbeelden toevoegen... ik kan het beter tonen dan er met woorden over te praten.
woensdag 13 oktober 2010
"Oep a bakkes" is reeds doorgedrongen tot in Suriname
Even een korte mededeling:
Gisteren ging ik iets gaan drinken in T'vat samen met Rianne, Ruben en Elvin. De twee laatste namen zijn Locals. We bestellen een biertje (want we gingen pinten drinken). We toosten en de Ruben heft zijn glas naar mij en tikt tegen het mijne en zegt: Oep a bakkes... HAHAHA, toen lagen we geheel in een deuk. Als dat geen belgische uitspraak/gewoonte is?!
Die man weet ook dat ze in Brugge West-vlaams spreken en dat dat niet te verstaan is. Dat Vilvoorde bij Brussel ligt. Dat we zoiets hebben als een E40 en dergelijke. En dat HET pilsbier van ons Belgenland Stella is en die brouwerij in Leuven gevestigd is. Heerlijk... praten met een rasechte Surinaamse man over ons Belgen land.
Grtz Saar
Weetje: Ruben kan ik in april 2011 verwelkomen in ons Belgenland. Als dat niet even Suriname dicht bij huis gaat zijn, weet ik het niet.
Gisteren ging ik iets gaan drinken in T'vat samen met Rianne, Ruben en Elvin. De twee laatste namen zijn Locals. We bestellen een biertje (want we gingen pinten drinken). We toosten en de Ruben heft zijn glas naar mij en tikt tegen het mijne en zegt: Oep a bakkes... HAHAHA, toen lagen we geheel in een deuk. Als dat geen belgische uitspraak/gewoonte is?!
Die man weet ook dat ze in Brugge West-vlaams spreken en dat dat niet te verstaan is. Dat Vilvoorde bij Brussel ligt. Dat we zoiets hebben als een E40 en dergelijke. En dat HET pilsbier van ons Belgenland Stella is en die brouwerij in Leuven gevestigd is. Heerlijk... praten met een rasechte Surinaamse man over ons Belgen land.
Grtz Saar
Weetje: Ruben kan ik in april 2011 verwelkomen in ons Belgenland. Als dat niet even Suriname dicht bij huis gaat zijn, weet ik het niet.
maandag 11 oktober 2010
Precies één maand met men voeten op Surinaams grondgebied
Hoi Vrienden en Familie,
Ik ben vandaag 11/10/2010 precies een maand in Suriname en ik kan het niet laten hierover een bericht te schrijven op mijn blog. Dus bij deze....
De eerste indrukken zijn verwerkt, de eerste Surinaamse maaltijden zijn aan het verteren, de eerste kwaaltjes zijn geweest en de eerste heimweemomenten overleefd.
Ik vind het hier super vrienden. Het is hier heerlijk warm, het eten is hier verdacht lekker (ik lust hier zelfs banaan in al zijn vormen), de mensen zijn hier super vriendelijk en je weet perfect wat je aan iemand hebt, ik heb men draai gevonden binnen de stichting en binnen mijn huisje. Kortom... ik heb het hier goed.
Maar toch zijn er een aantal dingen die ik ook mis: mijn vrienden (vooral die knuffel die eens komt of die schouderklop), groenten van bij ons, de echte spaghettisaus van de mama, een mango-sap van de Werf, mijn broerie, men moetie en vatie af en toe,....
Maar... dit gevoel van gemis overheerst zeker niet. Ik maak het hier echt goed.
Nog 4 maanden volop genieten en dan weer terug naar Jullie!!
Groetjes Sarah
PS: Wrm gaat de tijd hier zo snel?!
Ik ben vandaag 11/10/2010 precies een maand in Suriname en ik kan het niet laten hierover een bericht te schrijven op mijn blog. Dus bij deze....
De eerste indrukken zijn verwerkt, de eerste Surinaamse maaltijden zijn aan het verteren, de eerste kwaaltjes zijn geweest en de eerste heimweemomenten overleefd.
Ik vind het hier super vrienden. Het is hier heerlijk warm, het eten is hier verdacht lekker (ik lust hier zelfs banaan in al zijn vormen), de mensen zijn hier super vriendelijk en je weet perfect wat je aan iemand hebt, ik heb men draai gevonden binnen de stichting en binnen mijn huisje. Kortom... ik heb het hier goed.
Maar toch zijn er een aantal dingen die ik ook mis: mijn vrienden (vooral die knuffel die eens komt of die schouderklop), groenten van bij ons, de echte spaghettisaus van de mama, een mango-sap van de Werf, mijn broerie, men moetie en vatie af en toe,....
Maar... dit gevoel van gemis overheerst zeker niet. Ik maak het hier echt goed.
Nog 4 maanden volop genieten en dan weer terug naar Jullie!!
Groetjes Sarah
PS: Wrm gaat de tijd hier zo snel?!
Bootrip twee
Zondag zijn Rianne en ik weer op boottrip geweest. Dezelfde tocht als de vorige keer, maar we konden er niet genoeg van krijgen. We hebben deze keer wel gepast voor het bezoek aan de Jodensavanne. Op de trip waren vier andere dames mee. Zij vormde duidelijk een groepje op zichzelf. Wij dan ook maar... Rianne en ik moesten als enige mee in de pick-up van Elvin (de bootman) en vriend Marc (kerel van 2 meter) was ook mee. Heerlijke muziek in de auto en gaan...
Eens aangekomen boot in en genieten.... Niets anders dan genieten. Aan zandbank Overbridge deze keer toch maar kleren uit en water in. Heerlijk genieten. De reisleider Ruben was ook weer in zijn nopjes. Na bakabana en loempia (kousenband met kip) op de stijger Overbridge naar Aju voor de heerlijke Nasi. Mmmmm... hoe langer hoe meer begin ik de plaatselijke keuken te appreciëren.
Vervolgens richting Jodensavanne (dit was dan 2 stortbuien later). Rianne en ik bleven op de boot en zijn gaan rondvaren met Elvin. Heerlijk, lekker schuin gaan en gieren...
Op de terugweg hadden de andere meiden het niet al te warm, dus zijn we direct teruggekeerd naar de auto. Vervolgens iedereen terug op dezefde plaatsen... en gaan... Maar Rianne en ik konden echt niet meer ophouden. Dus eerste beste plaats van de weg, lopen naar de wc en genieten... (hihi ;) )
Daarna nog rustig beetje 'Liquid Gold' met Cola gedronken, praatje met Marc gemaakt en terug de auto ingekropen. Onder weg hadden we wat fille, Rianne en ik hadden besloten om de mannen te leren 'fille-flirten' dat kennen ze namelijk in Suriname (nog) niet. OKé zo gezegd zo gedaan... We lagen binnen de kortste keren allemaal dubbel van het lachen. Echt grappig... Na enige tijd was Marc een vent aan het zoeken voor mij en prijs hadden we. Twee jongens op de brommer... wiehaa... telkens gesprekje voeren tot wij dan moesten afslaan. Zo gaat het dan met Fille-flirten... ;)
Elvin heeft Rianne, mij en Marc thuis afgezet. Echt super... binnen twee weken gaan we met Marc, Elvin en Ruben eens een hapje eten. Een goede band met tourbegeleiders kan ervoor zorgen dat je aan het einde van de rit (5 maanden) minder geld kwijt bent als het op tripjes aankomt....
Het was tijd dat ik in men bed lag gisteren... want vandaag was het weer vroeg dag... 06.45 de wekker en klaar waren we om weer een dag aan de slag te gaan met de kids. Heb vandaag (maandag 11/10/2010) ervoor gezorgd dat ik zoveel mogelijk cliënt gegevens heb verzameld en therapiesessies heb uitgewerkt voor de komende week.
Greetz Saar
Eens aangekomen boot in en genieten.... Niets anders dan genieten. Aan zandbank Overbridge deze keer toch maar kleren uit en water in. Heerlijk genieten. De reisleider Ruben was ook weer in zijn nopjes. Na bakabana en loempia (kousenband met kip) op de stijger Overbridge naar Aju voor de heerlijke Nasi. Mmmmm... hoe langer hoe meer begin ik de plaatselijke keuken te appreciëren.
Vervolgens richting Jodensavanne (dit was dan 2 stortbuien later). Rianne en ik bleven op de boot en zijn gaan rondvaren met Elvin. Heerlijk, lekker schuin gaan en gieren...
Op de terugweg hadden de andere meiden het niet al te warm, dus zijn we direct teruggekeerd naar de auto. Vervolgens iedereen terug op dezefde plaatsen... en gaan... Maar Rianne en ik konden echt niet meer ophouden. Dus eerste beste plaats van de weg, lopen naar de wc en genieten... (hihi ;) )
Daarna nog rustig beetje 'Liquid Gold' met Cola gedronken, praatje met Marc gemaakt en terug de auto ingekropen. Onder weg hadden we wat fille, Rianne en ik hadden besloten om de mannen te leren 'fille-flirten' dat kennen ze namelijk in Suriname (nog) niet. OKé zo gezegd zo gedaan... We lagen binnen de kortste keren allemaal dubbel van het lachen. Echt grappig... Na enige tijd was Marc een vent aan het zoeken voor mij en prijs hadden we. Twee jongens op de brommer... wiehaa... telkens gesprekje voeren tot wij dan moesten afslaan. Zo gaat het dan met Fille-flirten... ;)
Elvin heeft Rianne, mij en Marc thuis afgezet. Echt super... binnen twee weken gaan we met Marc, Elvin en Ruben eens een hapje eten. Een goede band met tourbegeleiders kan ervoor zorgen dat je aan het einde van de rit (5 maanden) minder geld kwijt bent als het op tripjes aankomt....
Het was tijd dat ik in men bed lag gisteren... want vandaag was het weer vroeg dag... 06.45 de wekker en klaar waren we om weer een dag aan de slag te gaan met de kids. Heb vandaag (maandag 11/10/2010) ervoor gezorgd dat ik zoveel mogelijk cliënt gegevens heb verzameld en therapiesessies heb uitgewerkt voor de komende week.
Greetz Saar
Een trip naar Nickerie
Vrijdag en zaterdag (8/10-9/10) ben ik samen met Rianne en Tanya (Fysio) naar Nickerie gereisd. Dit is de tweede grootste stad van Suriname en ligt geheel tegen Guyana. Na een trip van ongeveer vier uur in de auto, een plaspauze en een tankbeurt kwamen we aan in Nickerie. Het leek wel een dorp. Als eerst moesten we enkele werkbezoeken brengen (reden van de trip naar Nickerie). We zijn een instelling/opvang voor kinderen met een verstandelijke beperking gaan bezoeken. Daar kwam ik Sarah tegen een BELGICHE vrijwilligster. Heerlijk om nog eens het echte Belgisch te horen. Ze kwam wel van Antwerpen, maar toch... Voelde ik me ineens geheel begrepen. Vervolgens samen met de fysio van de instelling naar het ziekenhuis. Wat een ervaring (Gasthuisberg is een stad tegenover dit), de rust kwam ons tegemoet. Het ziekenhuis is opgedeeld in drie afdelingen: Vrouwen, Mannen en kinderen. Op de kinderafdeling hebben we een kindje bezocht en onderzocht dat in het ziekenhuis woont. Echt erg... De kinderafdeling had 4 patiënten op het moment dat wij daar waren. Lekker rustig, nietwaar?! Dat vonden ook de twee Nederlandse vrijwilligers die we tegenkwamen daar.
Vervolgens naar onze slaapplek (bij een 92 jarige dame) en eten. Daarna even op het balkon gezeten en de stad in getrokken samen met Rianne. Toen hadden we door dat tussen 14.00 en 16.00 het gehele leven in Nieuw Nickerie stil ligt. Na 16.00 enkele winkels gedaan en vervolgens terug naar de slaapplek want Tanya kwam ons daar ophalen op naar de zee te gaan. Heerlijk... na 10 minuten stonden we op de rotsen langs de zee... aan de 'overzijde' zagen we Guyana liggen. Die rust was heerlijk... ik voelde me even ergens en nergens. Daarna doorgereden naar het Crematorium van Nickerie (gewoon een open plek langs de zee, waar mensen openbaar verbrand worden). Terug in de stad (dat nog steeds een dorp lijkt) ons neergeplant op het terras van Café De Tropen en daar waren we de komende uren niet meer weg te slaan. Na een tosti met kaas en een cola zijn we in onze bikini gesprongen, auto in en naar het zwembad. Heerlijk om 20.00 zwemmen in openlucht. Vervolgens naar de bar waar terug die Belgische Sarah en die twee nederlandse stagaires samen kwamen. Plus nog een hele landing andere vrijwilligers. Best gezellig... lekker zitten kletsen!
De volgende ochtend naar den markt waar ik een watermeloen kocht en vervolgens weer belandde op het terras van De tropen. Ten slotte nog een terugrit naar huis en een tussenstop in Groningen.
Moe en voldaan kwam ik terug thuis...
Vervolgens naar onze slaapplek (bij een 92 jarige dame) en eten. Daarna even op het balkon gezeten en de stad in getrokken samen met Rianne. Toen hadden we door dat tussen 14.00 en 16.00 het gehele leven in Nieuw Nickerie stil ligt. Na 16.00 enkele winkels gedaan en vervolgens terug naar de slaapplek want Tanya kwam ons daar ophalen op naar de zee te gaan. Heerlijk... na 10 minuten stonden we op de rotsen langs de zee... aan de 'overzijde' zagen we Guyana liggen. Die rust was heerlijk... ik voelde me even ergens en nergens. Daarna doorgereden naar het Crematorium van Nickerie (gewoon een open plek langs de zee, waar mensen openbaar verbrand worden). Terug in de stad (dat nog steeds een dorp lijkt) ons neergeplant op het terras van Café De Tropen en daar waren we de komende uren niet meer weg te slaan. Na een tosti met kaas en een cola zijn we in onze bikini gesprongen, auto in en naar het zwembad. Heerlijk om 20.00 zwemmen in openlucht. Vervolgens naar de bar waar terug die Belgische Sarah en die twee nederlandse stagaires samen kwamen. Plus nog een hele landing andere vrijwilligers. Best gezellig... lekker zitten kletsen!
De volgende ochtend naar den markt waar ik een watermeloen kocht en vervolgens weer belandde op het terras van De tropen. Ten slotte nog een terugrit naar huis en een tussenstop in Groningen.
Moe en voldaan kwam ik terug thuis...
woensdag 6 oktober 2010
Een vroege shift en een have late shift op één dag...
De school is hier nu zo'n drie dagen bezig en het is hier VOLLE BAK zoals ze zeggen. Heel veel kindjes dus heel veel zorgen en heel veel aandacht geven.
De eerste twee dagen van deze week heb ik geobserveerd binnen de klassen. Totaal andere aanpak dan in België, vrienden. De dagplanning ziet er zo uit:
08.00: schoolbel. Met zen alle de vlag van Suriname de hoogte in laten gaan en het onafhankelijkheidlied brullen.
Vervolgens naar de klas.
08.30-09.00: Ochtendzegen. Liedjes zingen (Christelijk geïnspireerd). Kids krijgen muziekinstrumenten.
09.00 -09.45: achtiviteit: bijvoorbeeld puzzelen. Iedereen van de klas krijgt een puzzel en GO!
09.45-10.00: eten en drinken in de klas. De kids krijgen brood met beleg
10.00-10.30: speeltijd
10.30-11.30: Activiteit eveneens hetzelfde. Prentenboek kijken
11.30-12.00: Wachten. Kinderen die met de bus naar huis moeten, gaan een bord rijst, groenten en vlees binnen werken. Echt tegen de tijd... Daarna gaan die de bus in en gaan ze naar huis.. zwaai zwaai... Tot morgen vrienden.
De andere kinderen die in de weekopvang (internaat) blijven mogen om 12.00 de klas verlaten en mogen plaatsnemen aan tafel om daar te wachten tot 13.00 tot er eten verschijnt. Mmmmmmmm.... (Ik had precies al meerdere keren in men leven gehoord: wegwerken Wachttijd (VDS) ).
Na het eten mogen de kinderen van de weekopvang vrij spelen en dit gedurende de ganse namiddag.
De kinderen die niet naar school kunnen blijven in de dagopvang en vervolgend in het internaat (NM). Deze kinderen worden ingedeeld in groepjes.
Goed genoeg algemeen. Nu men dagje van vandaag 6 oktober 2010.
Deze morgen om 07.30 stond ik vol goede moed klaar om de dag te beginnen. Na alle kinderen persoonlijk gedag te hebben gezegd. Stond de Werkman P. bij me om te vragen of ik taakjes had. Wel... Daar kwam ik even met een waslijst aan. HIHI... ocharme die man.
Goed... vervolgens ochtendzegen bij de dagopvang (anders dan binnen de school). En dan verdeling over de groepen. Ik ben het atelier in gedoken om P. een beetje te helpen waar ik kon. Daarna dossiers doorgenomen en toen binnen iedere groep eens een kijkje gaan nemen.
Toen was het 12.00 tijd voor de eerste laden eters, vervolgens om 13.00 de tweede. Daartussen nog ergens een kind dat overgegeven had in de bus moeten redden (en jah... je kent het wanneer zoiets gebeurd verdwijnt iedereen in het verste hoekje dat men kan vinden). Maar goed... we zijn er ook voor de minder prettige dingen.
Na het eten vroeg de Hoofd Zuster me of ik om 18.00 wou terugkomen omdat de late onderbemand is. Oké... zo gezegd zo gedaan. Om 18.00 stond ik weer op het werk. Had net 4 uur pauze gehad. Daarin gegeten, trips voor dit weekend geregeld, naar de winkel, gewassen,...
De halve late shift:
Na het eten en drinken werden alle rolstoelkids naar de badkamer gebracht. We konden starten. WIEHAAAAAAAA een uur zweten zoals een rund. Kinderen aan de lopendeband afdrogen van kop tot teen, in pamper wringen, kleren aan en volgende....
Daarna zaten alle kinderen voor tv (of toch in de tv hoek). Had ik even een Kamp gevoel man. Tenslotte alle kids hun bed in. Eerst de rolstoelers heffen in de bedden en de rest er zo insturen. Ik denk dat het op die kamers nog even dik feest gaat zijn. Hihi.... hoe was ik zelf op kamp?!
Zo... morgen nog één dagje werken deze week en vervolgens vrijdag en zaterdag naar Nickerie met Tanya (Fysio van de Stichting) en Rianne. En zondag op boottocht met Rianne.
Groetjes vrienden...
Mis jullie af en toe toch.
En onthou: LEVE DE GEZONDHEIDSZORG IN EUROPA (BELGIË)
De eerste twee dagen van deze week heb ik geobserveerd binnen de klassen. Totaal andere aanpak dan in België, vrienden. De dagplanning ziet er zo uit:
08.00: schoolbel. Met zen alle de vlag van Suriname de hoogte in laten gaan en het onafhankelijkheidlied brullen.
Vervolgens naar de klas.
08.30-09.00: Ochtendzegen. Liedjes zingen (Christelijk geïnspireerd). Kids krijgen muziekinstrumenten.
09.00 -09.45: achtiviteit: bijvoorbeeld puzzelen. Iedereen van de klas krijgt een puzzel en GO!
09.45-10.00: eten en drinken in de klas. De kids krijgen brood met beleg
10.00-10.30: speeltijd
10.30-11.30: Activiteit eveneens hetzelfde. Prentenboek kijken
11.30-12.00: Wachten. Kinderen die met de bus naar huis moeten, gaan een bord rijst, groenten en vlees binnen werken. Echt tegen de tijd... Daarna gaan die de bus in en gaan ze naar huis.. zwaai zwaai... Tot morgen vrienden.
De andere kinderen die in de weekopvang (internaat) blijven mogen om 12.00 de klas verlaten en mogen plaatsnemen aan tafel om daar te wachten tot 13.00 tot er eten verschijnt. Mmmmmmmm.... (Ik had precies al meerdere keren in men leven gehoord: wegwerken Wachttijd (VDS) ).
Na het eten mogen de kinderen van de weekopvang vrij spelen en dit gedurende de ganse namiddag.
De kinderen die niet naar school kunnen blijven in de dagopvang en vervolgend in het internaat (NM). Deze kinderen worden ingedeeld in groepjes.
Goed genoeg algemeen. Nu men dagje van vandaag 6 oktober 2010.
Deze morgen om 07.30 stond ik vol goede moed klaar om de dag te beginnen. Na alle kinderen persoonlijk gedag te hebben gezegd. Stond de Werkman P. bij me om te vragen of ik taakjes had. Wel... Daar kwam ik even met een waslijst aan. HIHI... ocharme die man.
Goed... vervolgens ochtendzegen bij de dagopvang (anders dan binnen de school). En dan verdeling over de groepen. Ik ben het atelier in gedoken om P. een beetje te helpen waar ik kon. Daarna dossiers doorgenomen en toen binnen iedere groep eens een kijkje gaan nemen.
Toen was het 12.00 tijd voor de eerste laden eters, vervolgens om 13.00 de tweede. Daartussen nog ergens een kind dat overgegeven had in de bus moeten redden (en jah... je kent het wanneer zoiets gebeurd verdwijnt iedereen in het verste hoekje dat men kan vinden). Maar goed... we zijn er ook voor de minder prettige dingen.
Na het eten vroeg de Hoofd Zuster me of ik om 18.00 wou terugkomen omdat de late onderbemand is. Oké... zo gezegd zo gedaan. Om 18.00 stond ik weer op het werk. Had net 4 uur pauze gehad. Daarin gegeten, trips voor dit weekend geregeld, naar de winkel, gewassen,...
De halve late shift:
Na het eten en drinken werden alle rolstoelkids naar de badkamer gebracht. We konden starten. WIEHAAAAAAAA een uur zweten zoals een rund. Kinderen aan de lopendeband afdrogen van kop tot teen, in pamper wringen, kleren aan en volgende....
Daarna zaten alle kinderen voor tv (of toch in de tv hoek). Had ik even een Kamp gevoel man. Tenslotte alle kids hun bed in. Eerst de rolstoelers heffen in de bedden en de rest er zo insturen. Ik denk dat het op die kamers nog even dik feest gaat zijn. Hihi.... hoe was ik zelf op kamp?!
Zo... morgen nog één dagje werken deze week en vervolgens vrijdag en zaterdag naar Nickerie met Tanya (Fysio van de Stichting) en Rianne. En zondag op boottocht met Rianne.
Groetjes vrienden...
Mis jullie af en toe toch.
En onthou: LEVE DE GEZONDHEIDSZORG IN EUROPA (BELGIË)
maandag 4 oktober 2010
Zondag uitstap-dag...
Zondag 3 oktober 2010 heb ik samen met Rianne, Anje en Mirjam een geweldige trip gemaakt. Deze ga ik echt NOOIT meer vergeten. Omstreeks 09.30 werden we in de stad verwacht ter hoogte van één of andere autohandel. Vreemd...
Rond 09.25 kwam onze reisleider aan (wat voor de Surinaamse bevolking zeer uitzonderlijk is tijdig komen) en werden we vriendelijk verzocht deze te volgen. Er werd een boot genomen, aan de jeep gehangen, instappen en wegwezen. Wel zo zou het mooi geweest zijn, maar we moesten met zen 4 achteraan in een jeep. Dat ging dus niet... Toch enig stukje op elkaars schoot gereden, vervolgens iemand in de laadbak achteraan. Vala... veel beter.
Na ongeveer een klein uurtje rijden verlieten we de hoofdweg en vertoefde we ons op zanderige wegen. We kwamen aan bij een plaats waar we de boot legaal te water konden laten. Zo gezegd zo gedaan... Boot te water, plaatsnemen en genieten was de boodschap. HEERLIJK.... Het gevoel kan ik niet beschrijven (buiten pijnlijk aan het achterwerk). Midden op de Surinamerivier aan een heuse snelheid over het water glijden. SUPER....
Na ongeveer een half uurtje boot gingen we even rusten ter hoogte van Overbridge. Specifiek op de zandbank enkele meters verder in het water gelegen. GENIETEN was het.
Vervolgens toch even aan lans om een ijsje mee te pikken. Tocht werd verder gezet naar Aju, waar onze Nasi kip werd verorberd.
Nog even de rivier schuin oversteken met de boot en Jodensavanne here we come. Heer rustgevende plaats, mooi (hoewel er een begraafplaats was), interessante uitleg gekregen en gelezen. Heerlijk dat stukje cultuur en geschiedenis. Vervolgens terug naar Aju waar we nog een uurtje konden verkoeling zoeken in het water. Ikzelf heb hiervoor gepast, aangezien ik een openwondje had/heb op teen en dat Surinamerivier water leek me nu niet echt proper.
Tenslotte 45 minuten boottrip terug in de zon.... (Gevolg benen verbrand ;) )
We hebben deze heerlijke dag afgesloten met een pak frieten (Patat) met mayo en een curryworst Special met curryketshup!
KORTOM: Deze dag was even heel hard genieten....
Zoen Saar
Rond 09.25 kwam onze reisleider aan (wat voor de Surinaamse bevolking zeer uitzonderlijk is tijdig komen) en werden we vriendelijk verzocht deze te volgen. Er werd een boot genomen, aan de jeep gehangen, instappen en wegwezen. Wel zo zou het mooi geweest zijn, maar we moesten met zen 4 achteraan in een jeep. Dat ging dus niet... Toch enig stukje op elkaars schoot gereden, vervolgens iemand in de laadbak achteraan. Vala... veel beter.
Na ongeveer een klein uurtje rijden verlieten we de hoofdweg en vertoefde we ons op zanderige wegen. We kwamen aan bij een plaats waar we de boot legaal te water konden laten. Zo gezegd zo gedaan... Boot te water, plaatsnemen en genieten was de boodschap. HEERLIJK.... Het gevoel kan ik niet beschrijven (buiten pijnlijk aan het achterwerk). Midden op de Surinamerivier aan een heuse snelheid over het water glijden. SUPER....
Na ongeveer een half uurtje boot gingen we even rusten ter hoogte van Overbridge. Specifiek op de zandbank enkele meters verder in het water gelegen. GENIETEN was het.
Vervolgens toch even aan lans om een ijsje mee te pikken. Tocht werd verder gezet naar Aju, waar onze Nasi kip werd verorberd.
Nog even de rivier schuin oversteken met de boot en Jodensavanne here we come. Heer rustgevende plaats, mooi (hoewel er een begraafplaats was), interessante uitleg gekregen en gelezen. Heerlijk dat stukje cultuur en geschiedenis. Vervolgens terug naar Aju waar we nog een uurtje konden verkoeling zoeken in het water. Ikzelf heb hiervoor gepast, aangezien ik een openwondje had/heb op teen en dat Surinamerivier water leek me nu niet echt proper.
Tenslotte 45 minuten boottrip terug in de zon.... (Gevolg benen verbrand ;) )
We hebben deze heerlijke dag afgesloten met een pak frieten (Patat) met mayo en een curryworst Special met curryketshup!
KORTOM: Deze dag was even heel hard genieten....
Zoen Saar
zaterdag 2 oktober 2010
Na een korte stilte.. weer wat nieuws.
Fa Braka,
De voorbije dagen heb ik samen met Rianne de speeltuin van de Stichting een beetje meer kleur gegeven. WIehaa... weer zwieren met verf. Daarnaast heb ik een rolstoelaanpassing meegemaakt en ben ik op huisbezoekgeweest.
Dit laatste was super chockerend. Het was een nieuwe aanvraag bij de stichting. De procedure zegt dan dat er op huisbezoek moet gegaan worden. Goed... zo gezegd zo gedaan. Wanneer we aankwamen zagen we een vrouw bewegen binnen het 'huis'. Deze bleek niet van de familie gehoord te hebben. Ook de buurman kwam een kijkje nemen, deze beweerde pas van vandaag in dat huis te wonen. Vreemd dachten we... Vervolgens een gangetje in waar de urinegeur de bovenhandnam. Daar zagen we dan in het achterhuis van die eerste vrouw een bende van zes kinderen poedel naakt. Twee jongens met en beperking en nog vier andere schatjes. Ze hadden geen kleren, ze leefde samen met hun vader in één houten vertrek. Er waren geen kookgelegenheden, geen bedden, één matras voor 7 personen. De kinderen poepten waar ze waren... Kortom echt zielig... Ik was er echt niet goed van. Dit heeft echt de rest van de dag in mijn lijf gezeten. Daarom gaan we samen met de stichting er proberen voor te zorgen dat deze kinderen weggehaald worden in deze situatie. (weetje: de vader was werken toen we er waren en de moeder had het gezin reeds verlaten).
Daarnaast was het vrijdag de eerste schooldag. De kinderen waren er nog niet, deze komen maandag. Maar de leerkrachten en de schooldirectie was er wel. Met deze laatste dame heb ik zowat twee uur gesproken. Echt aardige dame... Daarnaast kennis gemaakt met de leerkrachten. Ik ben zie het zitten met hun in zee te gaan. Heb in de klas van Juf Jennifer al opdrachten gekregen naar schrijforthese en dergelijke. Volgende week ga ik geheel de week mijn ogen de kost geven. Vanaf nu moet ik werken van 07.30 tot 13.45 en dit drie dagen per week. Heerlijke uren wel... Maandag beginnen we er dus echt aan.
Deze week ben ik ook naar de Indover geweest. Een Indonesische beurs hier in Suriname. Heb daar Berkat gegeten, een lekkernij van de Jevaten hier. Nuja, lekkernij... ik vond het niet zo geweldig. We konden niet eens zelfs kiezen wat we aten. Een dame die mee was met een stel andere vrijwilligers had dit even bepaald. Nuja... eten en lachen zeker. Daarnaast ben ik donderdag gaan eten met alle vrijwilligers van SPS die nu in Suriname zijn. Dit bij de Koreaan Lee's. Dit smaakte me al beter, vooral het ijsje achteraf. MMMMM... Choco Freak. Heerlijke chocolade ijs, met chocolade saus, m&m's en chococake. Kan niet misgaan toch?!
Vandaag zaterdag ben ik met Anje naar de stad gegaan. Dit voor het spotten van een hangmat. En jaja, Ik heb er eentje gevonden. Blauw met groene strepen.... Nu nog leren hoe ze op te hangen. Het was best een gezellig uitje.
Morgen gaan we met zen allen naar De jodensavanne, Overbridge en Aju. Weer een dagje relaxen en cultuur opsnuiven. Heb er hartstikke zin in...
Zo vrienden, mogen meer nieuws over het uitje!
Groetjes
De voorbije dagen heb ik samen met Rianne de speeltuin van de Stichting een beetje meer kleur gegeven. WIehaa... weer zwieren met verf. Daarnaast heb ik een rolstoelaanpassing meegemaakt en ben ik op huisbezoekgeweest.
Dit laatste was super chockerend. Het was een nieuwe aanvraag bij de stichting. De procedure zegt dan dat er op huisbezoek moet gegaan worden. Goed... zo gezegd zo gedaan. Wanneer we aankwamen zagen we een vrouw bewegen binnen het 'huis'. Deze bleek niet van de familie gehoord te hebben. Ook de buurman kwam een kijkje nemen, deze beweerde pas van vandaag in dat huis te wonen. Vreemd dachten we... Vervolgens een gangetje in waar de urinegeur de bovenhandnam. Daar zagen we dan in het achterhuis van die eerste vrouw een bende van zes kinderen poedel naakt. Twee jongens met en beperking en nog vier andere schatjes. Ze hadden geen kleren, ze leefde samen met hun vader in één houten vertrek. Er waren geen kookgelegenheden, geen bedden, één matras voor 7 personen. De kinderen poepten waar ze waren... Kortom echt zielig... Ik was er echt niet goed van. Dit heeft echt de rest van de dag in mijn lijf gezeten. Daarom gaan we samen met de stichting er proberen voor te zorgen dat deze kinderen weggehaald worden in deze situatie. (weetje: de vader was werken toen we er waren en de moeder had het gezin reeds verlaten).
Daarnaast was het vrijdag de eerste schooldag. De kinderen waren er nog niet, deze komen maandag. Maar de leerkrachten en de schooldirectie was er wel. Met deze laatste dame heb ik zowat twee uur gesproken. Echt aardige dame... Daarnaast kennis gemaakt met de leerkrachten. Ik ben zie het zitten met hun in zee te gaan. Heb in de klas van Juf Jennifer al opdrachten gekregen naar schrijforthese en dergelijke. Volgende week ga ik geheel de week mijn ogen de kost geven. Vanaf nu moet ik werken van 07.30 tot 13.45 en dit drie dagen per week. Heerlijke uren wel... Maandag beginnen we er dus echt aan.
Deze week ben ik ook naar de Indover geweest. Een Indonesische beurs hier in Suriname. Heb daar Berkat gegeten, een lekkernij van de Jevaten hier. Nuja, lekkernij... ik vond het niet zo geweldig. We konden niet eens zelfs kiezen wat we aten. Een dame die mee was met een stel andere vrijwilligers had dit even bepaald. Nuja... eten en lachen zeker. Daarnaast ben ik donderdag gaan eten met alle vrijwilligers van SPS die nu in Suriname zijn. Dit bij de Koreaan Lee's. Dit smaakte me al beter, vooral het ijsje achteraf. MMMMM... Choco Freak. Heerlijke chocolade ijs, met chocolade saus, m&m's en chococake. Kan niet misgaan toch?!
Vandaag zaterdag ben ik met Anje naar de stad gegaan. Dit voor het spotten van een hangmat. En jaja, Ik heb er eentje gevonden. Blauw met groene strepen.... Nu nog leren hoe ze op te hangen. Het was best een gezellig uitje.
Morgen gaan we met zen allen naar De jodensavanne, Overbridge en Aju. Weer een dagje relaxen en cultuur opsnuiven. Heb er hartstikke zin in...
Zo vrienden, mogen meer nieuws over het uitje!
Groetjes
maandag 27 september 2010
Op stap met de Fysio
Fa!
Vandaag ben ik een gehele dag op stap geweest met de Fysio. Dit naar een andere instelling voor kinderen en volwassenen met CP en Spina Bifida. Zeer unieke ervaring. Vriendelijke personeels leden en werd ook door de bewoners met open armen ontvangen.
Na enige tijd en wat bespreken van formaliteiten zijn we samen met enkele bewoners in het zwembad gegaan. Heerlijk zwemles geven in een openluchtzwembad. (KLZC-vrienden, dit is een die niet waar?!).
Het was een zeer aangename dag en heb veel geleerd.
Kortom: twee vliegen in één klap!
Grtz Saar
Vandaag ben ik een gehele dag op stap geweest met de Fysio. Dit naar een andere instelling voor kinderen en volwassenen met CP en Spina Bifida. Zeer unieke ervaring. Vriendelijke personeels leden en werd ook door de bewoners met open armen ontvangen.
Na enige tijd en wat bespreken van formaliteiten zijn we samen met enkele bewoners in het zwembad gegaan. Heerlijk zwemles geven in een openluchtzwembad. (KLZC-vrienden, dit is een die niet waar?!).
Het was een zeer aangename dag en heb veel geleerd.
Kortom: twee vliegen in één klap!
Grtz Saar
zondag 26 september 2010
Avonturen uitstap naar Berg en Dal
(Alvast sorry voor het lange bericht)
Zaterdag 25 September 2010 zijn we met een groepje van zes richting Berg en Dal adventure Center gestrokken. Omstreeks 07.00 werden we verwacht in de stad om vervolgens naar op een bus te kruipen richting Berg en Dal.
De gids Bob was echt geweldig. Deze man vertelde echt super veel onderweg. Echt boeiend. Zo zijn we even gestopt aan een voetbalstadion in Suriname. We konden even een kijkje gaan nemen binnen. Nuja, Stadion?! Een grasvlakte met 2 doelen. Opgelet het veld was wel verlicht en er was een tribune. (Foto's staan op fb). Vervolgens konden we onze tocht verder zetten en kwamen we omstreeks 09.00 aan te Berg en Dal. Heerlijk... wij kregen begeleider Randy mee en Bob ging met de andere mensen in de bus mee naar Brownsberg. Al snel kregen we een hutje toegewezen en moesten we wachten tot 10.30 alvorens we konden hiken. Tijdens het wachten was mij en andere groepsleden al een begeleider opgevallen met rasta's. Eén van onze groepsleden is sterk aan het overwegen om rasta's in haar haren te laten zetten. Dus deze man was al snel het gespreksonderwerp.
EIndelijke konden we beginnen aan het Hiken (mooi woord voor wandelen). De berg op tot op het kerkhof, een gids die echt ratelde, het vertrekpunt van de hoogte kabelbaan over de Surinamerivier gezien en terug dalen. Goed niet al te veel aan.. Vervolgens moesten we op een 30 minuten ons eten naar binnen werken (rijst, kip, groensels). Nog geen 15 minuten later werden we vriendelijk verzocht onze klimgordel aan te doen. Dus met volle maag klimgordel aan en naar de oefendraad. Wanneer het mijn beurt was zei de meneer met de Rasta's ( vanaf nu Rasta-man S.) dat ik het echt super goed deed. Hihi... daar was het eerste persoonlijke contact.
Upla de bossen in en daar gingen we...zoals aapjes van boom naar boom aan een kabel. Om eerlijk te zijn ik voelde me niet geheel op mijn gemak. Bij het eerste platform vroeg Rasta-man S. me wat men naam was. Zeer bescheiden zei ik: Sarah. Goed upla en gaan...
De volgende kabel ging al iets minder: onderweg bleef ik namelijk ergens hangen, dus omdraaien en op armkracht was de boodschap. Ook bij volgende kabels liep het mis. Men handschoen loste van de kabel dus ik ging volle vaart op een boom af, over de Surinamerivier was ook niet echt men ding, heb wel genoten maar toch. Daarna moest ik even bekomen. Gelukkig stond Rasta-man S. er om me te kalmeren. Muntje in men mond, beetje peptalk en door... het volgende platform en tevens voorlaatste moesten we even allemaal wachten. Ik stond daar met een klein hartje... en Rasta-man S. had dat precies in de gaten. Hij legde zijn arm om men schouder en vroeg: "kijk in mijn ogen, kijk in mijn ogen." Ik super braaf: oké... en toen zei hij de lieve woorden: " Je gaat dit heus wel kunnen hoor Sarah!!!" Dus upla sarah de laaste hindernis overleefd. Daar zijn ze me dan halverwege moeten komen halen omdat ik stil was gevallen. Kortom ik heb alles meegemaakt: buiten naar beneden vallen!
Na deze tocht even bekomen, op de foto met Rasta-man R. en praatje ermee maken, eens aan zijn haren komen en de kayak in. Dit op de Surinamerivier en daarna een Kreek in. Echt Rustgevend..... heerlijke stilte.... echt GENIETEN!
Ten slotte nog beetje na praten over Rasta-man S. (want het bleek dat niet alleen ik hem wel fijn vond, maar ook Mirjam dit vond). Gevolg strijd tussen Belg en Nederlander!!!
Tijdens de busrit goed gelachen met Rasta-man S. en de rijkelijke fantasie van de gehele groep.
Terug aangekomen in de stad (moe en voldaan) gestopt bij mcdo (hamburger en patat gegeten). Taxi genomen en heerlijke nederlandse meezingers opgezet. HEERLIJK....
Daarna snel naar droomland (over Rasta-man S. natuurlijk :p)
Kortom het was een super geslaagde dag...
Zoen Saar
ps: Meer foto's komen op Fb, maar ik moet deze nog ontvangen van de andere groepsleden.
Zaterdag 25 September 2010 zijn we met een groepje van zes richting Berg en Dal adventure Center gestrokken. Omstreeks 07.00 werden we verwacht in de stad om vervolgens naar op een bus te kruipen richting Berg en Dal.
De gids Bob was echt geweldig. Deze man vertelde echt super veel onderweg. Echt boeiend. Zo zijn we even gestopt aan een voetbalstadion in Suriname. We konden even een kijkje gaan nemen binnen. Nuja, Stadion?! Een grasvlakte met 2 doelen. Opgelet het veld was wel verlicht en er was een tribune. (Foto's staan op fb). Vervolgens konden we onze tocht verder zetten en kwamen we omstreeks 09.00 aan te Berg en Dal. Heerlijk... wij kregen begeleider Randy mee en Bob ging met de andere mensen in de bus mee naar Brownsberg. Al snel kregen we een hutje toegewezen en moesten we wachten tot 10.30 alvorens we konden hiken. Tijdens het wachten was mij en andere groepsleden al een begeleider opgevallen met rasta's. Eén van onze groepsleden is sterk aan het overwegen om rasta's in haar haren te laten zetten. Dus deze man was al snel het gespreksonderwerp.
EIndelijke konden we beginnen aan het Hiken (mooi woord voor wandelen). De berg op tot op het kerkhof, een gids die echt ratelde, het vertrekpunt van de hoogte kabelbaan over de Surinamerivier gezien en terug dalen. Goed niet al te veel aan.. Vervolgens moesten we op een 30 minuten ons eten naar binnen werken (rijst, kip, groensels). Nog geen 15 minuten later werden we vriendelijk verzocht onze klimgordel aan te doen. Dus met volle maag klimgordel aan en naar de oefendraad. Wanneer het mijn beurt was zei de meneer met de Rasta's ( vanaf nu Rasta-man S.) dat ik het echt super goed deed. Hihi... daar was het eerste persoonlijke contact.
Upla de bossen in en daar gingen we...zoals aapjes van boom naar boom aan een kabel. Om eerlijk te zijn ik voelde me niet geheel op mijn gemak. Bij het eerste platform vroeg Rasta-man S. me wat men naam was. Zeer bescheiden zei ik: Sarah. Goed upla en gaan...
De volgende kabel ging al iets minder: onderweg bleef ik namelijk ergens hangen, dus omdraaien en op armkracht was de boodschap. Ook bij volgende kabels liep het mis. Men handschoen loste van de kabel dus ik ging volle vaart op een boom af, over de Surinamerivier was ook niet echt men ding, heb wel genoten maar toch. Daarna moest ik even bekomen. Gelukkig stond Rasta-man S. er om me te kalmeren. Muntje in men mond, beetje peptalk en door... het volgende platform en tevens voorlaatste moesten we even allemaal wachten. Ik stond daar met een klein hartje... en Rasta-man S. had dat precies in de gaten. Hij legde zijn arm om men schouder en vroeg: "kijk in mijn ogen, kijk in mijn ogen." Ik super braaf: oké... en toen zei hij de lieve woorden: " Je gaat dit heus wel kunnen hoor Sarah!!!" Dus upla sarah de laaste hindernis overleefd. Daar zijn ze me dan halverwege moeten komen halen omdat ik stil was gevallen. Kortom ik heb alles meegemaakt: buiten naar beneden vallen!
Na deze tocht even bekomen, op de foto met Rasta-man R. en praatje ermee maken, eens aan zijn haren komen en de kayak in. Dit op de Surinamerivier en daarna een Kreek in. Echt Rustgevend..... heerlijke stilte.... echt GENIETEN!
Ten slotte nog beetje na praten over Rasta-man S. (want het bleek dat niet alleen ik hem wel fijn vond, maar ook Mirjam dit vond). Gevolg strijd tussen Belg en Nederlander!!!
Tijdens de busrit goed gelachen met Rasta-man S. en de rijkelijke fantasie van de gehele groep.
Terug aangekomen in de stad (moe en voldaan) gestopt bij mcdo (hamburger en patat gegeten). Taxi genomen en heerlijke nederlandse meezingers opgezet. HEERLIJK....
Daarna snel naar droomland (over Rasta-man S. natuurlijk :p)
Kortom het was een super geslaagde dag...
Zoen Saar
ps: Meer foto's komen op Fb, maar ik moet deze nog ontvangen van de andere groepsleden.
vrijdag 24 september 2010
Paramaribo City
Gehele tocht met de fiets naar het centrum van Paramaribo. Dit om mijn MKV inorde te krijgen. Ik moest op het ministerie van justitie en politie zijn. Na enige tijd zoeken en 10 mensen aanspreken ben ik aangekomen waar ik moest zijn. Niet te geloven.... Moeten jullie weten had een adres op papier staan. Stond daar, maar deze dienst bleek net verhuisd te zijn. Naar waar... geen mens wist het. Goed... gevonden, betaald, bewijs gekregen. Het centrum in dan maar. Onderweg een Surinaams waardentransport gezien ( papa moest aan u denken). Vervolgens op verkenning gegaan in het centrum. Naar plaatsen waar ik de vorige keren nog niet was geweest. Slippers gekocht en gekeken voor een hangmat. Het was even zoeken naar de winkels... Maar dan toch gevonden. Woooww.. een zee van super mooie stoffen. Echt heerlijk...(nog geen stof of hangmat gekocht).
Vervolgens gegeten, mailtjes gelezen en beantwoord. Daarna een kind naar zijn pleegmoeder gaan brengen. De bus was gewoon niet gekomen om deze jongen op te halen. Het was echt in de boesj boesj. Echt wel coole tocht. Onderweg kwam ik de Stichtin Bosbeheer en Bostoezicht tegen (Speciale vermelding voor Daan). Surinaamse mensen zijn soms toch echt vreemd. Hoe vervoeren ze hier twee fietsen in 1 keer?
Wel je neemt iemand achterop en deze persoon neemt gewoon de tweede fiets in zijn nek. Upla, klus geklaard! Vreemd?!
Ik heb nog enkele foto's toegevoegd op Facebook. Veel plezier!!
Zoen Saar
Vervolgens gegeten, mailtjes gelezen en beantwoord. Daarna een kind naar zijn pleegmoeder gaan brengen. De bus was gewoon niet gekomen om deze jongen op te halen. Het was echt in de boesj boesj. Echt wel coole tocht. Onderweg kwam ik de Stichtin Bosbeheer en Bostoezicht tegen (Speciale vermelding voor Daan). Surinaamse mensen zijn soms toch echt vreemd. Hoe vervoeren ze hier twee fietsen in 1 keer?
Wel je neemt iemand achterop en deze persoon neemt gewoon de tweede fiets in zijn nek. Upla, klus geklaard! Vreemd?!
Ik heb nog enkele foto's toegevoegd op Facebook. Veel plezier!!
Zoen Saar
donderdag 23 september 2010
Laatste dag werken van deze week
Vandaag heb ik samen met de zusters alle liederen overlopen die gezongen worden tijdens de ochtendzang. Heerlijk... er komen liedjes in als 'De wielen van de bus draaien rond en rond; Witte zwanen, zwarte zwanen; twee emmertjes water halen, twee emmerkes pompen; we maken een kringetje van jongens en van meisje; ik heb een tante in Marokko en die komt;....
Jaja, ze schrokken dat ik zoveel van die liedjes kende. HIHI.... leve mijn kindertijd en het speelplein.
Daarna ben ik met één van de kinderen op de schommel gaan zitten. Gehele prestatie om dit 10 minuten vol te houden. Maar gelukt.. WIEHAA....
Vervolgens met één van de kids en twee kinderen van collega's in de zandbak gaan spelen. Super...
en daarna een paar dossiers doorgenomen zodat ik iets meer achtergrond heb van de kinderen. En de werkdag sluit ik steeds af met maaltijdbegeleiding. Smakelijk... NOT!
Na zelf een boterham door men strot te hebben gestoken en geskypt te hebben met het thuisfrond. Ben ik met Rewitta naar de Chinees gegaan voor kleine dingen zoals een krant. Ontspannen dus... vervolgens naar de simpsons gekeken (deze zijn hier groen). Gekookt, afgewassen, nog beetje fantasiespel gespeeld met Rewitta en vervolgens in de zetel geploft om dit bericht te typen.
Muskiet groeten van mij
Weetje:
Er staan weer een paar foto's op FB
Jaja, ze schrokken dat ik zoveel van die liedjes kende. HIHI.... leve mijn kindertijd en het speelplein.
Daarna ben ik met één van de kinderen op de schommel gaan zitten. Gehele prestatie om dit 10 minuten vol te houden. Maar gelukt.. WIEHAA....
Vervolgens met één van de kids en twee kinderen van collega's in de zandbak gaan spelen. Super...
en daarna een paar dossiers doorgenomen zodat ik iets meer achtergrond heb van de kinderen. En de werkdag sluit ik steeds af met maaltijdbegeleiding. Smakelijk... NOT!
Na zelf een boterham door men strot te hebben gestoken en geskypt te hebben met het thuisfrond. Ben ik met Rewitta naar de Chinees gegaan voor kleine dingen zoals een krant. Ontspannen dus... vervolgens naar de simpsons gekeken (deze zijn hier groen). Gekookt, afgewassen, nog beetje fantasiespel gespeeld met Rewitta en vervolgens in de zetel geploft om dit bericht te typen.
Muskiet groeten van mij
Weetje:
Er staan weer een paar foto's op FB
woensdag 22 september 2010
Een echte Surinaamse dag
Vandaag gewoon mijn dagtaak vervuld in de stichting. Leuk gesprek gehad met collega's en dergelijke. Twee collega's van me (twee zussen) hebben een vriend voor me gevonden. Morgen brengen ze een foto mee.. WIEHAA... nog geen 2 weken in het land en moet hier al één of andere vriend opscharren. Wat een feest...
Daarnaast twee keer surinaams gegeten. Deze middag heb ik Roti gegeten. Het is een pannenkoekachtig iets gevuld met aardappel, kousenband en een brok vleesachtige. De pannenkoekachtige was lekker, de aardappel en kousenband ook. Het vlees heb ik niet durven aanraken. Ik vond het niet echt WOOOW... maar ook niet echt vies.
Als avond eten heb ik dan echte Surinaamse nasi gegeten van Tante Truus. Met heerlijke Sambal, satékes, satésaus en bakbanaan. Heerlijk die banaan... lust geen banaan. Maar dat mmmm....
Kortom het was echt heerlijk smullen vandaag.
Morgen nog een dagje werken en dan vrijdag weer logistieke dag. Lekker naar het centrum en nog wat papieren inorde brengen. Zaterdag eerste trip naar Berg en Dal op adventuretoer.
Grtz Saar
Weetjes:
- heb gehoord dat het in Oktober nog warmer gaat worden. WIEHAA...
- de muskietenkaars doet echt goed zijn werk. HEERLIJK... kunnen mijn benen en armen terug genezen.
- ik heb ineens meer dan 3 televisiezenders en een afstandsbediening. LEKKER LUI
Daarnaast twee keer surinaams gegeten. Deze middag heb ik Roti gegeten. Het is een pannenkoekachtig iets gevuld met aardappel, kousenband en een brok vleesachtige. De pannenkoekachtige was lekker, de aardappel en kousenband ook. Het vlees heb ik niet durven aanraken. Ik vond het niet echt WOOOW... maar ook niet echt vies.
Als avond eten heb ik dan echte Surinaamse nasi gegeten van Tante Truus. Met heerlijke Sambal, satékes, satésaus en bakbanaan. Heerlijk die banaan... lust geen banaan. Maar dat mmmm....
Kortom het was echt heerlijk smullen vandaag.
Morgen nog een dagje werken en dan vrijdag weer logistieke dag. Lekker naar het centrum en nog wat papieren inorde brengen. Zaterdag eerste trip naar Berg en Dal op adventuretoer.
Grtz Saar
Weetjes:
- heb gehoord dat het in Oktober nog warmer gaat worden. WIEHAA...
- de muskietenkaars doet echt goed zijn werk. HEERLIJK... kunnen mijn benen en armen terug genezen.
- ik heb ineens meer dan 3 televisiezenders en een afstandsbediening. LEKKER LUI
dinsdag 21 september 2010
Concrete activiteiten binnen het Centrum
Fa!
Gedurende de voorbije twee dagen ben ik erg actief geweest binnen het Centrum hier. Maandag heb ik, samen met Rianne, verder het klaslokaal voor de auti's ingericht. Het ziet er echt aardig uit (Foto's op facebook). Vervolgens werd ik geroepen door de baas. Kwam ik in het bureau en zag ik daar ouders met een kind zitten. Plotsklaps moest ik rolstoeladvies geven en een geschikte rolstoel zoeken voor dat kind. Goed... Ik het atelier in en zoeken maar. Tussen de 50 halve rolstoelen eentje eruit zoeken die gepast is. Als eerste een buggy proberen. Het kind vertoonde ongelofelijk veel spastisiteit dus... niet eenvoudig. Vervolgens verder zoeken naar een geschikte rolstoel. Goed na enige tijd had ik iets gevonden. Enkel een hoofdsteun ontbrak. Ik verplaatste het kind naar de rolstoel en het begon spontaan te lachen. Heerlijk toch?!
Daarna het kind bezig gehouden terwijl de ouders het intake gesprek ondergingen. In de namiddag naar Vreemdelingenzaken gegaan, status: nog steeds niet inorde.
Vandaag hebben we de bureau nog geverfd binnen de autistenruimte, zo'n uur en dertig minuten gewachten op bizon kit (lijm) en vervolgens konden we weer verder. Daarna heb ik een gesprek gehad met de fysiotherapeute van het centrum. Ze heeft me veel verteld over de stichting, de werking en dergelijke. Ik ben dan ook onmiddellijk op de kar gesprongen. We gaan de komende 5 maanden zwemmen met de kinderen (Deze vermelding draag ik op aan de mensen van KLZC). Ook wordt ik meegenomen naar een andere instelling waar ze een groot zwembad hebben. Hier gaan ze zien wat ze gaan doen. Misschien mag ik ook privé-zwemles gaan geven daar. De gesprekken hierover gaan plaatsvinden volgende week dinsdag normaal.
WIEHAA....
Daarnaast mag ik dossiers inkijken, behandelplannen opstellen, observeren, begeleiden zowel in voogdij als klassen. HEERLIJK....Dit alles gaat vanstart op maandag 4 oktober!!!
Vervolgens heb ik nog wat Surinaamse ervaringen opgedaan:
- Een kamboe die naar beneden komt 's nachts is verschietachtig
- De musieten lusten me echt graag... heb denk ik ondertussen zo'n 70 musieketenbeten. Ben dan ook muskieten kaars gaan kopen (Zie foto's op FB)
- Ik heb ook mijn eerste Surinaamse sinaasappel gegeten. Deze ziet namelijk groen vanbuiten en oranje vanbinnen.
Morgen meer nieuws...
Gedurende de voorbije twee dagen ben ik erg actief geweest binnen het Centrum hier. Maandag heb ik, samen met Rianne, verder het klaslokaal voor de auti's ingericht. Het ziet er echt aardig uit (Foto's op facebook). Vervolgens werd ik geroepen door de baas. Kwam ik in het bureau en zag ik daar ouders met een kind zitten. Plotsklaps moest ik rolstoeladvies geven en een geschikte rolstoel zoeken voor dat kind. Goed... Ik het atelier in en zoeken maar. Tussen de 50 halve rolstoelen eentje eruit zoeken die gepast is. Als eerste een buggy proberen. Het kind vertoonde ongelofelijk veel spastisiteit dus... niet eenvoudig. Vervolgens verder zoeken naar een geschikte rolstoel. Goed na enige tijd had ik iets gevonden. Enkel een hoofdsteun ontbrak. Ik verplaatste het kind naar de rolstoel en het begon spontaan te lachen. Heerlijk toch?!
Daarna het kind bezig gehouden terwijl de ouders het intake gesprek ondergingen. In de namiddag naar Vreemdelingenzaken gegaan, status: nog steeds niet inorde.
Vandaag hebben we de bureau nog geverfd binnen de autistenruimte, zo'n uur en dertig minuten gewachten op bizon kit (lijm) en vervolgens konden we weer verder. Daarna heb ik een gesprek gehad met de fysiotherapeute van het centrum. Ze heeft me veel verteld over de stichting, de werking en dergelijke. Ik ben dan ook onmiddellijk op de kar gesprongen. We gaan de komende 5 maanden zwemmen met de kinderen (Deze vermelding draag ik op aan de mensen van KLZC). Ook wordt ik meegenomen naar een andere instelling waar ze een groot zwembad hebben. Hier gaan ze zien wat ze gaan doen. Misschien mag ik ook privé-zwemles gaan geven daar. De gesprekken hierover gaan plaatsvinden volgende week dinsdag normaal.
WIEHAA....
Daarnaast mag ik dossiers inkijken, behandelplannen opstellen, observeren, begeleiden zowel in voogdij als klassen. HEERLIJK....Dit alles gaat vanstart op maandag 4 oktober!!!
Vervolgens heb ik nog wat Surinaamse ervaringen opgedaan:
- Een kamboe die naar beneden komt 's nachts is verschietachtig
- De musieten lusten me echt graag... heb denk ik ondertussen zo'n 70 musieketenbeten. Ben dan ook muskieten kaars gaan kopen (Zie foto's op FB)
- Ik heb ook mijn eerste Surinaamse sinaasappel gegeten. Deze ziet namelijk groen vanbuiten en oranje vanbinnen.
Morgen meer nieuws...
zondag 19 september 2010
Mijn eerste week in de tropen..
Beste vrienden en familie...
Hoewel ik vandaag zondag 19 september 2010 reeds een berichtje heb geschreven op mijn blog, vond ik het toch even nodig om mijn eerste week in de tropen te bespreken. Kortom mijn ervaringen, gedachten en gevoelens kort met jullie te delen.
Zo'n week geleden ben ik met mijn beide voeten terecht gekomen in het verre Suriname, een onbekend land met onbekende mensen. Na twee dagen van wennen en men draai vinden binnen met huisje. Kon ik me eindelijk inzetten voor de kinderen hier. Na het doormaken van een eerste cultuurshock (mbt kinderen met een handicap in Suriname) heb ik mijn draai ook een beetje gevonden binnen de stichting. Zowel beleid als logistiek is men domein. Vanaf 1 oktober 2010 zal dan hoop ik veranderen. Dan zijn hier 35 kinderen ipv 6.
De omgeving leerde ik steeds beter en beter kennen. Ik vond stilaan de weg naar de winkel, slager, Chinees en dergelijke. Ik vond men eten en kon me bezighouden. Ik leerde ook een stel leuke Nederlanders kennen. Hoewel ik nog in die groep men plaats moet vinden. Maar dat is normaal zeker. Al leuke activiteiten gedaan en veel gefietst. Zo zie je namelijk het meest van de omgeving.
Zoals jullie lezen klinkt het allemaal leuk en fijn. Dat is het ook... maar af en toe mis ik toch nog het spontaan afspreken met iemand. Het bellen met vrienden, de spontane babbel,... Kortom het algemene contact dat ik met jullie heb vrienden. Maar dat zal wel overgaan, ofwel zo blijven tot ik terugkom. Want tenslotte is het hier heel anders leven en afspreken met mensen. Om 22.00 liggen veel vrijwilligers hier in hun bed, klaar om zich de volgende dag voor de volle 100% te geven op hun projecten.
Week 1 is snel gegaan... als alle weken zo snel gaan. Sta ik alvorens ik het zelf goed en wel besef terug in België. Alles gaat zo snel precies... de komende maanden zien er zo uit:
Zes wegen - 3 weken bezoek uit België- zes weken- 1 week bezoek uit belgië- 3à4 weken en dan ben ik terug thuis...
Tot de volgende vrienden...
DIkke zoen Saar (die jullie stuk voor stuk, desondanks ik het hier echt wel naar men zin heb, echt mis)
Hoewel ik vandaag zondag 19 september 2010 reeds een berichtje heb geschreven op mijn blog, vond ik het toch even nodig om mijn eerste week in de tropen te bespreken. Kortom mijn ervaringen, gedachten en gevoelens kort met jullie te delen.
Zo'n week geleden ben ik met mijn beide voeten terecht gekomen in het verre Suriname, een onbekend land met onbekende mensen. Na twee dagen van wennen en men draai vinden binnen met huisje. Kon ik me eindelijk inzetten voor de kinderen hier. Na het doormaken van een eerste cultuurshock (mbt kinderen met een handicap in Suriname) heb ik mijn draai ook een beetje gevonden binnen de stichting. Zowel beleid als logistiek is men domein. Vanaf 1 oktober 2010 zal dan hoop ik veranderen. Dan zijn hier 35 kinderen ipv 6.
De omgeving leerde ik steeds beter en beter kennen. Ik vond stilaan de weg naar de winkel, slager, Chinees en dergelijke. Ik vond men eten en kon me bezighouden. Ik leerde ook een stel leuke Nederlanders kennen. Hoewel ik nog in die groep men plaats moet vinden. Maar dat is normaal zeker. Al leuke activiteiten gedaan en veel gefietst. Zo zie je namelijk het meest van de omgeving.
Zoals jullie lezen klinkt het allemaal leuk en fijn. Dat is het ook... maar af en toe mis ik toch nog het spontaan afspreken met iemand. Het bellen met vrienden, de spontane babbel,... Kortom het algemene contact dat ik met jullie heb vrienden. Maar dat zal wel overgaan, ofwel zo blijven tot ik terugkom. Want tenslotte is het hier heel anders leven en afspreken met mensen. Om 22.00 liggen veel vrijwilligers hier in hun bed, klaar om zich de volgende dag voor de volle 100% te geven op hun projecten.
Week 1 is snel gegaan... als alle weken zo snel gaan. Sta ik alvorens ik het zelf goed en wel besef terug in België. Alles gaat zo snel precies... de komende maanden zien er zo uit:
Zes wegen - 3 weken bezoek uit België- zes weken- 1 week bezoek uit belgië- 3à4 weken en dan ben ik terug thuis...
Tot de volgende vrienden...
DIkke zoen Saar (die jullie stuk voor stuk, desondanks ik het hier echt wel naar men zin heb, echt mis)
zaterdag 18 september 2010
Zaterdag is logistieke dag in Paramaribo..
Fa Bakra's,
De vorige nacht ben ik omstreeks half drie opgeschrikt door een misselijk gevoel. Mmmm... ik dacht, hier hebben we het. Na even de liggen draaien en keren in eigen zweet, toch maar besloten men bed te verlaten. Beetje water gedronken, rijstkoek gegeten en terug stilaan men bed in. Deze morgen as het gelukkig over!!
Er stond vandaag veel op de planning... naar het Centrum fietsen of met de taxi gaan. Naar de Nederlandse slager en Choi's, boekewinkel, post en proberen SRD en/of euro's te pinnen.
Toch maar gekozen voor de fiets.. wiehaa... zo'n 35 minuten fietsen en ik was midden in het centrum aan de Suripost. Gesloten natuurlijk, het is dan ook zaterdag. NIET LOGISCH!!!
Dan maar naar de blokker en naar de boekenwinkel. In de boekenwinkel was de meest geziene huidskleur blank. Iedereen die blank was stak daar precies samen. Iedereen knikte eens naar elkaar en deed zijn eigen ding. Na het gene gevonden te hebben dat ik zocht: een boekje met 50 prachtige bestemmingen in van Suriname trok ik door naar de slager en de Choi's. Deze ongeveer op de terugweg lagen. De zon begon steeds meer te branden. Af en toe stoppen om te drinken was een aanrader.
Eens aangekomen bij de slager kon ik men ogen niet geloven... ik zag worsten (kip, rund en bbq), hamburgers, gehakt, spek, gebraad, kaas, kip,... Heerlijk... heb daar dan ook vlees ingeslaan voor de komende week. Vervolgens naar Choi's (Nederlandse Chinees, waar ze alle merkproducten hebben). Daar brood gekocht en een blikopener. Vervolgens fiets op en naar een Combio om geld te wisselen en euro's te pinnen. Euro's pinnen ging dan niet.. PANIEK!! Snel de fiets op.. trappen maar want vlees zat in mijn rugzakje. De zon bleef maar branden en branden. Eens thuis aangekomen snel alles koelzetten, zelf bekomen en uitpluizen hoe ik aan geld kan komen. Mijn Moeti ingecshakeld en vervolgens na het middageten naar de bankautomaat niet zo ver hier vandaan. Na 15 minuten voor dat ding te hebben gestaan en maar drukken op die knoppen kwam er ineens SRD uit dat machien. WIEHAAAAA... daarover in de combio nog maar eens Euro's gaan proberen pinnen. Lukt dus niet, mensen weten zelf niet hoe het komt dat dat niet lukt. Maandag of Dinsdag naar de bank in het Centrum dan maar om daar proberen euro's in handen te krijgen. Ga dan ineens ook terug langs bij de post.
Zonnige, zweet groeten uit Suri
Conclusie van de dag:
- Ik ben verbrand zoals een kreeft
- Geldzaken in Suriname is echt NIET EENVOUDIG (vreemd, want alle andere dingen wel).
- Alle winkels zijn open op zaterdag, behalve Suripost.
- Morgen staat kuisen en wassen op het programma....
De vorige nacht ben ik omstreeks half drie opgeschrikt door een misselijk gevoel. Mmmm... ik dacht, hier hebben we het. Na even de liggen draaien en keren in eigen zweet, toch maar besloten men bed te verlaten. Beetje water gedronken, rijstkoek gegeten en terug stilaan men bed in. Deze morgen as het gelukkig over!!
Er stond vandaag veel op de planning... naar het Centrum fietsen of met de taxi gaan. Naar de Nederlandse slager en Choi's, boekewinkel, post en proberen SRD en/of euro's te pinnen.
Toch maar gekozen voor de fiets.. wiehaa... zo'n 35 minuten fietsen en ik was midden in het centrum aan de Suripost. Gesloten natuurlijk, het is dan ook zaterdag. NIET LOGISCH!!!
Dan maar naar de blokker en naar de boekenwinkel. In de boekenwinkel was de meest geziene huidskleur blank. Iedereen die blank was stak daar precies samen. Iedereen knikte eens naar elkaar en deed zijn eigen ding. Na het gene gevonden te hebben dat ik zocht: een boekje met 50 prachtige bestemmingen in van Suriname trok ik door naar de slager en de Choi's. Deze ongeveer op de terugweg lagen. De zon begon steeds meer te branden. Af en toe stoppen om te drinken was een aanrader.
Eens aangekomen bij de slager kon ik men ogen niet geloven... ik zag worsten (kip, rund en bbq), hamburgers, gehakt, spek, gebraad, kaas, kip,... Heerlijk... heb daar dan ook vlees ingeslaan voor de komende week. Vervolgens naar Choi's (Nederlandse Chinees, waar ze alle merkproducten hebben). Daar brood gekocht en een blikopener. Vervolgens fiets op en naar een Combio om geld te wisselen en euro's te pinnen. Euro's pinnen ging dan niet.. PANIEK!! Snel de fiets op.. trappen maar want vlees zat in mijn rugzakje. De zon bleef maar branden en branden. Eens thuis aangekomen snel alles koelzetten, zelf bekomen en uitpluizen hoe ik aan geld kan komen. Mijn Moeti ingecshakeld en vervolgens na het middageten naar de bankautomaat niet zo ver hier vandaan. Na 15 minuten voor dat ding te hebben gestaan en maar drukken op die knoppen kwam er ineens SRD uit dat machien. WIEHAAAAA... daarover in de combio nog maar eens Euro's gaan proberen pinnen. Lukt dus niet, mensen weten zelf niet hoe het komt dat dat niet lukt. Maandag of Dinsdag naar de bank in het Centrum dan maar om daar proberen euro's in handen te krijgen. Ga dan ineens ook terug langs bij de post.
Zonnige, zweet groeten uit Suri
Conclusie van de dag:
- Ik ben verbrand zoals een kreeft
- Geldzaken in Suriname is echt NIET EENVOUDIG (vreemd, want alle andere dingen wel).
- Alle winkels zijn open op zaterdag, behalve Suripost.
- Morgen staat kuisen en wassen op het programma....
Abonneren op:
Posts (Atom)