Het verjaardagsfeestje van Fernando

Hoi Vrienden,

Woensdag 27 oktober mochten Rianne en ik naar het verjaardagsfeest van Fernando. Een student arts die bigi Jari 30 is geworden. Samen met Tanya trokken we omstreeks 20.00 naar het plaats van gebeuren. Mmm.. eerst dachten we dat het een fout feest was... allemaal dames waren aanwezig. Maar ahaaaaaaa daar was Fernando... Na de gelukwensen en een plaats te hebben gezocht vertelde Tanya ons dat ze even naar een vergadering kwam en vervolgens terug kwam. Goed... Daar zaten we dan, in een massa van mensen. Na enige tijd mochten we aanschuiven voor eten. Ofwel koudbuffet ofwel warmbuffet. In de rij van koud beland, dus koud dan maar. Eerste was een roze massa, pasta met kip en champignonnen, koolsalade, lookbroodjes en een stuk kip. Mmmmm... we gingen er volledig voor... Dat roos ding smaakte naar aardappelsalade. Vraag me niet hoe het komt dat dat roos eruit ziet. Echt lekker... Na deze maaltijd hadden Riannen en ik het plan bedacht: wanneer Tanya terugkomt en moet eten gaan we langs de Warme kant staan.

Goed... Tanya kwam er terug aan en wou even dansen met de jarige. Wij de dansvloer op... paar Salsa-passen gezet en na 5 minuten stopte de live-band met spelen. Wij terug naar onze plaats....

....

Oeps... waar is de tas van Tanya en de trui van Rianne? Vreemd? GESTOLEN!

Paniek... wij aan het rondlopen gelijk kiekens zonder kop. Alles zat in die tas, inclusief autosleutels. Na even rondkijken en zoeken bedachten Rianne en ik dat de mistereuse man achter ons plots verdwenen is op het feest. De eerste verdachte... Ondertussen was Tanya haar auto gaan zoeken: Oef die stond er nog. Vervolgens terrein uitkappen.... resultaat NIETS.

Rianne was bij auto gaan staan en belde me om te vertellen dat ze die niet vond. Tanya en ik vliegensvlug de straat op... oef daar stond hij ineens. De papa van Tanya was onderweg om de reservesleutel van de auto te brengen. Die kwam aan en plots stond er een man bij ons met het nieuws dat hij wist waar de tas was. Unk? Dacht ik... van waar komt die man nu ineens.
Iedereen met die kerel mee tot Tanya aan me vroeg: "Sarah, blijf jij bij die auto". De andere verdwenen stilaan uit men zicht... Daar stond ik dan in the middle of nowhere, alleen, in het donker, als Bakra... WIEHAA niet oké. Voelde me na enige tijd ook echt niet meer op mijn gemak. Het enige wat ik kon bedenken was: Sms naar iemand, Ruben.... (Nuja, die man was op trip naar Nickerie... zo een vier uur rijden van waar ik stond). Die man belde me onmiddellijk en vroeg zeer kritisch waar ik dacht dat ik mee bezig was. Wel euh???!!! Na 100 keer vragen waar ik was, kon ik nog steeds niet meer zeggen dan : Hofstraat.

Na ongeveer 45 minuten kreeg ik telefoon van Rianne. Deze kwam terug naar mij en de vader van Rianne ging ons naar huis brengen. Oef.... waren wij blij dat we enige tijd later op het terras van men huisje zaten. Wat een surialistisch verhaal toch weer...

Moe en voldoen kroop ik men bed in... Morgen weer een werkdag toch?!

Weetjes:

- Rianne en ik kende Fernando NIET

- Einde van het verhaal: Tanya heeft nog enige tijd op het politiekantoor gezeten. De agente was Bami aan het eten en vroeg of ze even kon wachten. Haar verzekeringspapieren, rijbewijs en dergelijke heeft ze terug. Deze zijn gevonden op straat. De rest is nog steeds weg: autosleutels, huissleutels, trui van Rianne, tas, Cel (GSM).

Date met Rianne en The Boys eindigde bij de politie...

Dinsdag 26 oktober 2010 heb ik Rianne, terug gezien na 4 dagen afwezigheid. Super...
We zijn dan ook iets lekkers gaan eten in T'vat en vervolgens naar Zanzibar afgezakt voor een leuke avond met de The boys Ruben en Elvin. Grappig... de Boys waren meer aan het bijpraten in het Surinaams en Rianne en ik waren onze klets aan het houden.

Wanneer het uur van naar huis gaan aangebroken was gingen we alvast een taxi bellen. Mmmm. maar Ruben was met andere auto (Pickup) er. Van de gelegenheid gebruikmaken dacht ik... WIEHAAA.... hij wou me naar huis brengen.
(even details bespreken...)
Na het open trekken van het portier kwam de lucht van 'dit is een gloed nieuwe auto' in men neusgaten. WOOW BOY... heerlijk. Dat ding gleed gewoon over de weg. Echt heerlijk...
Nuja... na enige tijd werden we vriendelijk verzocht door de Surinaamse politie de autoweg te verlaten. Het was autocontrole... HIHI daar stonden we dan met een gloed nieuwe auto. Die nog geen 12 uur in R. zen bezit was. Boorddocumenten: verzekeringen, keuring en rijbewijs. Upla... en door konden we...
De politieman keek wel maar een keertje vreemd naar die Bakra die naasr R. zat. Gniffel Gniffel...

Wat een taxirit boy...

Tot de volgende
X Saar

Weetjes:
- Ik vond die auto echt mooi.
- Ga proberen een internationaalpaspoort te versieren hier en R. vragen of ik een ritje mag maken.
- Vanavond naar het verjaardasfeest van Fernando (Ken hem niet, maar geen probleem hier in Suriname)
- Binnen enkele dagen is de eerste belg voor me in Suriname, wat een vooruitzicht!!!

HIP HIP HOERAAAAAA...

.... de Huberstichting is maandag 25 oktober 2010 maarliefst 25 jaar geworden...

Etentjes en Op stap met twee locals...

Woensdag 20 oktober was het etenstijd omstreeks 19.00 in Jasmine ter hoogte van het T'vat. Een gehele bende verzamelde zich op het afgesproken tijdstip Na het even bestuderen van de kaart (zoals altijd neemt dat enige tijd in beslag) en vragen stellen hierover aan Ruben stond mijn keuze snel vast: Rijstschotel à la Jasmine. Goed, zo gezegd, zo gedaan... daar kwam ie dan.. een schotel met een berg rijst gemengd met groentjes en kippie. HEERLIJK was het... echt super lekker. Heb er echt van genoten....

Eigenlijk was het doeleinde van de bijeenkomst geld overhandigen aan Ruben voor de trip van het komende weekend (Ik ga helaas niet mee, maar blijf lekker een weekendje thuis [Zie verder]). Wanneer alle officiële handelingen achter de rug waren, het eten was verwerkt konden we terug naar huizen keren. Kortom: nog op een schappelijk uur onder 'het lakentje'. De volgende ochtend was het toch even moeilijk om mezelf de motiveren men benen (en de rest van men lichaam) uit men bed te krijgen.

Zoals steeds strond ik om 07.30 vol overgave de kindjes persoonlijk een goede morgen te bezorgen. Heerlijk om die lach te zien verschijnen op de kids hun gezichtjes.... (Hier doen we het voor, toch?!)

Tijdens de ochtendzegen (21/10) (= een uur luidkeels meebrullen met de ochtendliederen) vroeg de hoofdzuster me of ik mee wou gaan met kinderen naar het revalidatiecentrum van het Academeische Ziekenhuis voor hun wekelijks uurtje ergotherapie (door Marieke). WIEHAA... trippie....

Maar bij nader inzien is het fout gelopen tijdens deze trip. Op een bepaald moment begon een begeleidster, die ook mee was, tegen mij te roepen in de bus dat ik bepaalde handelingen moest uitvoeren. Nu was ik er klaar mee... ik kan veel verdragen maar niet dat ze me overschreeuwen om het schooluniform van een kind uit te trekken. Nuja.... de temperatuur in mezelf was aan het stijgen, maar zoals het moet heb ik mezelf kunnen beheersen (tot het moment in Rianne zag terug op de stichting). Gedver man... uiteindelijk persoon in kwestie zeer rustig en beleefd aangesproken op haar handelingen. Hopelijk volgende keer beter, niet waar?

'S avonds gingen Rianne en ik eten met twee locals. Heerlijk avondje gehad, super lekker gegeten deze keer was het pasta chicken alfredo. Mocht er best zijn... Na enige tijd (01.30) was het ook weer eens tijd om huiswaarts te keren. Taxi bellen was de boodschap... maar de mensen waarmee we op stap waren stelde voor ons naar huis te brengen... goed zo gezegd zo gedaan.
Toen we bij mijn huis waren aangekomen, vond er een typisch 'oprit' gesprek plaats dat verdikke duurde tot 04.30. Woeps :D... even de tijd uit het oog verloren denk ik...

Toch men bed in gekomen, ogen toe en weg was ik... omstreeks 07.00 vertrokken de bussen van de stichting en begon er iemand doodleuk met een bosmaaier, hels lawaai te maken. Het kletterde echt in men oren (miss. had de uren slaap er ook wat mee te maken). De eerst volgende gedachte kwam in me op: Saar, je hebt  ergens oordoppen, ZOEK DEZE'. Mmmmmmm....wat een rust. Heerlijk verder geslapen....

Vervolgens uitgezocht hoe de nieuwe wasmachiene werkt, aan het wassen, skypen met Faar, Blogberichten typen,....

Jaja, het leven in Suriname is heerlijk vrienden...

A boeng

Zoals steeds nog enkele weetjes:

- ik heb nu een wasmachiene die automatisch werkt. Moet niet meer met de hand spoelen.

- Aanstaande woensdag met ik een vorming geven over positionering in de rolstoel.

- de mensen die naar Suriname komen hebben een geldig visum (Merci Sep dat je me op de hoogte hebt gebracht, daar zijn dan broers voor toch?!)

- Dit weekend heb ik een weekendje niets doen op de planning. Geen trips, wel voorbereiden, vorming bedenken, verslaggeving, naar de slager, beetje lezen en het zal snel weer zondag avond zijn toch?!

Even terug mijn valies maken...

Maandag 18 oktober 2010 werd mij het nieuws medegedeeld dat ik in de loop van de namiddag kon verhuizen naar een ander huisje op het domein van de HuberStichting. Woeps... stond even niet in de planning. Na snel een snee brood naar binnen te hebben gestoken was het tijd om de sleutels op te halen en de deur te openen van mijn nieuwe woonst voor de komende 4 maanden. Wooow.... net iets groter, alles nieuw, alles mooi afgewerkt. Echt heerlijk... voelde me direct thuis. Maar dan moest de verhuis nog beginnen. Alles stukje bij beetje inpakken en in het midden van de ruimte droppen. Mijn kledij heb ik maar even terug in mijn valies gestoken en zorgvuldig naar de andere woonst gerold. Vreemd wel om die valies terug vol te steken. Was blij dat ik ze terug mocht leegmaken daarna.
Was wel al even vergeten hoe kl*te het is om een frigo uit te wassen waarin een vriesvakje zit. Gedver man.... Na enige tijd was dus geheel de ruimte een vijver. Maar na de nodige opkuis werken heb ik het vorige pand zeer netjes achter gelaten.

Vervolgens begon het alles in kasten zetten, lichtschakelaars ontdekken, frigo vullen en dergelijke. HEERLIJK... Na ongeveer 3 uur kon ik me op mijn terras zetten met een fris glaasje water. Super...
Heb deze nacht ook echt heel goed geslapen in mijn nieuw huisje. Geeft echt een goed gevoel. Nu kan ik tenminste mensen uitnodigen om op bezoek te komen... Als dat  geen luxe is, toch?!

Vandaag dinsdag 19/10/2010 moet ik werken met de late shift: van 14.00 tot 19.00. Eens werken zonder controle van bazen en dergelijke. Gewoon lekker men ding doen. Moet wel heus wat kinderen zien in therapie deze namiddag. Maar dan ben ik bezig toch?
Vanaf heden moet ik iedere ma-woe en don werken van 07.30-13.45 en iederen dinsdag van 14.00-19.00.

Dikke zoen
Saar

Weetjes:
- Ook het mindere nieuws zal ik met jullie delen zeker. Vorige weekend ben ik beetje ziekjes geweest. Had onuitstaanbare hoofdpijn. Echt niet te doen... maar gelukkig is het nu over en heb ik geen tropische aandoening.
- Ik moet nog 7 dagen werken en dan heb ik drie weken vakantie!!!
- Foto's van mijn nieuwe woonst komen op termijn op FB

De Vlindertuin...

Fa Waka?

Hier alles tip top...
Vandaag een bezoek gebracht aan de vlindertuin. Echt coool...
Het is eigenlijk een kwekerij van vlinders. Dus we zijn echt ondergedompeld in het gehele productieproces van vlinder. Van hieruit worden poppen getransporteerd naar heel Europa en Amerika. Dus... een heel groot aantal van de vlinders die je ziet in de Vlindertuin in Knokke zijn niet geproduceerd in België, maar in SURINAME. Het was echt super mooi...
Daarnaast hebben ze niet alleen vlinders, maar ook slangen en schildpadden. De slangen had ik het niet zo voor, maar de schildpadden, schattig man. Ik heb geleerd dat deze, wanneer er eentje van hun vrienden sterft, ze deze na enige tijd gewoon opeten. Mmmmm...

Ik ga gewoon enkele sfeerbeelden toevoegen... ik kan het beter tonen dan er met woorden over te praten.

"Oep a bakkes" is reeds doorgedrongen tot in Suriname

Even een korte mededeling:
Gisteren ging ik iets gaan drinken in T'vat samen met Rianne, Ruben en Elvin. De twee laatste namen zijn Locals.  We bestellen een biertje (want we gingen pinten drinken). We toosten en de Ruben heft zijn glas naar mij en tikt tegen het mijne en zegt: Oep a bakkes... HAHAHA, toen lagen we geheel in een deuk. Als dat geen belgische uitspraak/gewoonte is?!
Die man weet ook dat ze in Brugge West-vlaams spreken en dat dat niet te verstaan is. Dat Vilvoorde bij Brussel ligt. Dat we zoiets hebben als een E40 en dergelijke. En dat HET pilsbier van ons Belgenland Stella is en die brouwerij in Leuven gevestigd is. Heerlijk... praten met een rasechte Surinaamse man over ons Belgen land.

Grtz Saar

Weetje: Ruben kan ik in april 2011 verwelkomen in ons Belgenland. Als dat niet even Suriname dicht bij huis gaat zijn, weet ik het niet.

Precies één maand met men voeten op Surinaams grondgebied

Hoi Vrienden en Familie,

Ik ben vandaag 11/10/2010 precies een maand in Suriname en ik kan het niet laten hierover een bericht te schrijven op mijn blog. Dus bij deze....
De eerste indrukken zijn verwerkt, de eerste Surinaamse maaltijden zijn aan het verteren, de eerste kwaaltjes zijn geweest en de eerste heimweemomenten overleefd.

Ik vind het hier super vrienden. Het is hier heerlijk warm, het eten is hier verdacht lekker (ik lust hier zelfs banaan in al zijn vormen), de mensen zijn hier super vriendelijk en je weet perfect wat je aan iemand hebt, ik heb men draai gevonden binnen de stichting en binnen mijn huisje. Kortom... ik heb het hier goed.
Maar toch zijn er een aantal dingen die ik ook mis: mijn vrienden (vooral die knuffel die eens komt of die schouderklop), groenten van bij ons, de echte spaghettisaus van de mama, een mango-sap van de Werf, mijn broerie, men moetie en vatie af en toe,....

Maar... dit gevoel van gemis overheerst zeker niet. Ik maak het hier echt goed.
Nog 4 maanden volop genieten en dan weer terug naar Jullie!!

Groetjes Sarah

PS: Wrm gaat de tijd hier zo snel?!

Bootrip twee

Zondag zijn Rianne en ik weer op boottrip geweest. Dezelfde tocht als de vorige keer, maar we konden er niet genoeg van krijgen. We hebben deze keer wel gepast voor het bezoek aan de Jodensavanne. Op de trip waren vier andere dames mee. Zij vormde duidelijk een groepje op zichzelf. Wij dan ook maar... Rianne en ik moesten als enige mee in de pick-up van Elvin (de bootman) en vriend Marc (kerel van 2 meter) was ook mee. Heerlijke muziek in de auto en gaan...
Eens aangekomen boot in en genieten.... Niets anders dan genieten. Aan zandbank Overbridge deze keer toch maar kleren uit en water in. Heerlijk genieten. De reisleider Ruben was ook weer in zijn nopjes. Na bakabana en loempia (kousenband met kip) op de stijger Overbridge naar Aju voor de heerlijke Nasi. Mmmmm... hoe langer hoe meer begin ik de plaatselijke keuken te appreciëren.
Vervolgens richting Jodensavanne (dit was dan 2 stortbuien later). Rianne en ik bleven op de boot en zijn gaan rondvaren met Elvin. Heerlijk, lekker schuin gaan en gieren...
Op de terugweg hadden de andere meiden het niet al te warm, dus zijn we direct teruggekeerd naar de auto. Vervolgens iedereen terug op dezefde plaatsen... en gaan... Maar Rianne en ik konden echt niet meer ophouden. Dus eerste beste plaats van de weg, lopen naar de wc en genieten... (hihi ;) )
Daarna nog rustig beetje 'Liquid Gold' met Cola gedronken, praatje met Marc gemaakt en terug de auto ingekropen. Onder weg hadden we wat fille, Rianne en ik hadden besloten om de mannen te leren 'fille-flirten' dat kennen ze namelijk in Suriname (nog) niet. OKé zo gezegd zo gedaan... We lagen binnen de kortste keren allemaal dubbel van het lachen. Echt grappig... Na enige tijd was Marc een vent aan het zoeken voor mij en prijs hadden we. Twee jongens op de brommer... wiehaa... telkens gesprekje voeren tot wij dan moesten afslaan. Zo gaat het dan met Fille-flirten... ;)

Elvin heeft Rianne, mij en Marc thuis afgezet. Echt super... binnen twee weken gaan we met Marc, Elvin en Ruben eens een hapje eten. Een goede band met tourbegeleiders kan ervoor zorgen dat je aan het einde van de rit (5 maanden) minder geld kwijt bent als het op tripjes aankomt....

Het was tijd dat ik in men bed lag gisteren... want vandaag was het weer vroeg dag... 06.45 de wekker en klaar waren we om weer een dag aan de slag te gaan met de kids. Heb vandaag (maandag 11/10/2010) ervoor gezorgd dat ik zoveel mogelijk cliënt gegevens heb verzameld en therapiesessies heb uitgewerkt voor de komende week.

Greetz Saar

Een trip naar Nickerie

Vrijdag en zaterdag (8/10-9/10) ben ik samen met Rianne en Tanya (Fysio) naar Nickerie gereisd. Dit is de tweede grootste stad van Suriname en ligt geheel tegen Guyana. Na een trip van ongeveer vier uur in de auto, een plaspauze en een tankbeurt kwamen we aan in Nickerie. Het leek wel een dorp. Als eerst moesten we enkele werkbezoeken brengen (reden van de trip naar Nickerie). We zijn een instelling/opvang voor kinderen met een verstandelijke beperking gaan bezoeken. Daar kwam ik Sarah tegen een BELGICHE vrijwilligster. Heerlijk om nog eens het echte Belgisch te horen. Ze kwam wel van Antwerpen, maar toch... Voelde ik me ineens geheel begrepen. Vervolgens samen met de fysio van de instelling naar het ziekenhuis. Wat een ervaring (Gasthuisberg is een stad tegenover dit), de rust kwam ons tegemoet. Het ziekenhuis is opgedeeld in drie afdelingen: Vrouwen, Mannen en kinderen. Op de kinderafdeling hebben we een kindje bezocht en onderzocht dat in het ziekenhuis woont. Echt erg... De kinderafdeling had 4 patiënten op het moment dat wij daar waren. Lekker rustig, nietwaar?! Dat vonden ook de twee Nederlandse vrijwilligers die we tegenkwamen daar.
Vervolgens naar onze slaapplek (bij een 92 jarige dame) en eten. Daarna even op het balkon gezeten en de stad in getrokken samen met Rianne. Toen hadden we door dat tussen 14.00 en 16.00 het gehele leven in Nieuw Nickerie stil ligt. Na 16.00 enkele winkels gedaan en vervolgens terug naar de slaapplek want Tanya kwam ons daar ophalen op naar de zee te gaan. Heerlijk... na 10 minuten stonden we op de rotsen langs de zee... aan de 'overzijde' zagen we Guyana liggen. Die rust was heerlijk... ik voelde me even ergens en nergens. Daarna doorgereden naar het Crematorium van Nickerie (gewoon een open plek langs de zee, waar mensen openbaar verbrand worden). Terug in de stad (dat nog steeds een dorp lijkt) ons neergeplant op het terras van Café De Tropen en daar waren we de komende uren niet meer weg te slaan. Na een tosti met kaas en een cola zijn we in onze bikini gesprongen, auto in en naar het zwembad. Heerlijk om 20.00 zwemmen in openlucht. Vervolgens naar de bar waar terug die Belgische Sarah en die twee nederlandse stagaires samen kwamen. Plus nog een hele landing andere vrijwilligers. Best gezellig... lekker zitten kletsen!
De volgende ochtend naar den markt waar ik een watermeloen kocht en vervolgens weer belandde op het terras van De tropen. Ten slotte nog een terugrit naar huis en een tussenstop in Groningen.
Moe en voldaan kwam ik terug thuis...

Een vroege shift en een have late shift op één dag...

De school is hier nu zo'n drie dagen bezig en het is hier VOLLE BAK zoals ze zeggen. Heel veel kindjes dus heel veel zorgen en heel veel aandacht geven.
De eerste twee dagen van deze week heb ik geobserveerd binnen de klassen. Totaal andere aanpak dan in België, vrienden. De dagplanning ziet er zo uit:
08.00: schoolbel. Met zen alle de vlag van Suriname de hoogte in laten gaan en het onafhankelijkheidlied brullen.
Vervolgens naar de klas.
08.30-09.00: Ochtendzegen. Liedjes zingen (Christelijk geïnspireerd). Kids krijgen muziekinstrumenten.
09.00 -09.45: achtiviteit: bijvoorbeeld puzzelen. Iedereen van de klas krijgt een puzzel en GO!
09.45-10.00: eten en drinken in de klas. De kids krijgen brood met beleg
10.00-10.30: speeltijd
10.30-11.30: Activiteit eveneens hetzelfde. Prentenboek kijken
11.30-12.00:  Wachten. Kinderen die met de bus naar huis moeten, gaan een bord rijst, groenten en vlees binnen werken. Echt tegen de tijd... Daarna gaan die de bus in en gaan ze naar huis.. zwaai zwaai... Tot morgen vrienden.
De andere kinderen die in de weekopvang (internaat) blijven mogen om 12.00 de klas verlaten en mogen plaatsnemen aan tafel om daar te wachten tot 13.00 tot er eten verschijnt. Mmmmmmmm.... (Ik had precies al meerdere keren in men leven gehoord: wegwerken Wachttijd (VDS) ).

Na het eten mogen de kinderen van de weekopvang vrij spelen en dit gedurende de ganse namiddag.

De kinderen die niet naar school kunnen blijven in de dagopvang en vervolgend in het internaat (NM). Deze kinderen worden ingedeeld in groepjes.

Goed genoeg algemeen. Nu men dagje van vandaag 6 oktober 2010.
Deze morgen om 07.30 stond ik vol goede moed klaar om de dag te beginnen. Na alle kinderen persoonlijk gedag te hebben gezegd. Stond de Werkman P. bij me om te vragen of ik taakjes had. Wel... Daar kwam ik even met een waslijst aan. HIHI... ocharme die man.
Goed... vervolgens ochtendzegen bij de dagopvang (anders dan binnen de school). En dan verdeling over de groepen. Ik ben het atelier in gedoken om P. een beetje te helpen waar ik kon. Daarna dossiers doorgenomen en toen binnen iedere groep eens een kijkje gaan nemen.
Toen was het 12.00 tijd voor de eerste laden eters, vervolgens om 13.00 de tweede. Daartussen nog ergens een kind dat overgegeven had in de bus moeten redden (en jah... je kent het wanneer zoiets gebeurd verdwijnt iedereen in het verste hoekje dat men kan vinden). Maar goed... we zijn er ook voor de minder prettige dingen.
Na het eten vroeg de Hoofd Zuster me of ik om 18.00 wou terugkomen omdat de late onderbemand is. Oké... zo gezegd zo gedaan. Om 18.00 stond ik weer op het werk. Had net 4 uur pauze gehad. Daarin gegeten, trips voor dit weekend geregeld, naar de winkel, gewassen,...

De halve late shift:
Na het eten en drinken werden alle rolstoelkids naar de badkamer gebracht. We konden starten. WIEHAAAAAAAA een uur zweten zoals een rund. Kinderen aan de lopendeband afdrogen van kop tot teen, in pamper wringen, kleren aan en volgende....
Daarna zaten alle kinderen voor tv (of toch in de tv hoek). Had ik even een Kamp gevoel man. Tenslotte alle kids hun bed in. Eerst de rolstoelers heffen in de bedden en de rest er zo insturen. Ik denk dat het op die kamers nog even dik feest gaat zijn. Hihi.... hoe was ik zelf op kamp?!

Zo... morgen nog één dagje werken deze week en vervolgens vrijdag en zaterdag naar Nickerie met Tanya (Fysio van de Stichting) en Rianne. En zondag op boottocht met Rianne.

Groetjes vrienden...
Mis jullie af en toe toch.
En onthou: LEVE DE GEZONDHEIDSZORG IN EUROPA (BELGIË)

Zondag uitstap-dag...

Zondag 3 oktober 2010 heb ik samen met Rianne, Anje en Mirjam een geweldige trip gemaakt. Deze ga ik echt NOOIT meer vergeten. Omstreeks 09.30 werden we in de stad verwacht ter hoogte van één of andere autohandel. Vreemd...
Rond 09.25 kwam onze reisleider aan (wat voor de Surinaamse bevolking zeer uitzonderlijk is tijdig komen) en werden we vriendelijk verzocht deze te volgen. Er werd een boot genomen, aan de jeep gehangen, instappen en wegwezen. Wel zo zou het mooi geweest zijn, maar we moesten met zen 4 achteraan in een jeep. Dat ging dus niet... Toch enig stukje op elkaars schoot gereden, vervolgens iemand in de laadbak achteraan. Vala... veel beter.
Na ongeveer een klein uurtje rijden verlieten we de hoofdweg en vertoefde we ons op zanderige wegen. We kwamen aan bij een plaats waar we de boot legaal te water konden laten. Zo gezegd zo gedaan... Boot te water, plaatsnemen en genieten was de boodschap. HEERLIJK.... Het gevoel kan ik niet beschrijven (buiten pijnlijk aan het achterwerk). Midden op de Surinamerivier aan een heuse snelheid over het water glijden. SUPER....
Na ongeveer een half uurtje boot gingen we even rusten ter hoogte van Overbridge. Specifiek op de zandbank enkele meters verder in het water gelegen. GENIETEN was het.
Vervolgens toch even aan lans om een ijsje mee te pikken. Tocht werd verder gezet naar Aju, waar onze Nasi kip werd verorberd.
Nog even de rivier schuin oversteken met de boot en Jodensavanne here we come. Heer rustgevende plaats, mooi (hoewel er een begraafplaats was), interessante uitleg gekregen en gelezen. Heerlijk dat stukje cultuur en geschiedenis. Vervolgens terug naar Aju waar we nog een uurtje konden verkoeling zoeken in het water. Ikzelf heb hiervoor gepast, aangezien ik een openwondje had/heb op teen en dat Surinamerivier water leek me nu niet echt proper.
Tenslotte 45 minuten boottrip terug in de zon.... (Gevolg benen verbrand ;) )
We hebben deze heerlijke dag afgesloten met een pak frieten (Patat) met mayo en een curryworst Special met curryketshup!

KORTOM: Deze dag was even heel hard genieten....

Zoen Saar

Na een korte stilte.. weer wat nieuws.

Fa Braka,

De voorbije dagen heb ik samen met Rianne de speeltuin van de Stichting een beetje meer kleur gegeven. WIehaa... weer zwieren met verf. Daarnaast heb ik een rolstoelaanpassing meegemaakt en ben ik op huisbezoekgeweest.
Dit laatste was super chockerend. Het was een nieuwe aanvraag bij de stichting. De procedure zegt dan dat er op huisbezoek moet gegaan worden. Goed... zo gezegd zo gedaan. Wanneer we aankwamen zagen we een vrouw bewegen binnen het 'huis'. Deze bleek niet van de familie gehoord te hebben. Ook de buurman kwam een kijkje nemen, deze beweerde pas van vandaag in dat huis te wonen. Vreemd dachten we... Vervolgens een gangetje in waar de urinegeur de bovenhandnam. Daar zagen we dan in het achterhuis van die eerste vrouw een bende van zes kinderen poedel naakt. Twee jongens met en beperking en nog vier andere schatjes. Ze hadden geen kleren, ze leefde samen met hun vader in één houten vertrek. Er waren geen kookgelegenheden, geen bedden, één matras voor 7 personen. De kinderen poepten waar ze waren... Kortom echt zielig... Ik was er echt niet goed van. Dit heeft echt de rest van de dag in mijn lijf gezeten. Daarom gaan we samen met de stichting er proberen voor te zorgen dat deze kinderen weggehaald worden in deze situatie. (weetje: de vader was werken toen we er waren en de moeder had het gezin reeds verlaten).

Daarnaast was het vrijdag de eerste schooldag. De kinderen waren er nog niet, deze komen maandag. Maar de leerkrachten en de schooldirectie was er wel. Met deze laatste dame heb ik zowat twee uur gesproken. Echt aardige dame... Daarnaast kennis gemaakt met de leerkrachten. Ik ben zie het zitten met hun in zee te gaan. Heb in de klas van Juf Jennifer al opdrachten gekregen naar schrijforthese en dergelijke. Volgende week ga ik geheel de week mijn ogen de kost geven. Vanaf nu moet ik werken van 07.30 tot 13.45 en dit drie dagen per week. Heerlijke uren wel... Maandag beginnen we er dus echt aan.

Deze week ben ik ook naar de Indover geweest. Een Indonesische beurs hier in Suriname. Heb daar Berkat gegeten, een lekkernij van de Jevaten hier. Nuja, lekkernij... ik vond het niet zo geweldig. We konden niet eens zelfs kiezen wat we aten. Een dame die mee was met een stel andere vrijwilligers had dit even bepaald. Nuja... eten en lachen zeker. Daarnaast ben ik donderdag gaan eten met alle vrijwilligers van SPS die nu in Suriname zijn. Dit bij de Koreaan Lee's. Dit smaakte me al beter, vooral het ijsje achteraf. MMMMM... Choco Freak. Heerlijke chocolade ijs, met chocolade saus, m&m's en chococake. Kan niet misgaan toch?!

Vandaag zaterdag ben ik met Anje naar de stad gegaan. Dit voor het spotten van een hangmat. En jaja, Ik heb er eentje gevonden. Blauw met groene strepen.... Nu nog leren hoe ze op te hangen. Het was best een gezellig uitje.

Morgen gaan we met zen allen naar De jodensavanne, Overbridge en Aju. Weer een dagje relaxen en cultuur opsnuiven. Heb er hartstikke zin in...

Zo vrienden, mogen meer nieuws over het uitje!

Groetjes