Etentjes en Op stap met twee locals...

Woensdag 20 oktober was het etenstijd omstreeks 19.00 in Jasmine ter hoogte van het T'vat. Een gehele bende verzamelde zich op het afgesproken tijdstip Na het even bestuderen van de kaart (zoals altijd neemt dat enige tijd in beslag) en vragen stellen hierover aan Ruben stond mijn keuze snel vast: Rijstschotel à la Jasmine. Goed, zo gezegd, zo gedaan... daar kwam ie dan.. een schotel met een berg rijst gemengd met groentjes en kippie. HEERLIJK was het... echt super lekker. Heb er echt van genoten....

Eigenlijk was het doeleinde van de bijeenkomst geld overhandigen aan Ruben voor de trip van het komende weekend (Ik ga helaas niet mee, maar blijf lekker een weekendje thuis [Zie verder]). Wanneer alle officiële handelingen achter de rug waren, het eten was verwerkt konden we terug naar huizen keren. Kortom: nog op een schappelijk uur onder 'het lakentje'. De volgende ochtend was het toch even moeilijk om mezelf de motiveren men benen (en de rest van men lichaam) uit men bed te krijgen.

Zoals steeds strond ik om 07.30 vol overgave de kindjes persoonlijk een goede morgen te bezorgen. Heerlijk om die lach te zien verschijnen op de kids hun gezichtjes.... (Hier doen we het voor, toch?!)

Tijdens de ochtendzegen (21/10) (= een uur luidkeels meebrullen met de ochtendliederen) vroeg de hoofdzuster me of ik mee wou gaan met kinderen naar het revalidatiecentrum van het Academeische Ziekenhuis voor hun wekelijks uurtje ergotherapie (door Marieke). WIEHAA... trippie....

Maar bij nader inzien is het fout gelopen tijdens deze trip. Op een bepaald moment begon een begeleidster, die ook mee was, tegen mij te roepen in de bus dat ik bepaalde handelingen moest uitvoeren. Nu was ik er klaar mee... ik kan veel verdragen maar niet dat ze me overschreeuwen om het schooluniform van een kind uit te trekken. Nuja.... de temperatuur in mezelf was aan het stijgen, maar zoals het moet heb ik mezelf kunnen beheersen (tot het moment in Rianne zag terug op de stichting). Gedver man... uiteindelijk persoon in kwestie zeer rustig en beleefd aangesproken op haar handelingen. Hopelijk volgende keer beter, niet waar?

'S avonds gingen Rianne en ik eten met twee locals. Heerlijk avondje gehad, super lekker gegeten deze keer was het pasta chicken alfredo. Mocht er best zijn... Na enige tijd (01.30) was het ook weer eens tijd om huiswaarts te keren. Taxi bellen was de boodschap... maar de mensen waarmee we op stap waren stelde voor ons naar huis te brengen... goed zo gezegd zo gedaan.
Toen we bij mijn huis waren aangekomen, vond er een typisch 'oprit' gesprek plaats dat verdikke duurde tot 04.30. Woeps :D... even de tijd uit het oog verloren denk ik...

Toch men bed in gekomen, ogen toe en weg was ik... omstreeks 07.00 vertrokken de bussen van de stichting en begon er iemand doodleuk met een bosmaaier, hels lawaai te maken. Het kletterde echt in men oren (miss. had de uren slaap er ook wat mee te maken). De eerst volgende gedachte kwam in me op: Saar, je hebt  ergens oordoppen, ZOEK DEZE'. Mmmmmmm....wat een rust. Heerlijk verder geslapen....

Vervolgens uitgezocht hoe de nieuwe wasmachiene werkt, aan het wassen, skypen met Faar, Blogberichten typen,....

Jaja, het leven in Suriname is heerlijk vrienden...

A boeng

Zoals steeds nog enkele weetjes:

- ik heb nu een wasmachiene die automatisch werkt. Moet niet meer met de hand spoelen.

- Aanstaande woensdag met ik een vorming geven over positionering in de rolstoel.

- de mensen die naar Suriname komen hebben een geldig visum (Merci Sep dat je me op de hoogte hebt gebracht, daar zijn dan broers voor toch?!)

- Dit weekend heb ik een weekendje niets doen op de planning. Geen trips, wel voorbereiden, vorming bedenken, verslaggeving, naar de slager, beetje lezen en het zal snel weer zondag avond zijn toch?!