Er is een tijd van komen en een tijd van gaan... toch?!

De voorbije week (15-19 november) was een emotioneel zware week.
Dinsdag zijn mama en papa terug naar Belgenland vertrokken. Met de nodige tranen is dit proces verlopen. Niet zozeer omdat ze weggingen, maar de confrontatie met het thuisfrond en het goed voelen hier in suriname zorgde even voor verwarring.
Deze emotie was nog niet goed verwerkt of woensdag moest ik afscheid nemen van Rianne en Mirjam. Deze vertrokken donderdag ochtend naar Curaçao. Ook hier zijn de nodige tranen over mijn wangen gevloeid.
Een dipje noemen we dit zeker..

Maar gelukkig helpen tal van mensen me in de klim uit het dipje. Ruben heeft me al snel een klimgordeltje toegesmeten en de kinderen in de stichting laten me zien waarom ik hier ben (ze zorgen voor de opstapjes). Ook mensen uit België trekken mee aan het touw om me boven te krijgen...

Er rest me enkel nog te zeggen:
- Rianne en Mirjam bedankt voor de geweldige tijd hier en ik ga jullie missen
- Ruben en de kids super hard bedankt om me te steunen en me uit het dipje te helpen


Merci Allemaal
X

PS: geen paniek. het gaat echt nogwel oké met mij hoor. Maar dit berichtje post ik omdat het een bijdrage heeft geleverd aan mijn gehele reis hier. En om te tonen dat het ook hier niet steeds rooskleurig is.